Bij de komende verkiezingen dient een beweging op te staan die het blanco-stemgedrag moet aanmoedigen. Een blanco stem is een protest en een aanklacht tegen het geldend politiek systeem. Het geldend politiek systeem in Suriname is corrupt en ook nog zwaar verziekt en escaleert steeds door een terugkeer van de militarisering van het overheidssysteem. Een zeer bezwaarlijke zaak nu is dat er geen vordering te zien is in het gezondheidssysteem, eerder een achteruitgang. Wanneer zieke mensen in instellingen lijden en er voor oude hulpbehoevende mensen geen opvangmogelijkheden zijn in een klein land met een half miljoen inwoners, dan is het een punt dan diepe schande voor regeringen. We formuleren in het meervoud, omdat de verwaarlozing van ons gezondheidszorgsysteem afstamt uit de periode van het NF, waar er veel kapitaal en goede diplomatieke banden met de rijke westerse landen ter beschikking waren, die niet zijn ingezet en gebruikt. De huidige politieke regeerconstellatie heeft een traditie om bedelaar te worden en ruzie te maken op het diplomatieke front, daar is het voorspelbaar dat alle systemen klem zullen zitten. Politici hebben in 2015 campagne gevoerd, maar geen van de grote politieke partijen hebben plannen gepresenteerd over zaken waarmee de bevolking zit. Een punt van zorg waar Surinamers zich dieper schamen als ze met buitenlanders naar toe moeten, is de SEH-post van het AZP. Door de urbanisatie en de bevolkingsgroei is Wanica geëxpandeerd, maar er is geen tweede en derde SEH-post waar mensen naar toe kunnen. Bij calamiteiten rent iedereen naar 1 post, waar het dan een drukte is elke dag. Politieke partijen hebben nooit een plan gepresenteerd om een tweede en een derde volwaardige SEH-post te openen in Paramaribo en Wanica. De gezondheidsautoriteiten hebben ook nooit goed bekendgemaakt of er alternatieve secundaire SEH-posten zijn en wat de beperkingen zijn van deze posten. Dat politieke partijen en regeringen geen pogingen hebben gewaagd om ten minste een tweede SEH-post op te zetten, getuigt van het feit dat de politiek niet bezig is om de problemen van de Surinaamse mens op te lossen. Zo kan het voorkomen bij de SEH bij AZP dat mensen met pijn bij het hart binnenkomen, niet eens recht kunnen zitten en toch 20 minuten moeten wachten totdat medisch personeel zich tot die persoon wendt. Het personeel communiceert heel slecht met begeleiders die meekomen. Een groot minpunt is de aanwezigheid van security op de SEH die geschikt is voor ruw werk op het veld, niet voor ziekenhuizen. De medewerkers van een securitybedrijf op de SEH missen de skills om met mensen om te gaan die zieke familieleden naar de medische post brengen. Dat komt door een gebrekkige scholing van deze medewerkers, gebrek aan empathie en egocentrisch gedrag. Men geniet van zeggenschap, het is een compensatie omdat er vanuit het overheidsbeleid weinig begrip is voor en rekening wordt gehouden met de kleine man van de straat. Door de gebrekkige training stellen deze medewerkers zichzelf centraal in het geheel en niet de zieke mens, die niet graag naar de SEH komt. Suriname maakt nu door verkwistend beleid van de regering en een cultuur van voortdurende straffeloosheid jegens vrienden en familie, een tijd mee dat men afhankelijk is geworden van kapitaal van burgers. Er zijn sterke geruchten dat een aantal burgers de regering financieren en persoonlijke favours voor zichzelf bedingen bij de politieke top. Maar er was een tijd dat Suriname geen bedelaarsland was o.a. door goede olie- en goudprijzen. In deze tijd heeft men nooit een poging gewaagd om de gênante en mensonterende situatie bij de SEH in orde te maken en ziekenhuizen te renoveren. Men is bang geweest om de impopulaire maatregelen te treffen, door bijvoorbeeld de burgerij te bewegen meer neer te tellen aan premie voor betere gezondheidszorg. Het management van de ziekenhuizen heeft zware wanprestatie gepleegd door niet publiekelijk kenbaar te maken – in eenvoudige en heldere bewoordingen – dat de situatie bijvoorbeeld op de SEH moet veranderen. En dat het AZP moet worden gerenoveerd, omdat bijna alle tegels zijn versleten in het ziekenhuis. Er was een periode waar we zijn overgestapt van het gebruik van ‘derdewereldland’ naar ontwikkelingsland, omdat de zogenaamde arme landen streefden naar haalbare en voorspelbare sociaaleconomische vorderingen. Maar waar zie je aan of een land veranderd is van een derdewereldland naar een ontwikkelingsland? Dat zie je aan de wijze waarop een land zijn kwetsbare mensen behandelt, zoals de zieke mens, de kinderen, de ouderen en de mensen met een beperking. Door roverspraktijken van Surinamers zijn we een derdewereldland gebleven, zelfs de kleine kinderen met een hongerige maag heeft men beroofd tijdens het project Naschoolse Opvang. Militaire toppers en toppolitici hebben Surinaamse kinderen van een maaltijd beroofd. Regeerders en politici schamen zich niet om zwaar te ageren en te schreeuwen in DNA, terwijl men nul aan wapenfeiten op zak heeft. Bij deze doen we een beroep op de regering om het gezondheidssysteem van Suriname te verbeteren. Laten we ophouden om onze eigen mensen voor de ogen van buitenlanders te vernederen, want daarmee haalt u uzelf neer als beleidsmakers en ziekenhuismanagers. Er is een situatie op de medische faculteit, waar bijna 70 studenten op het punt zijn afgeschreven te worden, omdat ze 1 vak niet kunnen halen. Laten wij deze jonge Surinamers behouden voor de medische sector in het land. Laten we ze minimaal heropleiden en bij- en omscholen zodat ze functioneel blijven voor onze medische sector.
