De minister van onderwijs is weer in een clash betrokken geraakt met de leraren. Zowel de minister en zijn staf als de leraren moeten aanleren wat het betekent om in een partnerschap te zijn. Eerder heeft de BvL-voorzitter aangegeven dat de bond voor het ministerie kan bepalen wat het beleid moet zijn en welke besluiten door de minister moeten worden genomen. Dat is een verkeerde en misplaatste interpretatie van partnerschap en een overschatting van de consultatieve status de leraren hebben in het algehele onderwijsbeleid. De BvL-voorzitter is wat deze misvattingen betreft, door de vereniging niet tot de orde geroepen omdat hij op dezelfde voet doorgaat. De BvL wil uitgerekend op de dag waarop de school zal beginnen, vergaderen met zijn leden. De vraag rijst in deze of de leraren niet ’s avonds of op zondagmiddag bij elkaar kunnen komen. Waarom moet de BvL per se op de eerste dag van de school gaan vergaderen? Er zijn naar ons oordeel geen omstandigheden die de BvL dwingen om uitgerekend op 03 oktober overdag te vergaderen. Verder moet Suriname zich goed laten informeren door deskundigen uit binnen- en buitenland of er een recht bestaat voor ambtenaren en leraren om spontaan, ongestoord en ongestraft tijdens werktijd in een vergadering te zitten. We hebben eerder geschreven dat uit documentatie die tot onzer beschikking is, eerder blijkt dat er totaal geen recht bestaat voor ambtenaren en in principe werknemers om ongestraft in vergadering te gaan. Ons is uit berichtgeving vanuit het buitenland juist bekend dat tijdens werktijd het niet toegestaan is om gewoon de werkplek te verlaten. Daarvoor moet de werkgever meewerken en daarvoor moet er ook vooraf worden afgestemd. Is die medewerking er niet, dan is er geen enkele internationale regel die bonden het recht geeft om toch gewoon in een vergadering te zitten. Googlen leert al heel snel dat het vakbondsrecht waarop de BvL duidt, heus niet zo ver gaat. Er zijn zelfs gevallen bekend dat het geoorloofd is om sancties te treffen tegen werkers die in de tijd van de baas andere dingen doen die te maken hebben met de vakbond. De vakbond heeft, blijkt nu, geen enkele bevoegdheid om garant te staan dat niets tegen de leraren gebeurt als ze toegeven aan een oproep de werkplek verlaten om in vergadering te gaan. Het is een recht van vakbonden om vreedzaam in vergadering te zijn, maar er is nergens een regel te vinden waar gezegd wordt dat het gerechtvaardigd wordt dat men in de baas zijn tijd keihard kan vergaderen. Insiders uit de vakbeweging beweren stellig dat het pure gebluf van de BvL-voorzitter is dat hij naar de IAO zal stappen. Deze vakbondspersonen beweren dat ook de IAO niet toestaat dat in de werkgever zijn tijd, zonder diens medewerking, vakbondsvergaderingen worden gehouden. De vereniging mag ongestoord vergaderen zonder enige bemoeienis van de autoriteiten, maar dan buiten werktijd. Een andere zaak is wanneer er sprake is van een actie. De actie is op zich het neerleggen van het werk. Wanneer men in actie is kunnen de leraren gedurende de actie alles doen wat legaal is. Dat kan zo doorgaan totdat de werkgever ze naar de groene tafel brengt en de actie onrechtmatig doet verklaren. Dat gebeurde met de BvL in 2003. Daarna, dus na de onrechtmatigverklaring van de actie, moest de bond terstond op straffe van een rechterlijk op te leggen dwangsom en andere sancties vanuit de werkgever, terug naar het werk. Daaraan hebben ze zich ook keurig gehouden. Met andere woorden, de BvL kan pas gegarandeerd zonder maatregelen vanuit Minowc vergaderen op 03 oktober, wanneer de bond daarvoor een staking uitroept. Uiteraard is het zo dat het aan de werkgever, in deze Minowc, is gelegen om maatregelen te treffen of niet. Vanuit de grondwet is het wel duidelijk dat Minowc geen sancties zal kunnen opleggen aan de BvL-leden als ze in staking zijn. Dat kan pas als de rechter zich over de staking heeft uitgesproken en deze afkeurt. Even leek het erop dat de Minowc de leraren had bedreigd om ze te zullen ontslaan als ze op 03 oktober zouden staken. Als de minister dat doet, zal hij de grondwet schenden en zal hij bij de Surinaamse rechter bakzeil halen en waarschijnlijk ook internationaal. Kennelijk geschrokken van de reacties op zijn fel antwoord, is het Minowc minister terug gekrabbeld en door onwetendheid meer dan hij had hoeven te doen. Al met al merken we dat wanneer het aankomt op de rechten en plichten van vakbonden, verschillende grote ministeries met vele mondige vakbonden (Minowc, OW) niet weten wat allemaal mag en wat absoluut niet. Dat is ontoelaatbaar en zorgt of voor schending van het vakbondsrecht door ministers of door misbruik van het vakbondsrecht door vakbonden. Beide zijn een doodzonde en zorgen alleen maar voor contraproductiviteit.
