Corrupte tussenverkopers slaan voer op
Er is in Suriname ongerustheid ontstaan toen bekend werd dat de prijs van een kilo kip met zeker met 70-100% omhoog ging. Op social media is opgemerkt dat het geen probleem is, omdat mensen dan gewoon vegetarisch kunnen worden. Mensen hoeven geen vlees te eten. Ook is opgemerkt dat mensen dan maar over moeten stappen op vis. Anderen merkten op dat men dan gewoon moet overstappen op eieren en saucijsjes. Weer anderen merkten op dat de consument dan gewoon over moet stappen op Amerikaanse boutjes. Maar daarop werd dan weer de opmerking gemaakt dat de importeurs door de grotere vraag de prijs van dit consumptiegoed zal verhogen om woekerwinsten te maken.
Al deze opmerkingen geven een beeld wat ‘the state of mind’ is van de gemiddelde Surinamer. Of is die naïef en zeer slecht geïnformeerd, of is hij banaal en asociaal aan het worden of is hij totaal ontredderd en de kluts kwijt. Er zouden inmiddels tussenpersonen zich hebben opgeworpen die samenspannen met de medewerkers van voerfabrikanten en voerverkopers en voer massaal opkopen om dit duurder weder te verkopen. Mensen staan uren voor de deuren van voerverkopers om te bedelen voor een zak voer, al maanden. En het hindert de regering niet.
Er is ook op social media gevraagd dat dit het bewijs is van de onkunde en een verkeerde focus van de minister van LVV. Er is geroepen om zijn vertrek, met verwijzing naar bezwaren die mensen hebben geuit over zijn belangenverstrengeling. Personen merkten op social media op dat ook kip vanuit Frans-Guyana kan worden gehaald. Burgers zouden regelmatig naar het buurland gaan om inkopen te doen waaronder ‘kartonnen Franse kip’. De karntonnen Franse worden ook hier in Suriname verhandeld en zou een goedkoop alternatief zijn. Is het terecht dat naar het hoofd van de minister van LVV wordt gevraagd?
Wij hebben hier vaker ook de aandacht gevraagd omtrent de desinteresse, de verkeerde focus en het ontbreken aan oplossingsgericht denken bij deze minister. Er zijn in de kleine Surinaamse samenleving geluiden over belangenverstrengeling. De kipproductie in Suriname zit in een keten. In die keten zitten importeurs voor input (granen, mais, concentraat) voor de aanmaak van voer en middelen voor de kweek van pluimvee (vitaminen etc..), de fabrikanten en distributeurs van voer, importeurs van broedeieren en broedfabrieken en handelaren van slachtkuikens, voer en voedingssupplementen. Dan volgt de kweker van de kippen die alles haalt bij de handelaar: de slachtkuikens, het voer in verschillende soorten (groeifase), vitaminen en antibiotica. De Surinaamse kip is over het algemeen in 6-8 weken slachtrijp. Er zijn kwekers met lokalen klanten die het liefst ‘grote kippen’ direct kopen op de boerderij. Die worden vanwege religieuze redenen thuis geslacht.
Er zijn ook ‘kippencentra’ in Suriname die levende kippen verkopen of geslacht en in stukken gesneden. En dan zijn er kipverwerkers die hun kip van kwekers halen of (gedeeltelijk) zelf kweken. Deze kip beland in de vriezers van supermarkten en kipwinkels en zijn duurder dan de levende kip per kilo. Aan het einde van de keten heb je dus de consument die levende kippen, direct in stukken gesneden of kip uit de vriezer halen. En dan betaalt men een prijs. Deze prijs varieert nu tussen de SRD 85 en de SRD 120 per kilo. Dat is afgezet tegen het huidige minimumloon 10 – 14 uren werken om een kilo kip te kopen. Kip is de goedkoopste eiwit die de vleesetende burger ter beschikking heeft. Vis is een heel dure optie, maar zou veel gezonder zijn (ervan uitgaande dat er in de vis geen kwik voorkomt). Gemiddeld heeft een persoon 250 g per persoon nodig per dag. Een gezin van 4 heeft op een dag 1 kilo nodig. In een maand is dat 30 kilo. Daarvoor moet tussen SRD 2.550 en SRD SRD 3.600 worden betaald. Dat is alleen aan eiwitten. Rijst, brood, groenten en fruit en andere goederen voor het huishouden zijn er dan nog niet bij. Andere uitgaven die huishoudens hebben, zijn er nog niet bij.
Een persoon werkt gemiddeld 200 uren per dan en zijn minimumloon is nu SRD 1.680, terwijl hij alleen aan kip SRD 2.550 – SRD 3.600 moet betalen. Als 2 ouders werken dan hebben ze samen SRD 3.480, en let wel bruto. Het minimumloon dat door de regering is genoemd, is het dubbele dus moeten we uitgaan van het dubbele: SRD 3.000. Ook dat is bij een huishouden niet genoeg om alleen maar kip te kopen. Dit alles maakt het helder en duidelijk hoe het gesteld is met de inkomens in Suriname en de kosten van eten en drinken. Er is al sprake van behoorlijke armoede.
Surinaamse huishoudens hebben de ruimte niet voor levensplezier, omdat het gezin tenminste goed moet kunnen eten om gezond en niet ondervoed te zijn. Terwijl al deze verhogingen worden doorgevoerd, horen we niets van de regering en de minister van LVV. Daarom wordt gesteld dat deze regering geen sympathie heeft en ver staat van de man onderaan de samenleving. Er wordt gesteld dat het volk mag creperen. We horen niets van de associatie van de kwekers, want het is de klant die zal betalen. De Consumentenkring is stil. We horen ook niets van de commissie die door de regering is ingesteld om het voer betaalbaar te houden en de pluimveesector te behoeden. In de social media wordt van de commissie gezegd dat men de poes heeft gevraagd om op de melk te passen.
Wat we wel hebben gehoord van de regering dat Guyana, onder gelijke economische, natuurlijke/klimatologische en geografische omstandigheden voer gaat maken en dat wij dat voer gaan importeren…in het belang van niet de kweker maar van de importeur. Dat is het landbouwbeleid van deze regering en de minister van LVV. Het is zwaar te betreuren wat er nu gaande is en het ontbreken van de sympathie van de regering.
Met dit kwakkelend beleid van de regering is het niet onbegrijpelijk waarom de jongeren en het kader het land verlaten.
