Tijdens mijn zoektocht naar de redenen en oplossingen voor de derdewereldproblematiek stuitte ik op een heel interessante uitleg. Deze uitleg wil ik u niet onthouden. Het komt er in elk geval op neer dat de eerstewereldlanden, de zogenaamde rijke landen, de arme landen het liefst arm willen houden om er zo hun voordeel mee te doen. Bewustwording is volgens de schrijver één van de drie vormen van ontwikkelingshulp. Echte ontwikkeling is structureel en moet zichzelf kunnen voortzetten zonder hulp van buitenaf. Onderstaand een deel van de informatie die op deze website te vinden is. Houd bij het lezen in gedachten dat dit stuk niet specifiek over Suriname gaat, maar is geschreven om de ontwikkelingsproblematiek in derdewereldlanden weer te geven.
Veel landen in de Derdewereld zijn meestal niet echt arm. Het grootste probleem van het armere deel van de bevolking is dat de welvaart slecht verdeeld is, omdat de macht en dus de middelen altijd geconcentreerd zijn gebleven bij een kleine bovenlaag van de bevolking. De invloed van de Eerstewereld is essentieel geweest voor de instandhouding van deze machtsblokken in de meeste ‘arme’ landen. Nationaal gestuurde ontwikkelingshulp is gericht op het behoud van onze invloed op de politiek van Derdewereldlanden en de bijbehorende corruptie. Vandaar dat ik de ontwikkelingshulp van de overheden van de Eerstewereld aan overheden in de Derdewereld corruptiesubsidie noem. Deze corruptiesubsidie zorgt via het afdwingen van gunstige handelsvoorwaarden, voor de instandhouding van de armoede in de Derdewereld, maar ook voor de welvaart in de Eerstewereld. Hoe werkt de belangenhandel die hieraan ten grondslag ligt eigenlijk?
Om Eerstewereldbelangen te dienen worden er leningen verstrekt aan ontwikkelingslanden. De leningen worden ontvangen en hoofdzakelijk benut door de president, zijn familie en machtige vrienden. Het Internationaal Monetair Fonds, die dat geld meestal leent of een lening goedkeurt, is hiervan op de hoogte, maar ziet het niet als een reden om de leningen op te schorten. Het IMF bemoeit zich niet met interne aangelegenheden als het haar niet uitkomt. In plaats daarvan eist zij politieke invloed en dus gunstige handelsvoorwaarden voor de landen die het IMF vertegenwoordigt. De rente en de aflossing van de verstrekte leningen worden lasten voor het land wat geld leent, waardoor er minder geld uitgetrokken wordt voor onderwijs en zorg. De schulden van die landen zorgen er ook voor dat zij afhankelijk blijven van Washington, waar niet voor niets zowel het IMF, als De Wereldbank, als de regering van de VS gevestigd zijn.
Het IMF en de Wereldbank vertegenwoordigen weliswaar de belangen van al hun leden (=landen) over de hele wereld, maar aangezien de VS de grootste inleg heeft in beide banken en de belangen van de andere machtige leden vaak overeenkomen met die van de VS, worden de voorwaarden van de leningen aan Derde Wereldlanden gevormd door Noord-Amerikaanse politieke en economische belangen. Beide banken zijn dus politieke instrumenten waarmee de Eerste Wereldlanden, met als invloedrijkste lid de VS, de landen regeren die afhankelijk gemaakt zijn van leningen door hun presidenten. Als het IMF een negatief advies uitbrengt ten aanzien van het lenen aan een bepaald land, blijft dit land van alle leenmogelijkheden ter wereld verstoken. Politieke leiders van landen die afhankelijk zijn van het IMF moeten daardoor sowieso uitvoeren wat het IMF hen opdraagt en daarbinnen kunnen zij hun eigen politiek bedrijven (…..).
Bron: http://www.globalsoul.nl
Stichting Edumax, Ontwikkeling en Advies wil Suriname vooruit helpen door haar kennis in te zetten door projecten te ontwikkelen en gerichte adviezen te verstrekken. Deze stichting is opgericht door Vazra Ramgoelam, Bachelor of Education en is bezig haar Master of science in Onderwijswetenschappen af te ronden aan de Open Universiteit. Mail mij: [email protected]
