Het recentste hot item in de media is “Meer vrouwen moeten benoemd worden in functies die tot nu toe alleen door mannen worden bekleed.” Een blik in het verleden laat zien: Vrouwen wisten vroeger niet beter of hun plaats was in het huishouden, met de zorg voor man en kind. De man was de kostwinner en de vrouw was afhankelijk van de man. Daar is niks mis mee als ze maar met respect worden behandeld en juist dat ontbrak in vele relaties van toen. Langzamerhand kwamen vrouwen in verzet tegen het gebrek aan respect. Gelukkig beseften ze al gauw dat de oplossing voor dit probleem was zichzelf te scholen. Ze gingen studeren en velen werden daardoor onafhankelijk. Vanaf 1960 vonden steeds meer vrouwen de weg naar de arbeidsmarkt. Kenmerkend voor deze vrouwen was het feit dat ze jong en kinderloos waren en eveneens een lager opleidingsniveau genoten. Eind jaren 1990 waren de kenmerken van de vrouwen op de arbeidsmarkt verschillend. Vanaf dat ogenblik vonden we moeders en kinderloze vrouwen, jonge en oudere vrouwen met een verschillend opleidingsniveau terug op de werkvloer. Een trend die zich wereldwijd liet zien. Sindsdien steeg de vrouwelijke participatiegraad.
De vrouw wilde niet meer alleen maar moeder en huisvrouw zijn maar in de eerste plaats vrouw. Men noemde het de emancipatie beweging Deze emancipatie beweging heeft de man van zijn traditionele, superieure status als kostwinner en beschermer beroofd. Ook in de levensstijl kwam er een verandering. Men wilde meer en sneller luxe dus ontstond de situatie van tweeverdieners.
De vrouwelijke participatiegraad op de arbeidsmarkt kent een enorme evolutie, en toch moet er genoteerd worden dat er tussen landen onderling nog steeds grote verschillen waarneembaar zijn. In de huidige samenleving worden vele landen gedwongen om de arbeidsmarkt te ‘vervrouwelijken.’ Een eerste verklaring voor de stijgende participatiegraad van vrouwen op de arbeidsmarkt kan gevonden worden in het feit dat de politiek in vele landen een plan voor kinderopvang had uitgewerkt. Dit bood vrouwen de mogelijkheid om ondanks hun jonge gezin, een loopbaan te hebben. Er kwamen nieuwe apparaten die het huishouden makkelijker maakten, flexibele werkvormen en hoger opgeleiden. Aan de ene kant maakte dit het leven voor vrouwen gemakkelijker. Echter de keerzijde van de medaille was dat de moderne vrouw plots tegelijkertijd vrouw, moeder, echtgenote en huisvrouw moest zijn, met het gevolg dat ze in tegenstelling tot vroeger veel vaker keuzes moest maken. Bijvoorbeeld het tijdstip van de zwangerschap bepalen of ze fulltime of deeltijd wilde werken, of ze thuisbleef bij de kinderen of onder de hoede van een oppas achterliet. Ook hier zochten en vonden partners oplossingen voor. De zorg voor de kinderen werd in vele relaties onderling verdeeld. Het volgende probleem dat zich aandiende, was dat de samenleving steeds meer bevolkt werd door hoog opgeleide vrouwen en die wilden natuurlijk werk naar hun opleiding. Werkgevers gaven echter de functies niet graag aan vrouwen. De argumenten waren’ vrouwen krijgen kinderen en hebben recht op zwangerschapsverlof, ze zullen vaker vrij vragen als het kind ziek is. ‘En zij die de functies wel kregen, werden geconfronteerd met het probleem dat het salaris niet gelijk was aan dat van de man in een zelfde functie. Men vond dat discriminatie. Ook hiertegen moest de vrouw strijd leveren.
Kortom vrouwen hebben jarenlang strijd geleverd om met respect behandeld te worden. Als wij de balans opmaken, mogen wij terecht concluderen dat er een enorme vooruitgang is geboekt.
Het enige dat mij stoort, is dat de samenleving blijft pushen dat vrouwen gelijkwaardig moeten zijn aan mannen, dat bedrijven verplicht zijn om zoveel mogelijk vrouwen in dienst te nemen, dat een bepaald percentage van de hoogopgeleide functies vervuld moet worden door vrouwen. Er is zelfs sprake van dat bedrijven een boete opgelegd kunnen krijgen als ze niet aan dit laatste voldoen. We zien en horen alleen maar dat de vrouw wordt gepusht om te werken en dat men strijdt voor de rechten van de vrouw. Vooral op 8 maart (vrouwendag) wordt dit in de media op allerlei manieren benadrukt. Waar ik jammer genoeg niemand over hoor zijn de gevolgen voor het kind. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat men ook eens de moeite zal nemen om onderzoek te doen naar de gevolgen voor het kind. Natuurlijk is het fijn dat vrouwen in de richting van gelijkwaardigheid en carrière worden gestimuleerd. De aanvulling die ik hier echter bij wil plaatsen, is laat het alsjeblieft jouw eigen keuze zijn. Geen mens is gelijk aan de ander dus natuurlijk verschillen vrouwen van elkaar. Ik pleit er daarom voor om te stoppen met het pushen. Creëer mogelijkheden voor de vrouw en laat haar dan haar eigen keuze maken.
– De ene vrouw is een talentvolle carrièrevrouw. Geef haar de ruimte
– De ander is dolgelukkig in de rol van echtgenote, moeder en huisvrouw, daar mag niemand op neerkijken.
– Weer een ander wil het hele pakket en weet met de hulp van haar partner carrière, moederschap en relatie prima te combineren
– Sommige vrouwen vinden het fijn om parttime in plaats van fulltime te werken. Ook hiervoor moeten mogelijkheden gecreëerd worden.
Mijn advies aan alle vrouwen is, laat je niet opjagen of beïnvloeden door de omgeving of de media. Ken jezelf, weet wat je wilt en maak je eigen keus. En laat in die keuze jouw kind altijd prioriteit zijn. Kinderen zijn kwetsbaar, ze vragen niet om geboren te worden. Maar als ze er eenmaal zijn, stel ze dan niet bloot aan de stress van een gejaagd leven. Gun jouw kind de stabiliteit van de vijf R’s: Rust (kom niet laat thuis waardoor het kind minder aandacht krijgt en laat naar bed gaat), Regelmaat (vaste tijd samen aan tafel), Reinheid(schoon lichaam en schone omgeving), Respect(weet hoe je tot het kind praat, geen vuile of ruwe taal) en Richting(bepaal regels en grenzen). Geld en materiele spullen, mogen geen vervanging zijn van tijd en een luisterend oor. Het kind moet niet alleen gevoed maar ook opgevoed worden. Geef ze liefde, je tijd en een veilig nest.
“Als het kind volwassen is, zal hij of zij zijn vergeten wat je hebt gezegd in een boze bui, of die corrigerende tik die je af en toe gaf, maar het zal dat gevoel van veiligheid dat je hem gaf nooit vergeten.”
Josta Vaseur
