Negatief reclame is één van de beste, tenminste als je naamsbekendheid wil krijgen. Niet veel mensen kenden Yigal Kopinsky in Suriname. Oké, niet veel mensen buiten de sportwereld. Ook al zat hij in het Olympisch team van Suriname, maar na zijn diskwalificatie zondagmorgen live op tv, kennen nu vele Surinamers de naam Kopinsky. Nu weet men dat deze geen Pool of een of ander Oost-Europeaan is. De diskwalificatie van Yigal is een ongekend succes geworden voor zijn personal branding. Maar los hiervan, wat zondag na het betreffend moment in de Carioca Arena 2 in Rio gebeurd is, is niet om over nar huis te schrijven. Op social media, met name op facebook, zijn er duizenden deskundigen geboren, die allemaal proberen te verklaren waarom Kopinsky naar de benen greep, of niet moest grijpen, terwijl hij weet dat het in die situatie niet mocht.
‘Hij kent de regels van de sport die hij beoefent niet’, ‘hij is zelf scheidsrechter, hoe kent hij de regels niet’, ‘op dit niveau maak je deze fouten niet’, ‘als sporters de regels niet onder de knie hebben, moeten ze Suriname niet vertegenwoordigen op zo’n groot toernooi’, ‘zomaar heeft SOC geld verloren’, waren enkele van de vele reacties. Maar wat heeft Kopinsky misdaan, op die ene reflex/foute inschatting na? Niet veel. Ik heb de voorbereidingen van Kopinsky zowel in Suriname als in Rio mogen meemaken, alsook de wedstrijd vanop 10 meter gezien en daarna ook het emotionele gedeelte vanop 40 centimeters aanschouwd. Kopinsky en zijn trainer Johan Nekrui hebben eerlijk toegegeven wat gebeurd is. En dat ze de regels kennen en dat ze zich daarin berusten. Maar het was een momentopname. Net hoe een voetballer uit het niets de bal met de hand speelt in het strafschopgebied (alsof hij aan het volleyballen is) en een penalty weggeeft, terwijl hij heel goed weet dat het niet kan en mag. Net hoe een voetballer onbewust een sliding maakt, met een noodlottig gevolg dat hij rood krijgt of de tegenstander zijn been breekt. In judo betekent dat terstond verliezen.
Binnen het Surinaams team is de 30-jarige Kopinsky één van de meest gedisciplineerde atleten. Een voorbeeldfiguur qua doorzetting, passie en perfectionisme. Waarom zou hij deze ‘domme’ fout toch maken, uitgerekend op de dag van zijn afscheid als actieve judoka? Waarom zou hij zoveel spijt hebben van deze actie, dat hij zijn tranen niet meer kon bedwingen? Waarom zou hij moeten toegeven dat hij fout was en dat de arbiter een terecht besluit had genomen? Dat heeft hij toch niet bewust gedaan? Dat mensen met een academische graad en ervaren sporters Kopinsky zo afmaken, begrijp ik helemaal niet. Of gaan ze mee met de FB-flow. Dat Yigal afscheid heeft genomen van zijn actieve judocarrière, daaraan begint hijzelf ook even te twijfelen. Toen ik het maandagavond hem in de Olympic Village vroeg of zijn afscheid overeind staat, zei hij geen woord, op een brede glimlach na. Ik weet dat op FB er evenveel positieve reacties en ondersteuning is voor Kopinsky dan de negatieve postings. Enkele van hem sporen hem aan om terug te komen op zijn besluit en verder te gaan en critici de mond te snoeren …. op de Olympische Spelen in 2020 in Tokyo. Ik persoonlijk denk dat Kopinsky terugkomt op zijn besluit. Net als Lionel Messi.
