Volgens kunstenaar, art promotor en kunstfilosoof Luciël Becker van WildcoastArt heeft onze kunstwereld er geen flauwe notie van dat er een verband bestaat tussen visies van de wetenschappers Adhin en Buiskool. Zij hebben immers de werkwijze van John Lie A Fo, Marcel Pinas, Remy Jungerman, Becker en wijlen Soeki Irodikromo en Winston van der Bok vroegtijdig voorzien. Deze kunstenaars maken of creëerden immers volledig in onze geschiedenis, cultuur en samenleving ingebedde moderne kunst waarbij ze de creatieve kracht van onze diversiteit benutten door elementen te ontlenen aan oude kunstuitingen uit Afrika, Azië en eigen continent, onze nationale bronnen van creativiteit.
Ter illustratie een creatie van Becker die elementen ontleende aan de heel oude inheemse petrogliefen om vruchtbaarheid van onze natuur tot uitdrukking te brengen.
Tussen al deze kunstenaars is Jungerman echter een eenling. In 2009 organiseerde hij te Fort Zeelandia de historische expositie onder de veelzeggende titel “Drawing lines – connecting dots”. Om hierna heel bewust aan de marroncultuur – een nationale bron – ontleende elementen met groot succes te verstrengelen met elementen uit de modernistische Nederlandse beeldcultuur.
Tijdens de expositie in het Stedelijk Museum te Amsterdam (1996/1997) werd echter werk van de niet bij name genoemde Soeki Irodikromo, die elementen ontleende aan de Javaanse cultuur , afgewezen als regressieve kunst. Omdat hij vast zou zijn blijven zitten aan oude symbolen van de cultuur die hij vertegenwoordigde.
Tien jaar na bovengenoemde expositie werd echter het werk van Remy Jungerman – een synthese van een Surinaamse vorm van esthetiek met een Nederlandse vorm – verkozen deel uit te maken van de Nederlandse collectie op de internationale Biennale van Venetië 2019. Dit betekent dat vanaf toen de visie van Jnan Adhin, – te vinden in zijn bekroond essay “Eenheid in Verscheidenheid” ( 1957) – dat onze diversiteit creatieve kracht c.q. vitaliteit bezit in Nederland wordt erkend, terwijl de visie van Buiskool, vervat in “Staatsinstellingen van Suriname” (1954), dat in de toekomst Suriname een culturele ommezwaai naar de oude stam te wachten staat, eind zeventiger jaren gebeurde toen de pioniers Lie A Fo en Irodikromo de voorziene ommezwaai maakten naar resp. het Afakaschrift en de Wayang kulit. Ziedaar, het door Becker ontdekte verband!
