Het gaat niet goed met de rijstboeren in Nickerie. Rijstboer Preveen J. deelt zijn ervaring met de redactie van Dagblad Suriname. “Brandstof wordt duurder, kunstmest wordt duurder, chemicaliën worden duurder, arbeidsloon wordt duurder, en dan krijg je ook nog te horen dat de padieprijs dropt van 490 Surinaamse dollar naar 400 Surinaamse dollar per baal. Blijft de sector dan wel in leven?”, vraagt Preveen zichzelf af.
Preveen is al 16 jaren rijstboer, die ervoor zorgt dat er rijst op tafel kan zijn voor zijn mede Surinamers en anderen. Alleen wordt het hem nu teveel en hij uit zijn bezorgdheid. “Problemen zijn er altijd geweest ongeacht welke regering er aan de macht is.”, zegt hij bezorgd. “Behalve het feit dat de regering een belangrijke rol speelt, zijn er ook tal van andere factoren die ervoor zorgdragen dat een rijstboer problemen heeft en enkele daarvan zijn de wereldmarktprijs voor olie, opkopers van padie en het klimaat”, zegt hij bezorgd.
Preveen zegt verder, dat toen deze sector nog niet geliberaliseerd was, dat de overheid altijd mee kon beslissen, maar nu daar deze sector geliberaliseerd is gebeurd dat niet meer, want de overheid is geen beslissing verplicht. “Het hangt nu helemaal af van vraag en aanbod”, aldus Preveen. Het ergste van alles is volgens Preveen het feit dat er een opkopersorganisatie is waarvan de grootste opkoper het voor het zeggen heeft en de anderen alles dat hij besloten heeft, gewoon accepteren. Met andere woorden, er heerst een soort van monopolie karakter binnen de rijstsector.
Mensen kunnen de hoge prijzen voor rijst nauwelijks betalen. Een zak rijst die ongeveer 165 Surinaamse dollar kost in Nickerie, kost in het binnenland al gauw 300 Surinaamse dollar. Preveen vindt, dat er oplossingsmogelijkheden zijn die door de regering bekeken moeten worden om deze sector te kunnen redden. Zo zegt hij bijvoorbeeld, dat de invoerrechten op de nodige producten voor de rijstbouw laag gehouden moeten worden of dat het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij zelf de kunstmest, chemicaliën en andere spullen voor deze sector importeert en verkoopt voor een redelijke en vooral betaalbare prijs.
Tenslotte vind Preveen, dat de boeren onderling een eenheid moeten gaan vormen om zo hun problemen kenbaar te maken en daarnaast roept hij de regering op om zijn bovengenoemd advies als een serieuze oproep te zien.
GW
