Vrijwel niemand had Ronald Hooghart verwacht, maar John van Coblijn behoorde aanwezig te zijn. Van Coblijn is de eerste NPS’er die duidelijk zei belangstelling te hebben voor het voorzitterschap van de NPS. Hij heeft zich gisteren niet officieel kunnen presenteren aan de NPS-achterban. ‘Hij is oververmoeid’, zegt een damesstem wanneer naar Coblijns huis wordt gebeld. ‘Hij moet rusten.’
In Grun Dyari ging echter alles volgens planning. Ivan Fernald beet de spits af. ‘Ik sta paraat en ben paraat.’ Alsof de man nattigheid voelde zei hij: ‘Als het ook de tweede lijn moet zijn, ik ben er. Onder alle omstandigheden ben ik dienstbaar voor deze partij.’ Volgens Fernald is de NPS geen ‘zweef teki’ en ‘meki nyan’ partij.
Murwin Leeflang, de vakbondsleider, kwam stormend het podium op. ‘Groei te midden van beroering’, zou Leeflang steeds zeggen. Hij sprak als een ware vakbondsman die zijn leden opmaakt voor de strijd. Dat sprak de NPS’ ers aan. De strijdkreten: ‘We gaan die zetels terughalen. Waar zijn onze Johsua’s’, kregen ook veel bijval. Leeflang is van mening dat de NPS haar strategie om kiezers te winnen moet omgooien, ‘immers de tijden zijn veranderd’.
Jerrel Pawiroredjo hield het rustig en hield de NPS’ers een spiegel voor. Toen hij zei: ‘Onze partij heeft een grote nederlaag geleden bij de vorige verkiezingen. We kunnen onze ogen niet sluiten voor de nederlaag’, werd het stil in de zaal. Er moet een verandering van propagandavoering komen zei Pawariredjo. ‘We moeten niet kijken wat we in huis hebben, maar ook wat we niet in huis hebben. We moeten de gelederen sluiten en onderlinge verschillen bijleggen en alle weggelopen NPS’ers terugroepen. We moeten het veld in en onze strategie aanpassen aan de Surinaamse samenleving.’
‘We gaan ervoor’, probeerde Remy Pollack het. De partij moet volgens hem van 4 naar 50 zetels. Geen onmogelijkheid als elke NPS zijn hart onder het werk zet. ‘We moeten mensen mobiliseren en praten over de beginselen van de partij.’ Pollack deed veel, maar het publiek kon hem niet echt waarderen.
Ruth Renfurm maakte een kardinale fout tijdens haar speech. Elke kandidaat had slechts vijf minuten om te speechen. Renfurm gebruikte zeker een hele minuut om de NPS-leiding te groeten. Halverwege haar speech presenteerde zij de verkiezingscijfers aan het publiek om aan te geven in exact hoeveel stemmen NPS achteruit is gegaan.  ‘We willen een respectabele leider’, zei de mevrouw . ‘We gaan werken, hard werken. We moeten het veld intrekken in alle districten en in alle huizen onze boodschap achterlaten.’
‘NPS na a krakti fu Sranan.’ Greory Rusland lanceerde een nieuwe leus. Hij is ervan overtuigd dat de groene partij de enige is die daadwerkelijk ontwikkeling kan brengen. Hij liet de verrichtingen van de partij de revue passeren. Daaruit moest blijken dat de NPS grote daden op haar naam mag schrijven. Tussen 2000 en 2010 heeft de regering onder leiding van de NPS ‘een heleboel goede beslissingen genomen’ die nu een goede basis voor deze regering hebben gelegd. Rusland raakte in tijdnood, maar rekte zijn speech nog met drie minuten.
En toen kwam Ruth Wijdenbosch op de planken. Enkele NPS’ er vergezelden haar naar het spreekgestoelte. De eerste opdracht van de partij wordt om alle verloren NPS-schaapjes terug te brengen. Wijdenbosch zei verder dat de partij van onder uit gebouwd moet worden. Het werk moet beginnen bij de onderafdelingen, omdat die leden in contact staan met de bevolking en als geen ander weten wat er speelt in het land. Ze gelooft niet dat de groene partij een kleine partij is. Er zou niet zoveel ‘bla bla’ zijn over de partij. ‘De NPS is een partij die regeringsverantwoordelijkheid gaat dragen.’
Armand Zunder had van alle kandidaten de minste bijval. De NPS moet weer in het machtscentrum. Hiervoor zal er een plan nodig zijn dat op nationaal en regionaal niveau kan worden uitgevoerd. Verder moet de partij weer dichtbij de burgers komen.
