Zaterdag heeft er wederom een openbare vergadering van het Nationaal Jeugdparlement (NJP) plaatsgevonden in de vergaderzaal van het Nationaal Jeugdinstituut (NJI). De vergadering ging initieel van start met 16 leden, waarna dit aantal is uitgegroeid tot 24 leden uit de 29 jeugdparlementariërs. Zoals bij de meeste NJP-vergaderingen ving deze bijeenkomst ook 30 minuten later aan. Voordat het agendapunt inzake de presentatie van de 5 vaste commissies over het jeugdbeleid zou beginnen, gaf het lid Hakiem Lalmahomed het volgende te kennen. “Wij moesten naar de verschillende ministeries gaan om het jeugdbeleid op te vragen. Zoals onze griffier het al zei, is het heel moeilijk om die documenten op te vragen. Van de 5 commissies is er maar 1 commissie die informatie heeft kunnen verzamelen.” Deze opmerking roept nogal vraagtekens op. Immers, indien een jeugdparlementariër, die overigens geïnstalleerd wordt door de (waarnemend) president, moeilijk toegang vindt tot het jeugdbeleid, wat is dan het bestaansrecht van dit inspraakorgaan? Voor de voorzitter van het NJP, Kelvin Koniki, is dit niet verontrustend. “Op het moment dat je geen informatie hebt gekregen, geef je dat gewoon aan. We hebben geprobeerd om te komen aan de informatie en we hebben het niet gehad. Als dat de realiteit is, moeten we daarmee werken”, concludeert Koniki. Deze attitude geeft duidelijk aan waarom het NJP, 13 jaren nadat het opgericht is, niet serieus wordt genomen in de praktijk.
Ondanks de opmerking van het lid Lalmahomed werd de agenda aangenomen met 14 stemmen. Daarbij was het zeer frappant dat de ondervoorzitter van het NJP, Dinesh Parag, tegen de aanname van de agenda heeft gestemd, terwijl Koniki zich onthield van stemmen. Het lid Samir Gobind vond dit een bizarre situatie. “Hoe kan een convocatie gemaakt worden, terwijl de leiding er niet mee eens is? Wie stelt de convocatie op?”, beklemtoont Gobind. Elke convocatie is voorzien van de handtekening van de NJP-voorzitter. Het is dus inderdaad onlogisch dat zulke omstandigheden zich voordoen.
