De publiciteit die gehaald moest worden met het radio-optreden van ex-VHP’er en politica Sharmila, zoals ze zichzelf noemt, is in elk geval ruimschoots gehaald, wij doen hier een schepje erbovenop. Het heeft meer dan een etmaal geduurd om echt te laten bezinken wat er precies getracht is met het betreffende radio-optreden en hoe dat allemaal direct ervaren is door de programmamaker spontaan op het betreffende moment en door de mannelijke en vrouwelijke luisteraars op het moment en daarna. De programmamaker zelf blijkt spontaan in elk geval een zeker climax te hebben bereikt, dat blijkt ten minste uit een vraag waarop we later terugkomen. Dat climax lijkt ook te zijn uitgelokt, beide personages kennen elkaar zwaktes vanwege een gedeelde politiek verleden. Waarom is de persoon van Sharmila zo opzienbarend in main stream media? Dat heeft niet alleen te maken met de politiek, met een bescheiden sociologische bagage durven we toch wel te stellen dat het te maken heeft met een bepaalde sekscultus welke hangt rondom de politica. Daarvan lijkt ze geen last te hebben, integendeel. We weten allemaal hoe tegen de politica op de staatsradio is aangekeken en hoe er over haar is gesproken.
Er is nauwelijks bijvoorbeeld rekening mee gehouden daarbij dat het gaat om iemand met inhoud, met twee academische titels die niet gratis zijn te verkrijgen. Deze politica is door politieke tegenstanders en vooral op de staatradio herhaaldelijk seksistisch bejegend, steeds een bevestiging van de sekscultus die rondom de politica hangt. Deze cultus moet bekeken worden tegen de achtergrond van de wording van de Surinaamse natie. De betreffende politica is de belichaming van de etnische onderhuidse spanning die er leeft tussen de grootste bevolkingsgroepen in Suriname. We zullen nu het kind bij de naam noemen, omdat onze samenleving bij tijd en wijle wel moet worden ontleed. De vrouwen van de groep waartoe de politica behoort moet geacht worden tot de meest onbereikbare vrouwen van Suriname te behoren, althans in de maatschappelijk discussie over discriminatie en integratie wordt vaak geklaagd over de moeizame assimilatie. Er is veel kritiek dat niet toegestaan wordt dat de betreffende vrouwen relaties onderhouden of trouwen met de andere groep. Daarmee is niet gezegd dat er geen relaties (hebben) bestaan. Omgekeerd is er geen klacht vanuit de mannen van de groep waartoe de politica behoort.
De kritiek materialiseerde zich in de film Wan Pipel, een aanklacht tegen een bepaalde bevolkingsgroep die niet dwangmatig heeft willen assimileren gepaard gaande met verlies van taal en godsdienst, zoals bijvoorbeeld in Jamaica. Ook het lied ‘7 koeien en een Zundapp’ was een aanklacht. Onbereikbaarheid leidt tot obsessies, liefde kan omslaan in haat. In de Surinaamse samenleving heeft men de onbereikbaarheid gecompenseerd met een bepaalde bejegening van een bepaalde groep vrouwen, welke echter compleet doel heeft gemist. De compensatie ging gepaard met stereotyperingen met als personages eerst Rubia, daarna Chitra en nu Sharmila, de drie namen die deze groepen vrouwen hebben. De betreffende politica is niet geschikt voor programma’s waar de tegenhanger van hetzelfde intellectuele kaliber is, uiteindelijk gaat men verliezen en dat is maandag ook gebeurd. De kunstgrepen echter die ze allemaal heeft gebruikt om de betreffende programmamaker keer op keer te vloeren, daarover valt wel wat te zeggen. In elk geval was het volgens velen onnodig om in details uit de doeken te doen dat er twee miskramen te betreuren zijn geweest.
De DOE-voorzitter zei eens in een gezamenlijk interview in verband met de getrouwde naam van de politica dat hij het niet kon bijhouden. Miskramen benadrukken de sekscultus rond deze politicus en vanwege de gecreëerde sfeer zijn sommigen aan het kwijlen geweest en was dit een moment om in te lijsten. De politica steekt de gemoederen nog verder op door te zeggen dat vrouwen onder stress niet zwanger kunnen raken, dus ongeacht ‘wat’ men (lees: de man) ook zou doen. Deze passages zullen enkelen bezeten door de sekscultus ook inlijsten. De politica vertelde verder ook dat ze waarschijnlijk, dus ondanks de herhaaldelijke daad, geen kind meer zal krijgen. En precies dit was het punt waarover de programmamaker geen onduidelijkheid over wilde laten bestaan. Kennelijk heeft hij zijn oor schoonmakend, de vraag gesteld of het werkelijk zo is. En het werd uitgebreid uitgelegd.
Het enige wat nog net ontbrak, waren enkele posities en tips die door de andere partij werden aanbevolen om het nog eens te proberen. Het kan dat het is gebeurd, maar dat stuk van de tape is niet voor de consument beschikbaar. Al met al was het een zeer opmerkelijk gesprek vanuit een niet-politiek bril bekeken. Maar het valt op dat echte politieke huizen niet gewenst zijn in Suriname. Wat dat betreft zijn wij nog cultuurbarbaren, zie de ontmanteling van de PSV op te doeken. Met de laatste actie is ook duidelijk dat ook onder de jonge politici men klaarblijkelijk niet zonder bijbedoelingen in de politieke partijen zit. Zelfs financiële garanties voor het leven kunnen de rust niet brengen om bijvoorbeeld via een wetenschappelijk bureau het volk te dienen. Politieke stonfutu’s zijn een ding van het verleden. Om de uitdrukking van de DOE-voorzitter te gebruiken, politieke hoererij floreert.
