Terwijl Suriname zijn wonden likt en verteerd wordt door zelfmedelijden, gaan de landen van de VN door met de ontwikkeling van hun naties en hun samenlevingen. Deze landen tellen hun zegeningen en putten hun talent uit, maar vergeten niet om hun bedreigingen te inventariseren en daarvoor in de toekomst te kijken. De VN algemene vergadering is een forum om de kansen en de bedreigingen te bespreken die ons aan elkaar bindt als mensen van een en dezelfde aarde. De VN nodigt de lidlanden niet uit om persoonlijke gevechten van burgers met burgers en politici van andere landen te komen bespreken. De minister had het meer moeten hebben over de vorderingen die wij als Surinaamse natie hebben geboekt, de oplossingen die nodig zijn voor de bedreigingen die ons te wachten staan en waarvan we de voorbodes al meemaken. Hoe zal Suriname de organisaties, de programma’s en de fondsen van de VN aanspreken voor haar kansen en bedreigingen? Nederland en de USA in mindere mate zijn weer schuldig aan wat fout is gegaan, fout gaat en nog fout zal gaan in Suriname. Inmenging in Surinaamse zaken door het buitenland is, misschien los van de binnenlandse oorlog, niet bekend in Suriname. De minister heeft het gehad over een periode van nationale eenheid, alsof de Surinaamse natie ooit verdeeld was door een burgeroorlog of door gewapend geweld. De polarisatie om een wig te drijven tussen de bevolking komt van de politieke partijen waaronder de coalitiepartij en haar mediamensen. De minister riep weer op tot het beëindigen van militaire interventies in landen, maar wat is dan de rol van VN vredesmissies en de Veiligheidsraad? De minister presenteert haar land als voorbeeld voor ‘mutual respect’, maar verzwijgt daarbij de intimidatie naar critici en de media door de pershoofdmannen van het kabinet van de president. De minister beging een grove fout door het verzet van de oppositie in de verschillende landen vergelijkbaar te stellen aan de verwoestende orkanen die door de Caribbean hebben geraasd. Niet knap is het om als een kind te ageren tegen de status die we hebben als ‘middeninkomensland’. Wil Suriname zich kwalificeren als een ‘least developed country’: een onderontwikkeld land, alleen om gemakkelijk aan de fondsen/leningen te komen en daarmee te doen wat men wil? Hebben we een onderontwikkeld onderwijssysteem en een onderontwikkeld sociaal en economisch systeem? Of willen we ontkennen dat ze genoeg inkomsten hebben, om de verantwoordelijkheden te ontlopen die aan genoeg inkomsten zijn verbonden? De minister zegt dat kwetsbaarheid tegen klimaatsverandering in de kwalificatie van ‘middeninkomensland’ niet wordt meegenomen, maar wat is Suriname’s plan om het land tegen zeespiegelstijging bijvoorbeeld te redden? Hoeveel miljoenen of miljarden zal ons plan kosten? Is Suriname uberhaupt te redden? Of zullen we massaal milieuvluchtelingen worden? Een plan om te verhuizen naar het zuiden in het territorium van de binnenlandbewoners is geen optie, omdat dan schermutselingen op grootschalige schaal kunnen plaatsvinden tegen mensen die decennialang vanuit de stad neergekeken hebben op deze mensen en het beter hebben gehad. Dat Suriname zich focust op milieuconservering is een grote leugen die bij de VN is verkondigd, getuige de onaantastbaarheid van de skalians, de niet te stuiten zandafgravingen en kwikvervuiling die ongestoord in het binnenland verder gaat en de vijandige houding van de regering tegenover bedrijven die hier willen investeren in duurzame energie. De focus op de jeugd is ook een grote leugen. Waarom is onze jeugd dan uitzichtloos door gebrek aan goede huisvestings-, volksgezondheids- en werkgelegenheidsvooruitzichten? Waarom gaan onze jongeren opeens weer weg uit het land? Hoe worden jongeren die uitvallen uit het onderwijssysteem of die studeren opgevangen? Er is evenmin een bewust beleid om de participatie van vrouwen te versterken. Veel draait om toeval en op de persoonlijke drive van vrouwen zelf. Deze gegevens zijn opgenomen in de samenvatting van de speech door de VN zelf. De VN-samenvatting bevat de stukken over interventie in Suriname en de schade die Suriname daardoor zou hebben geleden niet. Het is absurd dat de Buza-minister de Amnestiewet heeft aangehaald als voorbeeld voor antidiscriminatiewetgeving. Alleen vanuit Suriname kunnen we dat presteren. Als een kind hebben we ook geklaagd tegen de speciale rapporteur over de integriteit van ons rechtssysteem. Over de inhoud van zijn motivering is nooit gesproken, alleen over zijn conclusies. Het systeem zou beïnvloedbaar zijn is gezegd. Als ruil zijn passages gewijd aan Cuba en Venezuela. De Surinaamse regering heeft verzuimd om het lijden van de Rohingiya’s, een groep die vanwege haar religie wordt vervolgd, te noemen, terwijl het actueel is en het onderwerp de VN ook bezig houdt. Het zou volgens de VN gaan om genocide. Het lijkt erop dat de Surinaamse regering, waar bepaalde gemeenten een dominante rol spelen als adviseurs, zich niet heeft willen uitspreken in deze zaak, omdat er ogenschijnlijk begrip is voor de regering en de militairen van Myanmar en angst en afkeer tegen bepaalde groepen. Dat kwam naar boven drijven bij de goedkeuring van de ratificatie van de wijziging van het OIC-statuut in DNA door Suriname. Nederland bijvoorbeeld heeft wel aandacht besteed aan deze vervolgde groep.
