Stuiptrekkingen

Het is inmiddels duidelijk dat de NDP ‘exit’ is binnen enkele weken vanuit de regeercentra van Suriname. Alles wijst erop dat er een enorme goed georganiseerde samenstelling van een regering en de bezetting van de cruciale posten. De organisatie en de samenstelling gebeurt volgens een heel strak stramien en er is een centrale aansturing waarvan wij denken dat de regie in handen van de VHP ligt. Een voorbeeld hoe het niet moet werd getoond op de dag van de ondertekening van de nieuwe coalitiesamenwerking, toen de PL-voorzitter voorbarig en prematuur aangaf dat hij de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken werd. Hij klapte uit de school en speelde niet meer in de strakke formatie zoals was afgesproken. Hij is als achterhoedespeler wild naar voren gaan rennen om een goal te maken … maar hij schoot voor open doel wild hoog over het doel. Beschaamd droop hij af. Hij had toen niet begrepen dat het nu gaat om een grappenmakerij, om ‘business as usual’. De media hebben allerlei lijnen, maar het is na zoveel nog niet gelukt aan onze medewerkers om maar 1 naam uit het komende kabinet los te krijgen van een eerste, tweede of derde lijn. Dat is een teken dat er een strak gecoördineerde formatie van een regering aan de gang is. Er wordt door de partijvoorzitters in de pas gelopen, er wordt een zekere on-Surinaamse discipline aan de dag gelegd, onder leiding kennelijk van de voorzitter van de grootste partij, en dat is een goede zaak. Het geeft hoop op een verandering in de kwaliteit van het landsbestuur welke in 10 jaar tijd behoorlijk is verkwanseld door de NDP-regering. Het lijkt er veel op dat de partijvoorzitters alles centraal naar buiten brengen. De enige lijn vanuit de partij(kaders) is naar het coalitieoverleg. Daar delibereren de voorzitters met elkaar over elkaars kandidaten en de uitdagingen. En daar blijven alle beslommeringen en uitdagingen van de partij, totdat de puzzel rond is. En dan wordt het bekend gemaakt op een dag welke door de coalitievoorzitters samen is besproken. Vanaf dat moment heeft de kiezer dan duidelijk zicht op het nieuwe kabinet en de sleutelfuncties. De samenleving verwacht dat op basis van merites kandidaten worden geselecteerd. De formatie is strak geregisseerd, maar over de uitkomst zijn er geen garanties. We weten wel dat er in Suriname genoeg kader is om de ministeries met werkpaarden te bemensen. Wat ontbreekt moeten we binnenhalen via de internationale samenwerking die als basis moet hebben het kweken en koesteren van het eigen kader voor de lange-termijn-interventies. De samenwerking met Nederland en België kunnen hierin heel cruciaal zijn.

Aan de andere lezen we dat de regering op de valreep bezig is allerlei personen de accommoderen op strategische plekken (directiefuncties). Straks zal de nieuwe regering met deze nieuw aangestelde directieleden in haar maag zitten. Wat er doorgaans dreigt te gebeuren, is dat men deze meestal partijpolitieke mensen, met behoud van salaris en emolumenten, thuis parkeert. De partij die hen dan op de valreep heeft benoemd, zal dan regelmatig blijven klagen dat mensen die capabel zijn, thuis zijn gezet. Over het algemeen zijn de mensen die 5 voor 12 worden benoemd, politiek gelieerde mensen, ze worden niet op basis van hun competenties en vaardigheden benoemd. Over het algemeen kunnen ze dan hun werk niet aan, en blijven ze onder de controle van het bestuur van de partij die hen heeft aangesteld. Ze fungeren dan als informanten voor hun partijgenoten en brieven alles door wat er op het ministerie gebeurt. Het komt ook voor, dat ze door de politieke beïnvloeding, dwars liggen en processen verstoren en vertragen. Daarom is het strategisch en politiek-ethisch incorrect om zo op de valreep directiebenoemingen te doen. Het kan verlammend werken bij de opstart van een nieuwe minister. Het repareren of neutraliseren van zaken kost dan onnodig tijd en energie en zorgt het voor politieke spanningen.

Een ander ding dat we hebben gelezen is dat ambtenaren spullen naar huis wegdragen om ervoor te zorgen dat de komende regering niks heeft om ermee te werken. Als voorbeeld werd gegeven het onnodig opgerichte en overbodige NII. Spullen zouden naar huis worden gedragen, maar we dachten niet dat het NII privé spullen van burgers gebruikte om haar programma’s mee te maken voor de NDP. Het NII heeft de overheidsinformatie en –communicatie op zijn communistisch gecentraliseerd. Ministeries met een goed draaiend pr-programma zijn daarvan zwaar het slachtoffer geworden en de ministeries die alles uitbesteedden of geen eigen programma’s hadden, hadden daar voordeel aan. De gebeten hond is geworden de burger die niet meer de objectieve overheidsinformatie voorgeschoteld kreeg en dus minder geïnformeerd was. Dat maakte deze zwak geïnformeerde burgers kwetsbaar voor uitbuiting en benadeling. Een nieuwe directoraat NII had maar 1 doel namelijk: het accommoderen van een directeur (als beloning voor het verkiezingswerk en propaganda op de radio) en van enkele partijmensen. Of het waar is weten we niet, maar er is op social media verschenen  dat vel edities van een bekende praatprogramma, zijn weggeveegd van YouTube. Beweerd wordt dat men opruiende en polariserende uitspraken, soms ook om bevolkingsgroepen van elkaar te scheiden, hetgeen overigens niet genoeg effect hebben gesorteerd, heeft gedeletet zodat ze niet meer beschikbaar zijn. Dat zou een kwalijke zaak zijn als het waar is.                

error: Kopiëren mag niet!