Het seizoen van de reshuffling, een mode-item onder de huidige politieke signatuur, is weer aangebroken. De aandacht zal voor enkele weken afgeleid zijn van alles wat goed en vooral fout gaat met het landsbestuur, van alle mismanagement, corruptie, verspillingen en de laatste tijd de drugsgerelateerde ontdekkingen en vondsten in Suriname. De Surinamer kan tegelijk niet veel hebben, dus alle aandacht is nu afgeleid. Ministers zitten net als aangeschoten wild op een schopstoel. Het is niet altijd duidelijk voor insiders laat staan de grote massa outsiders, waarom de reshufflingen allemaal plaatsvinden. Landsbestuur is geen tekenfilm, ook geen fiction. In een spaghettifilm zou een aantal indianen in een kring zitten, een dikke djonko doorsturen en luisteren naar de piaiman die zou oreren en zou communiceren met ‘de andere kant’ van de wereld. Aanvullend zou gekeken worden naar hoe een aantal kippenbeentjes na het opgooien in verhouding tot elkaar zouden komen te liggen. Surinaams landsbestuur lijkt op een wildwest film, maar dat is het niet. Echter blijft het een raadsel waar de besluiten allemaal worden genomen, door wie en onder welke omstandigheden, het is een groot vraagteken. De reshuffling die weer aan de orde schijnt te zijn behoort steeds een teken te zijn dat er aanpassingen op tilt zijn. Deze aanpassingen behoren plaats te vinden na bestuurlijke evaluaties, althans die indruk moeten zij wekken. Wanneer zo veelvuldig ontslagen en verschuivingen plaatsvinden, kan dan geconcludeerd worden dat er geen sprake is van politieke stabiliteit en continuïteit van beleid. Ministers stappen steeds in rijdende treinen en niet altijd hebben ze door waar de trein naar op weg is. Weer anderen stappen in stilstaande treinen die ze in beweging moeten brengen. De reshuffling geeft aanleiding tot de conclusie dat de politieke signatuur niet in staat is om te putten om geschikt bestuurlijk kader dat waardig is om een minister te zijn en voor 5 jaren een departement te beheren. Het is een teken dat er een groot en chronisch tekort is aan hoger kader. Die geschiktheid heeft dus te maken met de integriteit van de personen: de intentie om het algemeen belang te dienen en om verleidingen om te vervallen in strafbare, illegale en onfatsoenlijke handelingen het hoofd te kunnen bieden. Die geschiktheid heeft ook te maken met in het algemeen om een bestuurder en een manager te zijn, dus gewapend te zijn met skills die verwacht wordt van leiders in het overheidsbestuur, waar leiding moet worden gegeven aan ministeries. Hier hangen elk besluit en elke actie van een wettelijke regeling. Ten slotte heeft die geschiktheid ook te maken met de technische capaciteit, immers in een ontwikkelingsland dat te kampen heeft met achterstanden is het onmogelijk om genoeg meetbare progressie te boeken als men niet beschikt over voldoende vakkennis die relevant is voor zo een departement. De verschillende reshufflingen zijn ook een teken dat de politieke signatuur te kampen heeft met een vertrouwenskwestie. Daardoor kan ze maar putten uit een zeer select groep van mensen die achteraf blijken wel geschikt te zijn als loyale vriend voor het leven, maar niet geschikt te zijn als bestuurder. De vertrouwenskwestie heeft deels ook te maken met de onmogelijkheid om alle aanwezige Surinaamse kader in overweging te nemen bij de ballotage, de overwegingen zijn eenzijdig op basis waarvan men personen kiest. De onwil van een deel van het beschikbare kader om zich te lenen voor bepaalde functies is onderdeel van de vertrouwenskwestie. Het aantal reshufflingen is nauwelijks meer bij te houden, maar als zo vaak dit seizoen aan de orde is, dan kan het ook betekenen dat de politiek niet zwaar tilt aan het ambt van minister en dat men gemakkelijk over stag gaat bij het nemen van besluiten. Een reshuffling betekent dat iemand die gekozen is om minister te worden, achteraf toch blijkt niet geschikt te zijn. De conclusie kan dus ook getrokken worden dat er een gebrek is aan capaciteit in de politiek om te beoordelen wie geschikt is en aan welke profielen men allemaal moet voldoen. Een verklaring die door critici wordt gegeven, is dat de reshuffling een middel is om partijmensen te accommoderen aan een salaris voor hun leven. Die garantie heeft men als men een aantal maanden achter elkaar in de functie heeft gediend. In de politiek wordt heel zwaar getild aan persoonlijke loyaliteit en dat geldt in politieke systemen waar het draait om personen en leiders. De loyaliteit wordt beloond, maar het hangt ervan af hoe ver men van het politieke leiderschap staat. In elk geval is tot nu toe niet gebleken dat reshufflingen worden uitgevoerd om een algemeen belang te dienen.
