Delen van de vakbeweging zijn vandaag weer op straat, aangevuld door enkele maatschappelijke organisaties en personen. In eerste instantie ging het om de elektriciteitsverhogingen. Intussen heeft het IMF zich heel positief uitgelaten over het afschaffen van de subsidies in deze sector en daarbij heeft het IMF ook percentages genoemd, waardoor het duidelijk is geworden dat het moeilijk zal worden voor de regering om deze percentages terug te brengen of de subsidies weer in te voeren of te faseren. De enige optie om de subsidies weer terug te brengen is het opzeggen van de stand by arrangement met IMF, voor zover nog mogelijk. Het opzeggen van de lening en de samenwerking met het IMF is op dit moment moeilijk tot onmogelijk haalbaar. We hebben begrepen dat de lening opgedeeld is in tranches. Ergens halverwege zou het technisch misschien mogelijk zijn om de leningenreeks af te breken, waarna een aangepaste afbetalingsperiode zou kunnen starten. Een tweede eis van de vakbeweging aanvankelijk was tegen het IMF. Intussen is de lening overeengekomen en is de eerste tranche van enkele tientallen miljoenen ‘zeilende’. Die samenwerking is voor de komende periode niet te stuiten, misschien wel ergens in het midden. De meest voor de hand liggende verklaring voor de stakingen, tegen de achtergrond van de efficiëntie, is dat ze bedoeld zijn om de regering onder druk te zetten om eventueel in DNA te komen tot een vroegtijdige aftreden. Daarvoor moeten er echter verschuivingen optreden in de DNA. Er zijn 3 ondersteuners (DOE en PL-overlopers), maar binnen de NDP is de cohesie wel sterk en dat maakt wel verschil uit. In de eerste plaats wil de vakbeweging het terugdraaien van de energietarieven. De vraag rijst wel of men dat wil voor huishoudens ook boven 450 kWh verbruik of men de grens hoger wil zetten. Of komt men ook op voor de grote verbruikers (industrie etc..). De C-47 zegt dat men in principe het programma afwijst. Het programma is gisteren bekend gemaakt, maar daarvoor heeft men het kunnen afwijzen. Men gaat niet in op de inhoud van het programma, waartegen men precies is dus welke punten. De vertegenwoordigers geven wel aan dat dit jaar nog twee stroomverhogingen op programma zijn. Op wie zullen deze stroomverhogingen van toepassing zijn? De C-47 meent dat in het programma dat door de regering is aangedragen, geen maatregelen zijn genomen om verarming van het volk tegen te gaan. We herinneren ons wel dat er pogingen worden ondernomen om de val van het bbp tegen te gaan en dat er over miljoenen gesproken wordt (150 miljoen SRD) wat betreft de ‘conditional cash transfer. De verarming is op dit moment al een feit, als we nagaan wat de lonen van de loontrekkers waard zijn. De vakbondsleiders zeggen dat het gaat om de indirecte gevolgen en dus het sluiten van bedrijven, mede als gevolg van de stijgende dollarkoers en prijsstijgingen van goederen en diensten. De vakbeweging blijft refereren aan het nemen van overheidsmaatregelen terwijl gesprekken gaande waren. Dit bezwaarpunt is valide naar ons oordeel, het heeft het vertrouwen in dialoog geschonden. Deze werkwijze is niet goedgemaakt of besproken. De vakbeweging vindt dat omtrent IMF geen overleg met hun is gevoerd. Belangrijk is de vraag of dat ook nodig of verplicht of standaardprocedure is of behoort te zijn. Welke maatregelen bespreek je nu met vakbonden en welke niet? En wat doe je met de adviezen van de vakbeweging? Wat doe je met de vakbeweging als ze verdeeld is? Naar welke mening moet je luisteren? C-47 geeft terecht aan het IMF en de ILO samenwerken en dat is herhaaldelijk op het wereldnieuws te zien. Vandaar dat het IMF ook gevoelig behoort te zijn voor ILO-gevoelige zaken als werkloosheid, sociale bescherming en zekerheid en de rechten van werknemers. De vakbeweging zegt dat beide organisaties verschillend zijn, maar hoe kunnen ze dan samenwerken zonder conflicten? Zijn er conflicterende uitgangspunten tussen ILO en IMF? Wat zijn de conflicterende punten in het algemeen en welke zijn de tegenstrijdige punten in het Surinaamse programma? De betreffende vakbondsleiders zeggen dat het IMF zich geen zorgen maakt om sociale consequenties, maar blijkt dat ook uit het programma welke door de president gisteren is gepresenteerd? De vakbondsleiders zeggen dat Suriname niks in de melk te brokkelen heeft bij het IMF, ‘rijke landen’ wel. Maar is het niet naïef om anders te verwachten? In de eerste plaats is good governance en een laag corruptieniveau vereist om internationaal serieus te worden genomen. Het heeft aan beide ontbroken in Suriname sinds mensenheugenis en ook nu. Bij kapitaalverstrekking komt het allang niet meer voor dat men blanco cheques zonder monitoring geeft. Men wil weten wat met het geld gebeurt, omdat deze organisaties ook tegen corruptie (moeten) zijn. Concluderend zien we dat de focus van de stakingen en het uiteindelijke doel niet helder en potentieel te bereiken zijn. Maar men gebruikt van het recht om vreedzaam te betogen en daarbij mag men niet worden belemmerd. Alhoewel wordt ontkend, voor onbegrijpelijke redenen, lijkt de inzet te zijn: de val van de regering. Dat zou van de stakingen, politieke stakingen maken.
