“Soms denk ik wel mijn eigen ding te doen in plaats van werken voor iemand”, zegt Tariq aan de krant. Hij geeft aan dat hij al langer dan 15 jaren werkzaam is in een winkel en nog steeds niet weet hoe hij moet beginnen om zijn huis te bouwen. “Ondanks ik een perceel gekregen heb van mijn vader, weet ik niet hoe ik moet starten. Ik woon in een huurhuis en kan daardoor ook niet beginnen, mede te wijten aan de verhoogde prijzen. Ik denk eraan te planten en zo groente te verkopen langs de straat. Daardoor heb ik dan een vast inkomsten van mijn baan en inkomsten van mijn bijbaan. Ik zie dat velen het zo doen, maar weet niet als het gaat lukken. Voor velen zegt het uiterlijk veel, vandaar dat ik ook niemand heb, maar ik maak me zelf helemaal niet meer druk. Ik probeer vaak genoeg leningen te nemen bij mensen, want het is heel zwaar. Ik hoop wel wat te doen, maar dat ligt ook niet in mijn handen, maar in handen van die mensen die de koers bepalen en de prijzen van basisvoeding en daarmede ook de vaste lasten. Een eigen handel starten, lijkt een gemakkelijke oplossing, maar het behouden ervan is een grote klus.”
Een andere burger gaf aan dat zij ook wil bouwen, maar dat helemaal niet in handen heeft. “Ik woon op mijn eigen perceel, maar kan mijn huis niet afbouwen. Bouwmateriaal is zo duur en met de zorg van mijn moeder en kind is het zwaarder. Als alleenstaande moeder probeer ik het te redden, maar het wordt met de dag moeilijker. Ook al heb je als burger al een eigen stuk terrein, maar iets opzetten is bijzonder moeilijk nu. Alles is duur, alles lijkt moeilijk bereikbaar te zijn. Hoe kom je dan vooruit? Ik hoop echt dat het gemakkelijker wordt voor ons als burger. Ook al klagen we niet zo vaak, we lijden wel zwaar.”
TM
