Afgelopen dinsdag 22 augustus was de dag dat mijn Surinaamse rijtoestemmingsbewijs verliep. Bij de laatste verlenging had men mij een strookje van luttele millimeters meegegeven dat ik vanaf die datum kon opteren voor een Surinaams rijbewijs, zodat mij volgend jaar en de jaren daarna de reis naar de Nieuwe Haven bespaard bleef. Plezierig vooruitzicht ! Ik verzamelde ijverig alle vereiste documenten – en dat zijn er nogal wat: kopieën van het Nederlandse rijbewijs en het Surinaamse rijtoestemmingsbewijs; een banknota voor de betaling van de leges; een CBB-uittreksel speciaal voor dit doel en een geneeskundige verklaring van mijn huisarts. O ja: er stond op het strookje ook nog ‘een echtheidsverklaring van het geldig buitenlands rijbewijs’. Ik had geen idee wat met dat laatste bedoeld werd. De strookjes die de overheid verstrekt, vermoedelijk uit zuinigheidsoogpunt, zijn zo piepklein dat er ook geen ruimte is voor nadere instructie over hoe en waar zo’n verklaring te bekomen. Maar ik dacht bij mijzelf: wat is er nu echter dan mijn originele, oorspronkelijke Nederlandse rijbewijs? Het is evenals het Surinaamse of Nederlandse paspoort uitermate zorgvuldig vervaardigd met de meest geavanceerde grafische technieken, gericht op het voorkomen van vervalsing. Dus ik neem gewoon het originele rijbewijs mee, ofschoon dat volgens eerder genoemd strookje niet eens nodig was! Niet het originele Nederlandse rijbewijs moest ik dus meebrengen maar een kopie ervan alsmede een echtheidsverklaring. Een echtheidsverklaring van een kopie!! Hoe kan iemand het bedenken?
Ik probeerde de dame achter het loket duidelijk te maken dat ik met het kleine roze geplastificeerde Nederlandse rijbewijs tot drie keer toe een Surinaams rijtoestemmingsbewijs heb gekregen en dat men, als men aan de echtheid van mijn Nederlandse rijbewijs twijfelde, mij toch niet tot drie maal toe een Surinaams rijtoestemmingsbewijs had mogen geven! Ik had gedurende die jaren heel wat verkeersslachtoffers kunnen maken! Maar de dame bleek niet te vermurwen. Zij draaide zich om naar haar collega’s en sneerde dat de meneer aan het loket niet begreep dat hij eerst een echtheidsverklaring van zijn Nederlandse rijbewijs moest halen.
Ik had even de sterke neiging het Surinaamse rijbewijs maar helemaal te laten zitten, een makelaar te zoeken om mijn huis in Paramaribo te verkopen en een enkeltje Schiphol te boeken. Waarom zitten er zulke oliedomme types bij de Surinaamse overheidsdiensten? En waarom gedragen zij zich tegenover de burgers, die ootmoedig vragen om iets waarop zij volgens de wet recht hebben, alsof het straathonden zijn ? Ik heb me wel afgevraagd of het aan mijn blauwe ogen en mijn sneeuwwitte haar ligt, maar de Surinamers-van-origine verzekeren mij dat zij vrijwel dezelfde ervaringen hebben. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen zoals bij de loketten van commerciële instellingen: verzekeringsmaatschappijen, apotheken, ziekenfondsen, autobedrijven, hotels en een enkel warenhuis. Dat personeel heeft dan vaak cursussen klantvriendelijkheid gevolgd. Is het geld om daar eveneens de ambtenaren naartoe te sturen ook al op?
Anton van den Broek
