Het is al lange tijd dat ik mij afvraag wat er nou aan de hand is in dit land. Ik heb helemaal niet de indruk dat we in dit land respect hebben voor elkaar. Ik heb niet de indruk dat we nog verantwoordelijkheid kennen, ook niet dat we weten wat normen en waarden zijn en ook niet of we nog van elkaar houden of dat we eerder van het geld houden. Ik heb mij afgevraagd hoe het nu kan zijn dat geld nu boven alles gaat en dat wij klagen over de stijgende criminaliteit. Het is niet zomaar dat het buitenland ons heeft gedwongen om bepaalde wetten aan te nemen maar denken we er wel over na of zijn we nu weer in onze winterslaap? Zijn we ons er van bewust waarom we gedwongen zijn om deze wetten aan te nemen?
Ik denk dat het gehele systeem in dit land een warboel is. We beschermen eerder mensen die zich schuldig maken aan misdaden dan dat we de slachtoffers beschermen. Als wij er ook wat aan verdienen zijn we dik tevreden. Het is allemaal zo tegenstrijdig. Als ik het vergelijk met Nederland bijvoorbeeld dan is het belangrijkste dat een krantenartikel met betrekking tot misdadig gedrag vrij snel wordt opgepakt door de politici en/of zo’n mediabedrijf. Die stellen dan op hun beurt vragen er over en zo worden de zaken dan bij de regering neergelegd. Hier doet niemand er iets mee omdat ze allemaal bang zijn voor rancuneus gedrag. In dat geval wonen we toch in een machtsstaat? Zelfs overheids-instanties maken zich schuldig aan machtsvertoon en dat is ook schandalig. Praten is er vaak niet bij terwijl juist middels communicatie veel bereikt kan worden; maar hier kiest men voor machtsvertoon. Dat er mensen aan dood gaan deert de overheid blijkbaar niet. Duidelijk is hier sprake van de welbekende krabbenmentaliteit en dat geldt voor heel Suriname. Het is nu de tijd om voorzichtig te zijn als het je goed gaat want er loeren velen op je om je eigendommen af te pakken dus voorzichtigheid is geboden.
Hier is het een ver van mijn bed show. Politici storen zich nergens aan omdat zij er vanuit gaan dat het niet hun verantwoordelijkheid is en dat is juist het probleem. Het heeft opeenvolgende regeringen niets uitgemaakt wat het volk ervaart en toch hoor je altijd kort voor de verkiezingen dat politici in het veld gaan. Wat gaan ze dan doen, vraag ik me steeds af. Zieltjes winnen natuurlijk! Na de verkiezingen zijn ze voor zichzelf bezig terwijl de corruptie en misdaad het land verder de afgrond in duwen. Vaak genoeg hoor ik politici roepen dat Suriname een machtsstaat is en daar kan ik mij helemaal in terugvinden. Uiteraard niet de wijze waarop dit gezegd wordt maar het is veel breder.
Opeenvolgende regeringen hebben het vaak over hoe belangrijk het is dat er ondernemingen zijn maar hebben ze wel oog voor ondernemers? Ja, de belastingdienst natuurlijk. Maar als het gaat om een goede infrastructuur dan houdt het heel snel op want het doet ze echt niets.
Ik denk dat kentering van mentaliteit de enige manier is om dit land vooruit te brengen maar hoe krijg je het voor elkaar. Ik denk door eenheid maar waar moet ik in hemelsnaam beginnen?
Overheidsinstanties wil ik ook oproepen om hun denkwijze te veranderen. Dreig niet direkt met aanslagen/beslaglegging maar ga een gesprek aan met bedrijven om te zien of het wel klopt. In dat geval opent u ook deuren voor bedrijven om met u te communiceren. Machtsvertoon is vragen om ontwrichting van de gehele samenleving. Arbeids-inspektie bijvoorbeeld. Ga spontaan gesprekken aan met bedrijven om te zien wat u kunt doen zodat de bedrijven rekening kunnen houden maar machtsvertoon werkt averechts. Het is al langer bekend dat straffen niet werkt maar communicatie wel. Wanneer gaan we aandacht daaraan geven. Wij kunnen het land ontwikkelen en dat kan door in kleinere kringen al te werken aan eenheid. Weg met de krabbenmentaliteit en onverantwoordelijk gedrag en het machtsvertoon en aandacht voor normen en waarden. Dit systeem maakt van goede mensen grote criminelen en dat is waar ik mij zorgen over maak. Persoonlijk kan ik weg zodra ik dat wil, maar wil ik dat wel?
Rebien
