Paramaribo, 24 maart 2022
Mevrouw, mijnheer,
Een kleine twee weken geleden kocht ik bij Opticien Ninon in de Hermitage Mall een bril voor het kijken-op-afstand. Voor de glazen en het montuur tezamen betaalde ik bijna zesduizend Surinaamse dollars. Het bewijs van betaling van de bril gaf ik mee aan een kennisje, werkzaam op het kantoor van het Staats Zieken Fonds. Zij had mij verzekerd dat ik een bedrag van driehonderd Surinaamse dollars vergoed zou krijgen. Heden, 24 maart, berichtte de kennis mij dat de nota van Ninon niet bleek te zijn ‘gestempeld’ en evenmin was ondertekend en dat ik dus niet voldeed aan de voorwaarden om voor de driehonderd Surinaamse dollars vergoeding in aanmerking te komen. Ook had de aanvraag vergezeld moeten gaan van een ‘garantiebrief’ van mijn huisarts. Ik heb de schamele driehonderd Surinaamse dollars maar laten zitten.
Ook heden, 24 maart, trachtte ik bij het filiaal van Telesur in de Hermitage Mall beltegoed voor de zogenaamde ‘twee-landen-sim’ (Suriname – Nederland) te kopen. Het verwees mij naar het hoofdkantoor van Telesur. De loketbeambte op het hoofdkantoor vroeg mij om mijn identiteitsbewijs en mijn telefoonnummer, omdat zij mij zonder dat het beltegoed niet kon verstrekken. De procedure kostte de beambte vele minuten.
Deze twee van elkaar losstaande gebeurtenissen hebben veel met elkaar gemeen. De bureaucratie van Suriname is geheel en al de weg kwijt en zorgt er vooral voor dat Suriname het odium van onderontwikkeld land, maar niet kwijtraakt. Zij schaadt bovendien de economie van het land. Ik heb aan het Staats Zieken Fonds een originele nota van de betaling van bijna zesduizend SRD overgelegd. Een stempeltje en een krabbeltje van een medewerker van de opticien voegt daar niets aan toe en ook een briefje van mijn huisarts is een loze affaire omdat hij die ongezien meegeeft. Het gaat wel om extra handelingen die tijd en geld (vervoer) kosten. Beltegoed voor een twee-landen-sim koopt men in Nederland zonder plichtplegingen bij supermarkten en drogisten en vergen niet meer tijd dan het afrekenen van een tandenborstel.
Suriname moet af van de stempeltjes, de handtekeningen, wantrouwen en aparte loketten voor betaling van een tube tandpasta. Die Surinaamse procedures zijn gebaseerd op wantrouwen en het verschaffen van zinloze werkgelegenheid, belemmeren de souplesse van het zakelijk verkeer en zij leiden tot tijdverlies en ergernis, vooral bij buitenlanders die de snelheid in eigen land gewend zijn. Stoppen met deze bureaucratie als Suriname vooruit wil komen.
Met vriendelijke groet, Anton P.W. van den Broek
