We zien een zeer verontrustende situatie in het binnenland van Suriname die veroorzaakt wordt door de rush op de goudvoorkomens in het binnenland. De dynamiek van het binnenland is uniek en complex, maar het is wel in kaart te brengen door de korte geschiedenis van de marronage in Suriname. De weggelopen tot slaaf gemaakten, hebben vanaf de 17de eeuw tribale gemeenschappen gemaakt in het
binnenland die gestoeld waren en zijn op cultuurpatronen die terug te voeren zijn naar het Afrikaans continent, met name West Afrika. Na de afschaffing van de slavernij begon de modernisering haar intrede te doen in de tribale gemeenschappen. Dat kwam door economische activiteiten en de stroom van vrij werkers in de bossen van Suriname. Maar, dat kwam ook door de gemakkelijke personenverkeer van het binnenland naar de stad en terug.
De stedelijke bevolking werd op gegeven moment verrijkt met burgers die hun roots hebben in de verschillende dorpen. In de vorige eeuw begon de politieke inspraak van de marron bevolking voorzichtig op bescheiden schaal via politieke partijen als de NPS, de VHP en de BEP.
De politieke participatie van de marrons nam een vaart na 1987 met de komst van de A Combinatie en de duidelijkere profilering van de BEP en de ABOP. Tegenwoordig kan niet meer gesproken worden van achtergestelde groepen, hooguit van groepen die zich in de positie houden waar ze zich in bevinden. De marron bevolking is geen lijdend voorwerp en passief, maar actief en betrokken met politieke macht en inspraak.
Echter zien we dat ondanks alle positieve ontwikkelingen en de uiterst kleine bevolking van Suriname en ondanks speciale directoraten (2) die voor het binnenland zijn gemaakt, er niet veel is veranderd in het achterland. We hebben gezien dat de integratie van de bevolking gaat langs onderwijs, arbeid, ondernemerschap en artistieke en sportactiviteiten. In het binnenland is er onderwijs maar er zijn zware uitdagingen.
De informele sector tiert welig, er is een vlotte prater met mooie praatjes eens aangesteld om de goudsector te ordenen, maar het werd het verhaal van de poes vragen om op de melk te passen. Er is niks geordend, integendeel is de chaos groter geworden. Door de moderniteit is het gezag van het traditioneel gezag danig afgenomen. Onder het traditioneel gezag is er een zwaar capaciteitsgebrek. Er zijn gezagsdragers die zich laten beetpakken door ondernemers met een eng persoonlijk belang. Er is over het algemeen geen notie van duurzaam onderwijs.
Het resultaat is dat er een heel zwak optreden is vanuit het traditioneel gezag naar de multinationals. Ten tweede, er bestaat totaal geen idee hoe de hosselcultuur van het binnenland die niet duurzaam is, omgezet kan worden naar duurzame ontwikkeling via arbeid en ondernemerschap. Er wordt gevochten om de informaliteit die onzekerheid veroorzaakt, voort te zetten.
De chaos en de wildwest van het binnenland resulteert nu in een spanning die lijkt op een stammenstrijd. Wanneer wij denken aan stammenstrijd dan denken we aan de verhalen van Tarzan. Dat is ‘Tarzan of the Apes’ die ervoor zorgt dat boosdoeners worden uitgeschakeld en dat er vrede is in de jungle van Afrika. Wie zal optreden als de Tarzan van Suriname? Wie zal de boosdoeners in de jungle uitschakelen? De politieke inclusie van het binnenland heeft geen wezenlijke verandering gebracht in het leven van binnenlandbewoners. Dat komt omdat er geen visie is over wat goed is op lange termijn en wat duurzame ontwikkeling is. Er wordt teveel letterlijk met geld gestrooid.
De nadruk ligt bij de mensen in de vooruitgeschoven posities te veel op het uitgeven van geld. De partijen met het electoraat in het binnenland distantiëren zich vaker van wet en recht. Dat komt onder andere door onvolwassen leiderschap. De bevolking is klein, het leiderschap moet ervoor kiezen om een hengel aan te reiken in plaats van alleen vissen.
Nu lijken twee stammen, althans 2 dorpen (Godo Olo en Kisai), met elkaar te strijden. Er zou sprake zijn van een langslepende ruzie tussen goudzoekers van beide dorpen, maar dan waarom hebben wij er nooit van gehoord? Waarom is er nooit over gesproken in DNA. Beide dorpen liggen in het ressort Tapanahony in het district Sipaliwini aan de Tapanahonyrivier. Beide dorpen kennen goudzoekers. Ze zouden vaker ruzie hebben gehad over een gebied waarin veel goud zou voorkomen. De vraag rijst dan wat de rol van het traditioneel gezag hierin is. Een andere vraag die opkomt: moet het zoeken naar goud gezien worden als een tribale ambacht? We dachten het niet, het is een vergift vanuit de stad gemengd in het eten van het binnenland. Er zou tussen de 2 dorpen een betwist gebied zijn: dat lijkt echt op een Tarzan-verhaal. Maar, de twee dorpen liggen niet naast elkaar en toch is er een betwist gebied. Men pleegt dus zich eigenaar te wanen van bepaalde gebieden. Het mooie is dat een groep mannen van het dorp Kisai met met wapens het gebied zou zijn binnengedrongen om de bewoners van Godo-olo aan te vallen. Dat is een tribale oorlog. De vraag is dan: zijn er hier strafbare feiten gepleegd door burgers? Of werk in deze gebieden het commune strafrecht niet?
Opvallend is dat er is gezegd dat de ministers van NH op de hoogte zijn geweest, maar dat er geen oplossing is in het conflict. Een vreemde tori allemaal, maar het geeft wel aan dat we ondanks behoorlijke politieke inspraak en participatie, nog een lange weg hebben te gaan. Falend leiderschap zal in plaats van oplossingen te brengen, het probleem juist groter maken.
