Om in conditie te blijven duik ik als het even kan een of twee keer per week het heldere water van zwembad Parima aan de mr. Eduard J. Brumastraat in. Die laatste stond tot voor kort bekend als Weidestraat en die naam gebruiken de meeste Surinamers nog. Zoals ze het ook nog steeds hebben over de Rust en Vredestraat, het Pad van Wanica, de Gravenstraat en de Wanicastraat. Ze hebben weinig op met de ijdelheid van politici die allemaal hopen dat het Onafhankelijkheidsplein ooit hun naam zal dragen.
Toen ik in 2009 in Suriname arriveerde kostte een ticket voor het zwembad drie SRD. Dat werd na enige tijd vijf SRD tot het plotsklaps verdubbelde naar tien SRD. Inmiddels telt men in de weekenden vijftien SRD neer, maar daar kan men dan ook wat langer voor in het bad blijven, hetgeen natuurlijk niemand doet.
Zwemmen is goed voor de gezondheid, vooral ook voor die van de allerkleinsten. Het is dan ook een overheidstaak ervoor te zorgen dat het zo min mogelijk belemmerd wordt – bijvoorbeeld financieel. Vorige week donderdag meldde ik mij weer bij de kassa van Parima. Gedurende minstens een half uur was ik de enige zwemmer in het ‘diepe’ bad en daarna druppelden nog een stuk of vier zwemmers het bad binnen. En afgelopen zondag was het niet veel anders. Wel hingen er zo’n vijf badmeesters – ‘lifeguards’ noemen zij zich vol trots – lusteloos met hun mobieltjes op de bankjes. Als de lonen van al die lifeguards, schoonmaaksters, caissières en ‘security guards’ allemaal uit de contributie van die paar zwemmers bekostigd moeten worden kan men zich die hogere ticketprijs wel voorstellen.
Maar Parima voert op die manier een verkeerd beleid. Een moeder die met haar vier kindertjes op een zaterdag of zondag een bezoek aan Parima wil brengen is daarvoor 75 SRD kwijt, ook al gaat zij zelf het water niet in. Dat is voor velen, gezien ook de belabberde staat van de Surinaamse economie, onbetaalbaar. Wat moet er dan gebeuren? Maak de tickets voor de jonge zwemmers weer drie SRD en stel die voor volwassenen – althans als zij het water ingaan en niet slechts kinderen begeleiden zonder zelf te zwemmen – op 20 SRD. En geen toerist, stagiaire of pensionado met een inkomen in euro’s zal wakker liggen van een entreeprijs van veertig SRD. Dat is zo ongeveer wat hij ook in Nederland of elders zou betalen voor een zwembadkaartje. Staatsolie, EBS, Telesur, SWM en andere grote bedrijven zullen het zwembad best willen sponsoren als zij er mooie reclameborden mogen ophangen. Plaats bij de in- of uitgang ook een bus voor vrijwillige donaties van oudere zwemmers die een paar SRD’s voor het goede doel – ampele zwemgelegenheid voor de Surinaamse jeugd – makkelijk kunnen missen. Dan wordt het weer gezellig druk met kinderen in het zwembad.
Anton van den Broek
