Maar eerst dit.
Wanneer u niet tevreden bent met de gang van zaken in het land dan moet u goed bij uzelf te rade gaan en analyseren waaraan dat gelegen heeft. Immers sinds 1947 bent u in de gelegenheid om uw eigen leiders te kiezen. Het is duidelijk, ze hebben u in de steek gelaten. En ze gaan altijd anderen de schuld geven van hun eigen incompetentie en (intellectuele) corruptie. Het laatste huzarenstuk van de oude politiek is het te koop aanbieden van ons land als landbouwgrond. Iedereen die maar wil mag hier komen planten. De partij die die de mond vol heeft over landbouw is niet in staat gebleken om ook maar 1 hectare extra landbouwproductie te realiseren. Pregnanter kan het niet. Onze leiders zijn corrupt en incompetent. En de corruptie is begonnen met het ontwerpen van een kiesstelsel die hun bevoordeelde boven de rest van de samenleving. Immers men kon zijn herverkiezing niet veiligstellen met prestaties.
Een samenleving gaat vooruit als ze in staat is om de beste bestuurders te kiezen om de samenleving te leiden. Dat geldt voor een samenleving bestaande uit rationeel ingestelde mensen, met een zeker niveau van beschaving en ontwikkeling.
Het bewijs wordt geleverd door landen als Zwitserland, Oostenrijk, Duitsland, Zweden, Denemarken, Noorwegen, Singapore, Mauritius, Botswana et cetera waar de samenleving goede bestuurders kan kiezen omdat hun kiesstelsel dat mogelijk maakt. Ze zijn niet rijk geworden door koloniën. En in al die landen is er een systeem van landelijke evenredigheid. In Suriname hebben analfabeten meer stemkracht dan mensen met ontwikkeling. Dat zegt alles over het niveau van onze politici.
Volken in de gehele wereld gaan vooruit maar Suriname gaat hard achteruit. Dat ligt niet aan gebrek aan financiële middelen nog minder aan gebrek aan natuurlijke rijkdommen. Maar wel door een gebrek aan verstand, en aan moraliteit en ethiek. Het argument van gebrek aan geld is een grote leugen. Een paar cijfers. Vanaf 1957 tot het jaar 2000 waar de gemiddelde deviezenontvangsten circa 381 miljoen Amerikaanse dollars per jaar. Sinds 2000 tot en met 2020 bedragen de deviezenontvangsten gemiddeld meer dan 2100 miljoen Amerikaanse dollars. Voor het jaar 2000 stelde de overheid deviezen ter beschikking voor de import van alle goederen. Sinds 2000 stelt de overheid slechts deviezen ter beschikking voor de import van medicijnen babyvoeding en brandstof, dit laatste vanwege de corruptie en incompetentie bij staatsolie. Alle importen groot circa 2 miljard Amerikaanse dollars, worden door de particuliere sector zelf betaald. Daarnaast heeft de huidige overheid 185 miljoen Amerikaanse dollars aan speciale trekkingsrechten van het IMF gehad, naast meer dan 130 miljoen Amerikaanse dollars uit hoofde van het IMF programma. Dus er is geen gebrek aan geld, er is wel gebrek aan verstand. Wat doet men met al dat geld? De aflossing van de schulden van Oppenheimer kan makkelijk door een deel van de inkomsten uit toekomstige opbrengsten uit aardolie voor de kust te cederen.
Moord op de democratie met voorbedachten rade
Vooruitlopend op het kiesstelsel van 1987 heeft men de districten indeling gewijzigd. Er kwamen districten erbij en het waren heel toevallig allemaal waar Afro Surinamers in meerderheid wonen. Brokopondo heeft bijna evenveel inwoners als Coronie. Nickerie met meer mensen dan Coronie werd even groot als Coronie, terwijl Nickerie een productiedistrict is met mensen en kader die beschikken over managementcapaciteit om een groot district te kunnen managen. Het volksrijke district Wanica werd kleiner dan Coronie.
De etnische bevoorrechting door het kiesstelsel heeft geresulteerd in de achteruitgang van Suriname, immers we kregen door het kiesstelsel waardeloze leiders. Hoeveel kader is er in Para, en in Brokopondo, en Coronie en Sipaliwini. En dit laatste district is een wangedrocht, onbeheersbaar. Kortom een districtenindeling niet gebaseerd op manageriële- en beheersbaarheid argumenten, een onding duidelijk. Er zijn nu eenmaal twee soorten mensen, mensen die kunnen opbouwen en mensen die alleen kunnen vernietigen.
Een kiesstelsel gebaseerd op districtenindeling heeft slechts een oogmerk tot doel, namelijk corruptie, manipulatie, en politieke macht verwerven ten koste van alles. Elk kiesstelsel gebaseerd op districten is per definitie ondemocratisch omdat er zetels toegewezen worden aan districten waarbij het principe van een democratie geschonden wordt. Dat principe is gebaseerd op “one men one vote one value”, elke stem is gelijk in waarde en gewicht. En dat is niet zo bij een districtenindeling omdat vooraf wettelijk aan districten zetels toegewezen worden die meer zijn dan waarop ze op basis van landelijke evenredigheid aanspraak op maken. Zo worden de stemdistricten Paramaribo en Wanica systematisch benadeeld met circa 10-12 zetels en worden andere districten systematisch bevoordeeld met 10-12 zetels.
Daarnaast is er het feit dat in het districtenstelsel circa 20-30% van de geldig uitgebrachte stemmen gaan verloren, ze dragen niet bij tot de keuze van een volksvertegenwoordiger. In het systeem van landelijke evenredigheid is het verlies beperkt tot circa 5% van het aantal geldig uitgebrachte stemmen.
Het betreffen verkiezingen niet voor een district parlement maar voor een nationaal parlement. De kiezer waar ook in Suriname moet haar leiders kunnen kiezen uit iedereen op het grondgebied van Suriname en haar keuze mag niet beperkt worden tot een keuze uit het district waar men woonachtig is. Waarom mag een kiezer uit Coronie niet kiezen voor een politicus uit Paramaribo die hij of zij goed vindt?
Het argument van verbondenheid van de kiezer met haar volksvertegenwoordiger is namelijk grote onzin in deze tijd van sociale media. Verder een begunstiging van het district via het kiesstelsel leidt zeker niet tot meer ontwikkeling in dat district, anders zou Coronie het meest ontwikkelde district zijn. De parlementariërs uit de districten hebben immers het niveau niet om zaken aangaande het bestuur van het land te bespreken in het parlement de goede niet te na gesproken. De meeste van de district parlementariërs beperken hun pleidooien tot gaten in de weg, sociale voorzieningen, criminaliteit, et cetera. En dat past in het straatje van de bedenkers van dit kiesstelsel zodat ze ongestoord door kunnen gaan met het vernietigen van het land.
Het economisch imperatief
Welk regeersysteem, welk besturingssysteem, welk parlementair systeem, welk kiesstelsel, welke grondwet, et cetera leiden tot meer ontwikkeling, bevorderen de ontwikkeling en vooruitgang van het land. Die discussie is duidelijk gewonnen door de zuivere parlementaire democratie, de Westminster democratie, met ministeriële verantwoordelijkheid, en het kiesstelsel van landelijke evenredigheid. De top 40 van de meest ontwikkelde landen volgens de human Development index, zijn landen die hun politici kiezen met een stelsel van landelijke evenredigheid, en die een regeersysteem hebben met ministeriële verantwoordelijkheid en een premier als primus inter pares (Persson, T., & Tabellini, G. (2005). The economic effects of Constitutions. MIT Press.; Pejovich, S., & Colombatto, E. (2010). Law, informal rules and economic performance: The case for common law. Edward Elgar Publishing; Political Structure and Economic Policy:The Institutional Determinants of Policy Outcomes).
Het is bekend wat werkt en wat niet werkt. Een wijziging van het kiesstelsel kan ook daarom niet geschieden door de DNA, daar gaan de producten van dit verderfelijk stelsel zich uitspreken over eventuele wijzigingen. Het worden lapmiddelen. Een wijziging van het kiesstelsel moet daarom dan ook voorgelegd worden aan de samenleving want die heeft middels een referendum in 1987 Grondwet en kiesstelsel goedgekeurd.
Richard B Kalloe
