De president en voorzitter van de regeringspartij heeft zaterdag gepoogd om in grote lijnen meer inzage te geven in de prior actions en de inhoud van de verschillende leningen en hun bestemming. De prior actions zijn wel duidelijk gepresenteerd, het ging om acties die eerst door de regering moesten worden ondernomen voordat het IMF zou overgaan tot het goedkeuren van de stand by agreement. Wat is uitgelegd, is dat met de middelen die aan Suriname worden verleend, Suriname geld moet gaan verdienen en een deel van dat geld moet dan worden terug betaald. Als dat lukt, dan worden weer tranches geld verschaft. Opmerkelijk was de mededeling dat LVV concreet enkele detaillistisch uitgewerkte projectdossiers voor de agrarische productie heeft kunnen overleggen en dat betekent dat een deel van het geleende geld zal worden besteed aan deze productieprojecten. We denken bij deze plannen aan productie-uitbreidingsinvesteringen in bestaande bedrijven of nieuwe bedrijven of het nader organiseren van de bestaande productie. Wat de exacte inhoud van de projectplannen betreft, is geen uitleg gegeven, daarom is het nu speculeren. Wel moet worden gewaarschuwd voor fiasco’s zoals het cassavebedrijf IAP. Dit potentieel kansrijk productie- en verwerkingsproject is fataal mislukt, omdat men via familie en vrienden een njang wilde maken. De ex-Buza-minister is als een gifslang gaan zitten op dit project, terwijl de LVV-minister zich primair met dit bedrijf zou moeten bemoeien. Er was veel onduidelijkheid welke aan de kaak werd gesteld in de media. De boeverij kon daardoor niet helemaal doorgaan. Het is onduidelijk wat allemaal met de cassaveboeren hun inzet en aanplant is gebeurd. Deze groep die geen vuist heeft kunnen maken om hun eenheid te demonstreren, is opvallend stil gebleven ondanks het erop lijkt dat ze zijn benadeeld. Al met al moet het met de landbouwprojecten niet zo zijn dat men met IMF-geld een njang maakt. De media zullen precies als de IAP op deze projecten zitten. Er is een hardnekkig gerucht dat veel investeerders met goede bedrijfsprojecten die men zelf wil financieren, het groen licht niet krijgen om dat te doen. Men krijgt de gelegenheid niet, omdat regeringsgezinde mensen soortgelijke ideeën hebben en het marktaandeel die men ooit wil opeisen, niet wil opgeven. Ook zouden enkele investeringen ertoe leiden dat nieuwe bedrijven goedkoper enkele goederen zouden kunnen produceren, waardoor vrienden van de politiek hun duurdere projecten niet kwijt kunnen. Bij deze beslissingen waarbij men investeerders tegenhoudt om hier investeringen te plegen, houdt men totaal geen rekening met het belang van de kiezers, het volk. Men houdt geen rekening ermee dat met deze investeringen duizenden banen voor Surinaamse burgers kunnen ontstaan, dat de werkloosheid daalt en dat armoede afneemt. De president heeft het gehad over de projecten van LVV, maar hij heeft niet aangegeven wat de impact van deze projecten zal zijn in termen van werkgelegenheid. Hoeveel nieuwe banen zullen hier worden gecreëerd? Of zal men werkers uit de regio naar binnen halen? Uit het betoog van de president blijkt dat terwijl hij over dialoog en samenwerken praat, hij zich zeer denigrerend en intimiderend uitlaat tegenover politieke en maatschappelijke groeperingen die een andere weg opgaan. Het blijkt ook dat het IMF een strenge monitoring wil toepassen op de bestedingen. Nu weten wij dat ons volk een onvolledig beeld heeft van soevereiniteit in de huidige context van de 21ste eeuw. Men denkt nog in termen van de jaren ’60 en ’70 en gaat voorbij aan de vele bi- en multilaterale samenwerkingsverbanden waar men steeds concessies moet doen. We weten dat Surinaamse regeringen moeite hebben met verantwoording afleggen, zowel aan het volk als aan financiers. Men wil wel het geld, maar geen verantwoording en al helemaal geen commentaar op de verantwoording. Als de verantwoordingsplicht te zwaar wordt en politici voor hun belangen geen heil meer zien in financieringen, dan heeft men de neiging getoond om samenwerkingsverbanden op te zeggen. Men zal dan de aanhang gaan stoken met emotionele zaken, dat derden willen bepalen wat in Suriname moet gebeuren en dat we geen soeverein land meer zijn. Het moet van te voren dus duidelijk zal dat het IMF wel degelijk zal beslissen wat er met het geld gebeurt en aan de ene kant is dat wel goed. Surinaamse regeringen hebben vaak getoond geen discipline te hebben. Men heeft de neiging getoond om bestemming van financiering te wijzigen. In de media wordt bericht dat Suriname zich met de lening van het IMF heeft verplicht om dagelijks de samenstelling van de officiële buitenlandse reserves en de deviezenstroom van de CBvS, door te geven aan het fonds. Ook moet de informatie over de officiële en parallel wisselkoersen, het aantal valutatransacties (aankopen en verkopen) door banken en cambio’s, dagelijks worden verstrekt aan het fonds. Ook moet info worden verschaft over deposito’s, liquiditeitshulp en aan- en verkopen van valuta van de CBvS en de weekbalans. De informatiestroom aar het IMF is veel uitgebreider. De vraag rijst hoe het IMF de correctheid van de info moet toetsen. De vraag rijst ook of de regering de informatie ook niet moet delen met DNA. De informatiestroom zal als bijgevolg hebben dat het dataverzamelingssysteem van de overheid, wat heel gebrekkig is, wellicht nu zal worden opgeschroefd en versterkt.
