Het goed bedoelde en door leerlingen gewaardeerde GLO-brodenproject van First Lady Mellisa Santokhi-Seenacherry heeft zelfs het roze pluche van de oppositie in de Nationale Assemblee gehaald. De achterdocht, wantrouwen, over dit project blijkt groot te zijn binnen de NDP-fractie. Dat bleek uit het zure spervuur van vragen van het Assembleelid Stephen Tsang donderdagmiddag 2 maart. Overigens, werd tijdens de openbare vergadering die middag de ontwerpwet inhoudende nadere wijziging van de Wet op de Staatsschuld behandeld en niet de plastic zakjes met puntjes.
De heer Tsang begon zijn relaas zalvend met de woorden dat het project “zeker nodig is, gezien de armoede” om vervolgens meteen met een reeks kritische vragen te komen.
“Wat kost een broodje precies? Is de luxe verpakking en labeling nodig, want het gaat ongetwijfeld ten koste van de hoeveelheid. Ẅaar komen de middelen vandaan? Komt het van de begroting van het Bureau van de First Lady of van het ministerie van Onderwijs of elders? Is het een schenking? Is er een openbare aanbesteding gehouden voor de leverancier? Waarom komen de scholen in het binnenland niet in aanmerking voor dit project? We zien weer een stiefmoederlijke behandeling van het binnenland. Daar zijn de noden ook hoog, zo niet hoger.”
Het is opmerkelijk, dat deze vragen door het Assembleelid in ’s lands vergaderzaal zijn gesteld aan de regering. Velen die de openbare vergadering volgden zullen zich bij het horen van de vragen hebben afgevraagd: de heer Tsang had toch even gewoon het Bureau van de First Lady kunnen bellen om de antwoorden te krijgen? En, waarom al die vragen? Het lijkt niets meer en niets minder dan springen in de trein van kritiek op social media en gewoon als oppositie op welhaast alles kritisch te willen reageren, omdat je nu eenmaal oppositielid bent.
De heer Tsang begon zijn betoog over de broodjes een beetje positief, maar hoe geloofwaardig zijn die woorden nog, na het afvuren van de kritische vragen?
Het zou goed zijn wanneer de oppositie tijd en aandacht aan de werkelijke problemen en issues in het land zou besteden en niet aan een paar duizend broodjes in plastic zakjes met keurige etiketjes erop, met welke puntbroodjes de leerlingen overigens heel blij zijn.
Laten oppositieleden zich eens verplaatsen in die leerlingen, die echt de met pindakaas en jam belegde broodjes en een flesje drinken waarderen, welke waardering in ieder geval de NDP-fractie niet lijkt te kunnen opbrengen. Nee, die fractie zoekt spijkers op laag water en gaat voorbij aan de blijdschap van jonge leerlingen die eindelijk ’s morgens een broodje op school kunnen eten.
PK
