25 november, een dag die elk jaar wordt gevierd is thans verheven tot een betekenisloze dag. We hebben 47 jaren terug, op 25 november 1975, onze onafhankelijkheid voor de eerste keer mogen vieren. Niet lang nadat de wij de onafhankelijk werden, werd het land slecht bestuurd. Een goede bedoeling om het tij te keren door de militairen is uiteindelijk een horror tijdperk geworden. Periodes daarna ging het soms goed en heel vaak slecht, zo slecht dat wij thans helemaal aan de afgrond zijn beland.
Een nieuwe regering is aangetreden met heel veel goede en hoge verwachtingen bij velen, die uiteindelijk van een koude kermis zijn thuis gekomen. Van de periode vanaf de onafhankelijkheid tot heden kunnen wij concluderen dat onder haast alle regeringen het nationalistisch gevoel ontbrak waardoor wij weer op het punt komen om de volgende vragen te stellen: Wat heeft de onafhankelijkheid ons werkelijk opgeleverd? Waren wij er niet beter van af als wij afhankelijk waren gebleven? Alle eigen industrieën en fabrieken zijn tijdens regeerperiodes van onze eigen Surinamers kapot gemaakt. Het ergste in dit alles is dat wij door onze eigen mensen worden uitgebuit.
Hoe komt het dat men in Frans Guyana zo snel voor hun rechten opkomt terwijl het land nog afhankelijk is, maar wij komen in kleine groepen op, terwijl we allang niet meer afhankelijk zijn. Zijn we bang voor onze eigen mensen? Ons volkslied is zo krachtig maar thans merken wij dat het gros van de Surinamer niks zegt. Waar zijn al die mensen wiens stem misbruikt is geworden? En waarom blijf je het accepteren?
Elke dag worden we armer gemaakt terwijl de regering en overige politieke top nog steeds in weelde blijft leven. Waarvoor hebben onze voorouders gevochten tijdens de slavernij om nu toch weer te worden uitgebuit. Op enkele vakbonden na, zitten de meesten het allemaal maar af te wachten. Waarop? Op een koers van 40 of 50? Waarom kunnen de vakbonden geen inspiratie halen uit een Derby of een Daal? Zijn ze bang of zijn ze omgekocht? Zullen we zeggen dat we “Opo kondre man” als volkslied uit onze boeken mogen schrappen of zullen we zeggen: we will stand up and fight.
People of Suriname, Vakbonden van Suriname, kom nu op voor je recht. Kom op, omdat wij niet meer kunnen accepteren hoe er van onze portemonnee wordt gestolen om dure reizen te maken, ontelbaar aantal volgauto’s in te zetten, regelarij onder vrienden en families, onderhandse gunningen, ontelbaar aantal persoonlijke beveiliging, het verdwijnen van dubieuze zaken in de doofpot, het beschermen van de kapitalisten, volksvertegenwoordigers die nauwelijks voor ons opkomen en duizenden $ uitgegeven aan een onafhankelijkheidsdag die ons niets heeft opgeleverd terwijl het gros van de bevolking onder armoede leeft.
Als wij als Surinamers ooit nog willen opbouwen, een gezin willen stichten en op een fatsoenlijke manier voor onze kinderen willen zorgen, een keertje nog kunnen relaxen buiten de stad zonder steeds te stressen hoe wij morgen gaan eten of onze kinderen naar school zullen sturen, nog aanspraak willen maken op goede gezondheidszorg en de SDG’s daadwerkelijk hun vorm willen laten krijgen, dan is het nu de tijd om op te komen. United we stand, divided we fall. SURINAMERSSSS, IT IS NOW TIME TO FIGHT FOR OUR RIGHTS!!!
C.P.R.
