In het weekend hebben twee ontwikkelingen zich plaatsgevonden die voor de verdere ontwikkeling in Suriname van invloed kunnen zijn. Op vrijdag hadden we de 35ste herdenking van de 8 Decembermoorden deze keer in de kathedrale basiliek aan de Gravenstraat. Daarna hadden we ontmoetingen van wereldleiders omtrent het besluit van de Amerikaanse president, die zich profileert als een christelijke profeet en hervormer, om Jeruzalem, een stad waarop eeuwenlang zowel Joden, als Christenen en Moslims aanspraak maken, als eerste land te accepteren als de hoofdstad van het in de tweede helft van de vorige eeuw gestichte Staat Israël. De herdenking van de 8 Decembermoorden was deze keer na lange tijd anders. De herdenking van de 8 Decembermoorden is belangrijk voor ons en heeft nut. De herdenking is om de Surinamers te herinneren aan het karakter van de democratie en dat we er lang niet zijn. De herdenking heeft nut omdat het ons steeds leert dat we met elkaar van mening mogen verschillen en kritiek op elkaar mogen hebben. Het heeft nut omdat het ons stil doet staan bij het aparte werk van advocaten – die de enigen in het rechtssysteem zijn die verdachten (hoe crimineel die ook moge zijn) mogen verdedigen – en van journalisten en mediawerkers die het recht en de plicht hebben om de meest lastige vragen te stellen. Mediabedrijven zijn ook burgers en hebben een geweten, zij hebben ook het recht om hun kijk op de samenleving te ventileren en kritiek te hebben op machthebbers. De herdenking van de 8 decembermoorden moet ingezet worden niet alleen om druk te zetten op een correct verloop van het 8 decemberstrafproces, maar ook om de ware werking van de democratie te bevorderen, vooral van de beroepsgroepen die direct geleden hebben onder de 8 decembermoorden: de mediabedrijven, de advocatuur en de docenten/de universiteit. De herdenking van vrijdag was openhartiger dan de vorige herdenkingen recentelijk. De sprekers hebben uit hun hart gesproken en sommigen hebben het ‘midden’ verlaten. Men heeft openhartig gesproken over hetgeen men persoonlijk op en rond 8 december heeft meegemaakt. Waarvoor gewaakt moet worden bij de herdenking van 8 december 1982 is dat vergrijzing optreedt. De Organisatie voor Gerechtigheid en Vrede (OGV) die achter de herdenking staat, moet nu uitkijken naar jongere burgers die de zaak kunnen overnemen. De exponenten van OGV moeten de zaak nu overdragen aan jongeren. Bij de herdenking zien we genoeg jongeren waarvan sommigen bewezen hebben zulke herdenkingen aan te kunnen. NA 35 jaar is het naar ons oordeel wel tijd om het karakter van een uitvaart achterwege te laten en te gaan richting een echte herdenking in de stijl van ‘pater Toon’. Wat in december 1982 is gebeurd staat niet los van hetgeen nu gaande is in Suriname en hetgeen nog zal gebeuren in ons land. De link moet gemaakt worden met de actualiteit. De dienst is deze keer bezocht door familieleden (2) die niet willen dat de personen die hun familieleden hebben vermoord, een straf opgelegd krijgen door de Surinaamse rechter. Een van deze personen heeft zich diep gemengd in de politiekvoering van Suriname en laat zich inzetten om alles goed te praten wat er in Suriname aan beslissingen worden genomen door de Surinaamse regering. Er is na de herdenking teveel aandacht besteed aan deze personen en veel minder aan de personen die voorstander zijn van de berechting en ooit de verjaring van die moorden hebben gestuit. Vermeld moet wel worden dat in de militaire periode de militairen – op instructie – niet alleen de 15 slachtoffers van 8 december 1982 hebben vermoord, maar nog vele anderen. De 15 moorden van 1982 en doden daarvoor, hadden de militairen niet tot inkeer gebracht, men is doorgegaan. Het is internationaal wel gangbaar om je af te vragen wie voor alles verantwoordelijk moet worden gesteld. Al met al is vernieuwing bij de 8 decemberherdenking wel nodig. Met betrekking tot de interessante zaak van de erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël door Amerika, is het interessant om op te merken dat andere westerse landen deze erkenning hebben betreurd of afgekeurd. Men is van oordeel dat de basis voor de onderhandelingen voor vrede en de realisatie van een twee-staten-oplossing de grond in is geboord met deze erkenning. Men is van oordeel dat de USA het midden heeft verlaten en nu duidelijk de zijde van Israël heeft gekozen. De Amerikaanse president heeft laten blijken dat de vredesonderhandelingen al meer dan 20 jaar duren en dat het bewaken van Jeruzalem voor de 3 Abrahamitische wereldreligies al die tijd geen zoden aan de dijk heeft gelegd. Opvallend is ook dat de Amerikaanse president en zijn collega in Israël niet praten over Palestina, maar steeds over de Palestijnen. Impliciet laten zijn daarmee merken hoeveel waarde zij hechten aan een echte Palestijnse staat.
