De regering is van plan om dialoog te starten met de vakbeweging, het bedrijfsleven, winkeliers en maatschappelijke groepen om uit de crisis waarin het land verkeert, te geraken. Dialoog impliceert dat er twee welwillende partijen moeten zijn die met elkaar om de tafel kunnen zitten en communiceren. Inmiddels is het bekend dat deze regering steeds groepen uitnodigt, maar niet veel doet met de input. De dialoogrondes worden daarom door groepen aangemerkt als misleiding. De ontevredenheid is dat deze regering de rare gewoonte heeft om te praten voor de show. Waar de regering nooit over praat, is de grootschalige corruptie die het land heeft vernietigd. Inmiddels is het onbetwist dat miljarden SRD uit het land is verdampt. Er worden geen pogingen ondernomen om het gestolen geld terug te halen, iets dat in andere landen wel gebeurt. Ook de monetaire reserves zijn opgesoupeerd door deze regering. We herinneren ons dat Ravaksur althans C-47 voor het uitbreken van de stakingen had aangegeven dat men niet meer aan tafel zou verschijnen, omdat praten geen zin zou hebben. De vraag rijst nu of men aan tafel zal verschijnen als men wordt uitgenodigd. We weten dat C-47 een van de grootste stuwers is van de stakingen die nu gaande zijn. De regering is gewend om Ravaksur uit te nodigen voor gesprekken. Binnen Ravaksur zit een aantal vakcentrales die met elkaar overhoop liggen en bij tijd en wijle zelfs slaande ruzie met elkaar hebben. Zo is bekend dat de CLO, die aanvankelijk deel uitmaakte van Ravaksur, al geruime tijd afstand heeft genomen van de raad van vakcentrales. De CLO is nu gelieerd aan de regering, mede doordat de voorzitter van deze ambtenarenvakcentrale namens de regeringspartij zitting heeft in het parlement. Het ongenoegen onder de ambtenaren is echter groeiende, te meer omdat de regering een relatief ruime loonsverhoging al heeft toegekend en uitbetaald aan een andere groep van ambtenaren: de onderwijzers. Om dit ongenoegen te ‘temperen’ heeft de CLO een voorstel voor een loonsverhoging ingediend bij de regering, waarbij men initieel uitgaat van herstel van de ambtenarenlonen naar het niveau voor 2012. Dat betekent dat men de koopkracht van de salarissen wil hebben op het niveau van 2012. Nu moet gesteld worden dat er tussen de koopkracht in 2012 en de koopkracht nu een behoorlijk verschil moet liggen. De waarde van de Surinaamse munt ten opzichte van de dollar is gehalveerd. De vraag is hoe de consumentenprijsindex (cpi) zich heeft ontwikkeld van 2012 naar 2017. De Surinaamse economie is een gedollariseerde economie met een nationaal betaalmiddel, dat een zeer smalle dekking heeft. Alle prijzen van goederen en diensten worden op den duur beïnvloed door de dollarkoers. Alhoewel de koers met 100% is gestegen, betekent dat niet zonder meer dat de cpi ook in dezelfde mate zich heeft ontwikkeld. De prijsstijgingen van de basisgoederen in de winkel zijn niet altijd 100%, maar minder wellicht in de buurt van 50-80 %. De CLO heeft een aangepast plan voor loonsverhoging ingediend bij de regering, maar het is niet bekend of de ambtenaren bij het samenstellen van dit plan zijn gekend. Het is ook even onduidelijk of bij de CLO het de leden zijn die bepalen of het bestuur een absoluut mandaat heeft om alles namens de leden te bepalen. Het lijkt er veel op dit laatste. Hoeveel de loonsverhoging van de ambtenaren zal zijn, is onbekend. Een andere grote vakcentrale binnen Ravaksur is de Moederbond. Deze vakcentrale heeft aangegeven dat ze niet staken, omdat het geen zin zou hebben om een regering af te zetten zonder dat er een plan b is. De Moederbond is ook gelieerd aan de regering en zal het pad van dialoog dat de regering wil opgaan, niet dwarsbomen. De vraag is of de BvL/ALS ook zal worden uitgenodigd om aan tafel te komen zitten. De kans is groot dat deze bond niet zal worden uitgenodigd en dat wanneer de bond wordt uitgenodigd, hij niet zal verschijnen. De reden hiervoor kan namelijk liggen in het feit dat de drie heren van het kabinet van de president, die met de BvL in het begin hebben gesproken over de herstructurering van het onderwijs, op gegeven moment duidelijk hebben aangegeven dat ze niet onderhandelen met de BvL. Men heeft laten blijken dat de overheid werkgever is en dat de werkgever alles bepaalt met betrekking tot de arbeidsvoorwaarden. Het negeren van de werknemers (in deze de BvL/ALS) is de aanleiding geweest voor de ruzie die er is ontstaan tussen de overheid en de onderwijsgevenden. De drie ‘onderhandelaars’ van de regering hebben zelf ervoor gezorgd dat er een ruzie is ontstaan. De ruzie hoefde alleszins vermeden te worden. Nu roept de regering de vakbeweging, het bedrijfsleven en andere organisaties op voor dialoog. De hamvraag is wat de inzet zal zijn van de dialoog, met andere woorden: waarover wil de regering met de organisaties praten. Ten tweede, wat zal er met de inbreng van de organisaties worden gedaan, wat is de status van hun inbreng. De regering zegt ook dat ze de problemen niet alleen kan oplossen, maar de uitvoerders van de opdrachten van de regering laten niet blijken dat ze willen samenwerken. Ze worden persoonlijk en zijn autoritair met ideeën die niet realistisch zijn, zoals het uit de ambtenarij lichten van de onderwijzers zonder inspraak van de bonden. De regering zegt dat zij sinds haar aantreden constant in overleg is en goed gebruik heeft gemaakt van de gezichtspunten, maar hoe komt het dan dat dezelfde samenleving nu ontevreden is? De regering blijkt in haar stuk niet overtuigend dat de dialoogronde zal slagen. De grootste wanprestatie die deze regering nu pleegt, is dat ze niet in staat is om gefundeerd en gemotiveerd uitzicht te geven aan het volk voor betere tijden. Dan betekent het dat de regering vast zit en dat is een moeilijke positie om dialoog te voeren.
