Het terrein van de Anton de Kom Universiteit van Suriname (Adekus) is sinds kort voorzien van studentenflats. Hiermee tracht de huidige regering de huisvestingsproblematiek, waarmee veel studenten te kampen hebben, weg te werken. De eerste fase van de studentenflats is reeds opgeleverd en kan vooralsnog 312 studenten accommoderen tegen een tarief van SRD 750 (een kamer voor 2 personen) en SRD 400 (een kamer voor 4 personen). Het streven is om 1500 studenten toegang te verschaffen tot deze verblijfsmogelijkheid, waarin er ook een cafetaria, was- en kantoorruimtes en een winkel is ondergebracht. Het project bestaat overigens uit 4 fasen, waarvan de eerste fase € 28 miljoen heeft gekost. Het ministerie van Openbare Werken, Transport en Communicatie (OWT&C) heeft daarbij ook haar technische ondersteuning verleend. Volgens Patrick Pengel, minister van OWT&C, betekent de ontwikkeling van de samenleving het investeren in hun welvaart en welzijn door het scheppen van de relevante randvoorwaarden.
In de optiek van de onderwijskundige Soenderpersad Hanoeman, is de opvang van de studenten een goede ontwikkeling, echter plaatst hij ook zijn kanttekeningen. “Als we praten over het scheppen van randvoorwaarden, is het belangrijk dat we bij de wortel beginnen. Er is vaak aangegeven dat er veel schort op het gebied van curricula; vanaf de kleuterschool tot en met de universiteit is een hervorming van het onderwijs nodig. We zien nu dat men dat compleet overslaat om ‘welvaart en welzijn’ te creëren door het bouwen van studentenflats. Ik vind dat die € 28 miljoen ook besteed had kunnen worden aan die hervormingen”, accentueert Hanoeman in gesprek met Dagblad Suriname. Hij vraagt zich af wat het nut uiteindelijk zal zijn als er wel uitstekende opvangfaciliteiten zijn, maar geen kwalitatief onderwijs.
Daarnaast heeft Hanoeman ook zijn twijfels over de selectieprocedure. Tot dusver is bekend dat studenten, die uit verre gebieden komen, meer kans maken op het bemachtigen van een studentenflat.
Hanoeman voert aan dat de huidige regering ondertussen de indruk heeft gewekt dat de ‘paarse’ lieden überhaupt een voorkeursbehandeling krijgen. “Dus hoe ziet de selectieprocedure eruit? Die transparantie is er niet.” Wat de onderwijskundige eveneens dwarszit, is de hoogte van de kosten. “Om die SRD 750 op te hoesten, moet je wel een baan hebben. De meeste studenten klagen over het vinden van een baan, hoe zullen zij dan deze kosten betalen? Niet iedereen voelt zich bovendien comfortabel om met 4 mensen een kamer te delen. Waarom is er niet gedacht om de kamers desnoods wat kleiner in te richten, zodat de studenten in alle rust kunnen studeren?” Aangezien de studentenopvang een groter project is, vraagt Hanoeman zich af wie de financier is en hoe de aflossing en beheer/onderhoud van het gebouw zullen plaatsvinden om de duurzaamheid van de studentenflats te garanderen.
KSR
