Enkele dagen terug is een documentaire verschenen over de schrijnende armoede in een land dat meer dan 20 keer middels een ‘bail-out’ van het IMF moest worden gered van een faillissement. Het land is topscorer in corruptie, ook top wat betreft de laagste productiviteit. Het is een land waarvan de burgers denken dat ze de meest religieuze mensen van de wereld zijn. De religie bemoeit zwaar in de politiek en regelmatig worden mensen beschuldigd van godslaster. Gebeurt dat, dan worden er hele volksopstanden gehouden. De burgers van het land denken dat ze God moeten beschermen. Dat land is nu in oorlog en heet Pakistan.
Het land is in de documentaire interessant. omdat het op 1 punt wel overeenkomsten heeft met Suriname: verkiezingsprogramma’s zijn in het land niet belangrijk en overbodig. Politici halen stemmen binnen op basis van hun gezicht of beter gezicht: de vlek op het voorhoofd dat het bewijs is dat men 5 keer per dag bidt en van de lengte van de baard: hoe langer hoe vromer.
In Suriname hebben we ook een groep politici die menen dat hun religiositeit genoeg is om zetels binnen te halen. Maar om een land te regeren is naast eerlijkheid en oprechtheid ook nodig vaardigheid om een land te besturen, dus kennis op enig niveau van het bestuursapparaat. Als die kennis er niet is dan zijn alleen de doelen duidelijk en helder maar de middelen niet. En dan blijf je precies staan waar je staat, met de blikken gericht op een doel waarvan je niet weet hoe je die moet bereiken.
Dit is de situatie van alle nieuwe politieke partijen in Suriname en ook van de NPS en verzamelgroepen als OPTSU.
Vandaag belichten we alvast een deel van het programma van de NDP. Dat is duidelijk een partij die weet hoe een land kan worden bestuurd. Hun verkiezingsprogramma is heel erg concreet en ze beroeren steeds de meest cruciale zaken op elk beleidsgebied. De doelen zijn concreet, maar de middelen om de doelen te bereiken zijn ook vermeld. Het probleem dat met de NDP is, is de geloofwaardigheid: het kunnen toevertrouwen van de economie in de handen van deze regeerders. Het managen van de economie, want dan bij een wanprestatie ‘backfired’ op het totaal van de samenleving en op alle sectoren en geledingen, is bij deze partij gedurende verschillende tijdperken steeds het standaard terugkerend probleem.
We kijken alvast naar enkele concrete punten uit het verkiezingsprogramma dat men heeft durven delen met de samenleving en op voorhand. Het programma van de NDP is zodanig gestructureerd dat bij verkiezingswinste ministeries gewoon met de hoofdstukken aan de slag kunnen en daarmee hun eigen beleidsnotities van 5 jaar kunnen uitbouwen. Ook kan men daarmee gemakkelijk geclusterd met de beloftes van andere coalitiepartijen, een regeringsverklaring samenstellen en uitvoeren en daarop baseren het meerjaren ontwikkelingsprogramma.
We kijken om te beginnen naar het beleid met betrekking tot milieu. We zien als belofte ‘strenge regulering van houtkap, mijnbouw en industriële activiteiten’. Dat is een moeilijk uitvoerbare belofte, omdat partijgenoten in deze informele en soms illegale en voor de staatskas niet productieve sector, hun brood verdienden en hun ondernemingen draaien met concessies waarop ze rekenen. Hier had men concreter kunnen zijn door bijvoorbeeld aan te geven dat een bepaalde wet zou worden aangepast of ingevoerd.
Een andere maatregel is de uitbreiding van beschermde natuurgebieden en Multi-Use Management Area’s (MUMA’s) en reservaten. Ook hier had men concreter kunnen zijn. Als maatregel zien we controle en monitoring van vervuilende sectoren, met boetes voor bedrijven die milieunormen schenden. Wie deze controle zal doen is onbekend, maar misschien gebeurt het al. Waarom gebeurt straks wel wat nu niet kan? Er is al door deze regering (en door de voorgaande regeringen te berde gebrachte) milieuwetten gemaakt. Stimuleren van de circulaire economie waarbij afval wordt gerecycled en hergebruikt is een belofte, kan heel gemakkelijk worden neergepend en zo een maatregel moet. De vraag is hoe je dat concreet zal doen: want burgers doen niet mee aan zaken die niet verplicht zijn of niets opleveren. In dit kader lezen we ook de oprichting van afvalverwerkingscentra die hergebruik en recycling stimuleren. Dit zijn plannen die wellicht niet uit te voeren zijn, omdat voor afvalfabrieken de capaciteit in Suriname te laag is. Bovendien is er geen coördinerend mechanisme om afvalverwerking stimuleren. Bovendien: wat moet de output zijn van die verwerking?
Ook lezen we de intentie om in te zetten op afvalscheiding bij huishoudens en bedrijven. Dit zijn zaken die al gebeuren in andere landen, alleen gaat het gepaard met een grote gecoordineerde acties die inevsteringen vereist om afval gescheiden te verzamelen. Die scheiding gebeurt met een doel.
Concreet is deze maatregel: het aanleggen van infrastructurele werken, zoals dammen in lage gebieden langs de kust die direct gevaar lopen door overstromingen of zeespiegelstijging. Men had een tikkeltje verder kunnen gaan door het aantal kilometer dam te noemen, de gebieden (zoals Weg naar Zee) en de financiering (bijvoorbeeld: uit de inkomsten van olie en gas).
In elk geval complimenteren we de partij voor het bij naam noemen van de klimaatdreigingen. De NDP wil versterking en uitbreiding van dijken om overstromingen te voorkomen in zowel de kustvlakte alsook district en binnenland, om landbouwgebieden en infrastructuur te beschermen.
De NDP wil duidelijke regelgeving opstellen en handhaven voor bedrijven en industrieën om milieunormen strikt te volgen en vervuiling te voorkomen. Het ware hier beter geweest als men was vertrokken vanuit de al bestaande Milieuraamwet waarmee de NMA is opgericht.
