Vandaag begint in Suriname de Antidiscriminatieweek. Deze week staat in het teken van activiteiten voornamelijk gericht op jongeren, met als hoogtepunt de Antidiscriminatieloop. Discriminatie is een levensecht Surinaams fenomeen, waaraan zich ook volwassenen schuldig maken. De regering dient derhalve ook activiteiten te ontplooien, die gericht zijn op de volwassenen. Uit de ervaring die we dagelijks op het veld registreren als medium, merken wij dat het concept van ‘non-disrcriminatie’ niet is doorgedrongen tot onze jongeren die deze week intensiever meemaken en lopen tijdens de Antidiscriminatieloop. Deze jongeren kennen de theorie van non-discriminatie wel, maar hebben het moeilijk om het in de praktijk toe te passen. In hun eigen (volks)buurten en de thuisomgeving geldt een heel andere cultuur van het wel maken van onderscheid door volwassenen. Er komen nog allerlei vormen van discriminatie voor in Suriname. Niemand mag op grond van zijn geboorte, geslacht, ras, taal, godsdienst, afkomst, educatie, politieke overtuiging, economische positie of sociale omstandigheden of enige andere status gediscrimineerd worden, zegt artikel 8 lid 2 van onze grondwet. Wanneer we praten over discriminatie, dan denkt de doorsneeburger eerst en soms alleen aan het maken van onderscheid op basis van etnische afkomst. Deze discriminatievorm komt nog voor in Suriname, in die zin dat het in de eerste plaats een barrière vormt voor de harmonieuze samenleving. In Suriname zijn de etnische groepen niet in die mate gepositioneerd dat ze elkaar zouden kunnen benadelen in bijvoorbeeld economische zin. Op het sociale vlak zijn er wel barrières als het gaat om heterogene participatie. Bevolkingsgroepen wonen min of meer geconcentreerd in Suriname en veel jongerenprogramma’s worden standaard in slechts bepaalde buurten in Zuid-Paramaribo uitgevoerd. Dat is indirect een discriminatie van jongeren en drop-outs op basis van hun afkomst. Qua problematiek zijn nagenoeg alle districten op elkaar gaan lijken en derhalve is het onverantwoord om de belastingmiddelen alleen de besteden aan de jongeren van slechts 1 of 2 districten. Dat komt dus neer op discriminatie van staatswege, de verwaarlozing van bepaalde jongeren. Een vorm daarvan is het onderwijs in het binnenland. Het onderwijs in het binnenland is decennialang verwaarloosd. De scholen in het binnenland zijn van veel lagere kwaliteit, ook de leerkrachten zijn van een ander kaliber. De Surinaamse regeringen zijn ondanks participatie van ‘binnenlandpartijen’ in de regeercoalities niet in geslaagd om zelfs een goed plan in elkaar te zetten om via bepaalde werkwijzen het onderwijs te verbeteren. De problemen zijn nog steeds hetzelfde en de oplossingen zijn uitgebleven. Dat is een discriminatie van het binnenlandse kind door de regering op basis van afkomst. Er zijn gepassioneerde toespraken door de president gehouden over deze vorm van discriminatie, maar concrete maatregelen en programma’s waarbij samen met de gemeenschappen aan een plan is gewerkt, bestaat niet. De discriminatie van het kind is een ernstige vorm van discriminatie. Er zou naar verluidt ook veel sprake zijn van misbruik van kinderen in betreffende gemeenschappen. De minister van Juspol heeft een positieve stap gezet in Apoera en nu komt naar voren dat het probleem daar niet eenvoudig was. De regering moet over het hele territorium van Suriname zulke projecten en operaties hebben naar het model van Apoera. We hebben enkele dagen terug gehad de internationale vrouwendag. De discriminatie van de vrouw komt ook voor in Suriname, vooral wat betreft haar reproductieve rechten in relatie tot haar economische participatie. Het is heel moeilijk voor vrouwen in Suriname om haar reproductieve rol te vervullen en tegelijk actief te zijn als zelfstandige of een arbeider. Er zijn werkgevers die geen rekening houden met zwangere arbeiders en geen systeem op de werkplaats willen hebben waar vrouwen in de verwachting raken. De houding van de werkgevers wordt strenger wanneer de arbeider al 1 of meerdere kinderen heeft. Dan willen bedrijfsleiders bepalen dat het genoeg is en dat deze vrouwen geen kinderen meer moeten krijgen of maar met ontslag moeten gaan. Onze grondwet verbiedt deze vorm van discriminatie. Wanneer economisch actieve vrouwen kinderen krijgen, dan is de opvang een probleem. Ook ouderen worden gediscrimineerd in ons land. De pensioenen zijn niet welvaarstvast en/of waardevast. De AOV-uitkeringen zijn niet gekoppeld aan de ontwikkeling van de koopkracht. Met devaluaties zoals wij het nu meemaken, is de waarde van de AOV-uitkering bijna gehalveerd en weer op het niveau van 2010. Alles was door een sociaal programma aan goed werd gedaan, is via economische onhebbelijkheid teniet gedaan. Een sociaal akkoord is niet uit te voeren zonder een economisch akkoord. De regering moet deze week nemen om aan de verschillende vormen van discriminatie aandacht te besteden, de gemeenschap wakker te maken en gezamenlijk acties op te zetten om discriminatie terug te dringen in Suriname. Dat wordt nu een tikkeltje moeilijker door recente ontwikkelingen zoals een hyperurbanisatie.
