Wie wil geen betekenisvolle bijdrage leveren aan het persoonlijke leven, het gezinsleven en daardoor aan het gemeenschapsleven? Als weldenkend deelgenoot van de samenleving, met gevoel van eigenwaarde, ga je in dit opzicht graag met opgeheven hoofd door het leven. Elke zelfbewuste burger in ons land stelt het op prijs een betekenis te hebben voor de plaats waar het dagelijkse brood wordt verdiend: de werkorganisatie en de werkkring. Wij mogen ons gelukkig prijzen met de toename van het aantal organisaties op het niveau van hoger beroepsgericht onderwijs. De inspanningen van deze instellingen om de kwaliteit van hun colleges te verbeteren bevorderen ongetwijfeld de kwalitatieve groei van de maatschappij. Weddenschap om de beste opleider te zijn is nu eenmaal het voordeel van meerdere veldspelers in onderwijsland. Hulde aan de hydroloog die samen met studenten door de modder ploetert om ergens in een bedreigd gebied iets goed voor ons land te betekenen. Wij mogen voorts ervan uitgaan dat openbaar bestuurders, die zich voldoende capabel achten op verantwoorde wijze om te gaan met maatschappelijke, politieke en bestuurlijke vraagstukken, serieus zijn in de benadering van deze problemen, die immers in elkaars verlengde liggen. En welke bijdrage dient het openbaar bestuur in taakinhoudelijke zin te leveren aan de ontwikkeling van het gemeenschapsleven? Welke zijn nu de karakteristieken die het functioneren van openbaar bestuurders zo typeren? Immers, zoals de onderneming in zowel institutionele, instrumentele en functionele zin een belangrijke betekenis heeft voor mens en maatschappij, is ook het openbaar bestuur onder normale omstandigheden een achtenswaardige plaats in het maatschappelijk bestel toebedacht. Al denkende en pratende over ‘openbaar bestuur’, waarbij voorgenomen en goedgekeurd overheidsbeleid in concrete beleidsdaden wordt omgezet, mag hier met stellige zekerheid erop gewezen worden dat dit begrip in geen geval betrekking heeft op de onzinnigheden, die ons als gemeenschap reeds bijkans een jaar lang dagelijks worden voorgeschoteld. Want wie onder ons is het intussen niet spuugzat, dat een terugroepkwestie, een tweetal personen rakende, van moment tot moment onder de aandacht wordt gebracht van burgers die voldoende aan hun hoofd hebben om te overleven? Zetten wij de reeds tijden durende, van onvolwassenheid getuigende taferelen onder ‘politici’ af tegen wat van actief dienenden in de politiek wordt verwacht en verlangd, dan houden wij niet meer dan een troosteloze kaartsortering over in de hand. Troosteloos, omdat het voor burgers, die meer dan het middelmatige eisen van politici, psychologisch onverteerbaar blijft dat politiekvoering in Suriname intussen een vrije val van formaat heeft gemaakt. Ongeacht hoe over de taken van openbaar bestuurders in het algemeen wordt gedacht, onder alle omstandigheden zullen de volgende accenten van belang blijven. Zowel voor regeringsleiding als ministers zal het geheel van hun verrichtingen betrekking moeten hebben op ontwikkelingsgerichte vraagstukken die hierdoor gekenmerkt worden dat zij zich bevinden op een of meer gebieden van staatszorg die veelal in relatie staan tot andere beleidsgebieden, en waarbij het gaat om het verwezenlijken van duidelijk geformuleerde doelstellingen. Toekomstvisie, creativiteit, originaliteit, intuïtie, voorstellings- en onderscheidingsvermogen alsmede het kunnen omgaan met een grote mate van vrijheid van besluiten en handelen zijn klassieke ambtskenmerken. Het kunnen onderhouden van contacten over aangelegenheden van principiële aard, niet zelden in een sfeer van belangentegenstellingen, is een voornaam accent in de ambtsvervulling. Voor de beleidspersoon staat rotsvast overeind het vermogen om feiten, situaties, omstandigheden, onzekerheden en uiteenlopende opvattingen te kunnen interpreteren met het oog op gefundeerde beleidsvoering. Een hoog abstractievermogen, derhalve afstand kunnen nemen van vraagstukken teneinde die juist daardoor beter kunnen worden overzien, is voor de ambtsvervulling onmisbaar.
Wie is nu de volksvertegenwoordiger?
Voor de parlementariër geldt in bijzondere mate het vermogen de gedachten goed onder woorden te kunnen brengen. De ware volksvertegenwoordiger is de persoon die met gemak op uiteenlopende fora uiteenzettingen geeft over een scala van politieke of beleidsvraagstukken. Dit is overigens ook wat onder zijn of haar ‘breedtecompetentie’ als vertegenwoordiger wordt verstaan. Op de ondernemersavond verschijnt de parlementariër onbeschroomd om zijn bijdrage op enigerlei wijze te kunnen leveren. Hij durft het aan om bij de vereniging van medici op uitnodiging binnen te stappen voor het geven van een verhelderende uiteenzetting over een actuaal vraagstuk, de gezondheidszorg rakende. Hij spreekt graag op het forum van economen om de ontwikkelingen en verwikkelingen op sociaal-economisch vlak vanuit een of andere invalshoek te belichten. Hij verstaat zich met gemak met andere beroepenorganisaties en met studenten om met gevatheid een gedachtewisseling op gang te brengen. De trefzekere Surinaamse volksvertegenwoordiger is in geen geval de persoon die steeds weer vanuit zijn veilige comfortzone binnen partijgelederen of vanuit zijn gemakkelijke stoel in het parlement de dingen zegt. Strompelend zijn betoog opbouwen en vervolgen is hem een gruwel. Verwaandheid, ook zo een vertrouwd kenmerk bij politici, verwerpt hij. De bevlogen volksvertegenwoordiger bedient zich niet van beledigende, insinuerende, en nog minder van onwelvoeglijke taal, doch maakt integendeel indruk op zijn gehoor en op het volk door zijn welgekozen woordgebruik. Hij zal principieel afstand nemen van onzinnigheden zoals die zich reeds maanden aaneen voordoen in ons land rond een nutteloze terugroepkwestie. Onzin, platvloersheid, simplisme en kinderlijke eenvoud in de politiek afwijzen, pro actief in plaats van reactief optreden, zo kunnen enkele andere kenmerken van volwassenheid op volksvertegenwoordigend niveau worden aangegeven. Deze notities moeten vooral door studerenden goed in gedachten worden gehouden. Het weldenkende en welbewuste deel van de gemeenschap is de capriolen, maskerade en het hoerengedrag in de Surinaamse politiek ongetwijfeld spuugzat. Wij merken overigens ook nu weer hoe het corruptie element zich andermaal een weg naar de politieke macht weet te banen. Daarom moet het in de maak zijnde alternatief voor openbaar bestuur resoluut worden afgewezen.
Stanley Westerborg;
Organisatieanalist;
[email protected]
