De Bond van Leraren is vandaag zoals afgekondigd in staking. Tot dit besluit is men gekomen na een gehouden alv. De leraren zijn ontevreden en vinden nu het moment rijp om in actie te komen. De leraren vinden dat deze regering hen voor de gek heeft gehouden. Aan hen was/is een herwaarderingsovereenkomst beloofd, welke in 2015 zou worden gesloten. De leraren wilden voor langere tijd, totdat de ‘situatie verbetert’, woensdag in staking gaan, maar hebben toch ervan afgezien. De staking van vandaag is een wake up call zegt de bond. De leerkrachten hebben verklaard dat ze verder achteruit gaan door ‘het beleid van de regering’. Verder zeggen de leraren dat de regering niet heeft gewerkt aan betere waardering van de beroepsgroep (van onderwijsgevenden). De leraren gaan een brief schrijven naar de regering en dat moet dienen als een signaal dat het uitgerekend nu menens is. Als de regering deze brief/ het signaal niet serieus neemt, zeggen de leraren dat ze hardere acties zullen voeren. Met deze en komende acties streven de leraren drie doelen na. Ten eerste wil de bond verbetering van de waardering van de leerkrachten. Ten tweede wil de BvL verbetering van de leeromstandigheden van leerlingen. Ten derde wil de BvL verbetering van het totale beleid van de regering. Dan zegt de bond verder dat het ‘beleid’ zal leiden tot demotivatie van leerkrachten. De bond zegt dat hij geen exorbitante eisen zal stellen, maar ze willen wel een significante verbetering. Het beleid is hierover een aantal keren gevallen. Beleid betekent enkele maatregelen of achtergronden van een collectief van maatregelen, waarvan de vaststelling via politieke besluitvorming (op parlements- en/of regeringsniveau) is genomen. Het is onduidelijk om welke maatregelen of beleidsopvatting het gaat. Van leraren wordt verwacht dat ze concreet en helder praten en niet cryptisch. Omdat de BvL niet kan aangeven om welk beleid het gaat, lijkt de actie van de bond dubieus. Beleid wordt heel vaak ook gebruikt voor de situatie waar er geen bewust en gericht beleid bestaat voor een problematiek, en dat kan ook nu bij de BvL het geval zijn. Maar ook hier moet de Bond van Leraren aangeven welk beleid (beleidsuitgangspunt, maatregelen) men verwacht en wat niet wordt uitgevoerd. Enkele keren is ook aan de orde gekomen het begrip waarderen en ook het begrip herwaardering. Waarderen en herwaardering is niet geheel duidelijk. Bij waarderen denken wij, omdat het gaat om Fiso, om een wederom wegen van de functies en eventueel rangen, waarin de onderwijsambtenaren zitten en dan het inschalen van deze landsdienaren in andere loonschalen. Waarderen en herwaarderen in de volksmond is ook synoniem voor het geven van geld of het verhogen van een loon. Een herwaardering binnen Fiso hoeft op korte termijn nog niet te betekenen dat het de regering als werkgever geld zal kosten, op termijn kan dat wel het geval zijn als de landsdienaren hoger ingeschaald worden. De manier waarop de BvL zich uit, wenst men een ordinaire loonsverhoging in een tijd waar de werkgever op dagbasis steen en been klaagt dat ze een tekort heeft aan liquide middelen. De BvL zegt dat hij geen exorbitante eisen stelt, maar wel een significante verbetering wil. Dat betekent dus dat men aan de ene kant geen exorbitante loonsverhoging wil, maar wel een significante. Dat is tegenstrijdig. Het leraren- en leerkrachtenkorps is niet klein, en de bond wil geen bescheiden loonsverhoging. Dat betekent dus dat het toch exorbitant zal zijn. Waarom de BvL uitgerekend nu op de proppen komt in een fase waar de financiële huishouding van de Staat in een enorme worsteling verwikkeld is met illegale en meedogenloze actoren op de financiële markt, is een vraag. Alles duidt erop dat de leraren geld willen zien, de vraag rijst hoe de regering deze eis zal kunnen inwilligen. Het is een feit dat door overheidsmaatregelen en de vreemde situatie op onze valutamarkt, de lonen enigszins zijn geërodeerd. Dat geldt voor de loontrekkers in de private sector, en dat geldt ook voor de luie en ijverige ambtenaren bij de overheidsdiensten, ook die buiten het onderwijskorps. De leraren zitten in de hogere echelons van de overheidssalariëring, daaronder is de nood nijpender. Als de leraren een loonsverhoging willen, dan is dat noodzakelijker voor de lagere salarisschalen. Zeer ongeloofwaardig is de mededeling van de BvL dat hun actie ook gaat om de verbetering van de leeromgeving van de leerlingen. Dat is in zoverre alleen waar, als in die leeromgeving de nu ontevreden leraar centraal staat. De mededeling dat de actie van vrijdag er is om de regering wakker te maken en dat acties niet zullen uitblijven als men niet naar verwachting reageert op een BvL-brief, herbergt een behoorlijke pressie en bedreiging. In feite komt het erop neer dat de BvL zich opmaakt om een strijd aan te gaan met deze regering, zodat een bijdrage wordt geleverd om haar vroegtijdig naar huis te sturen. Dat zeggen we omdat modaliteiten voor een verantwoorde loonsverhoging niet zichtbaar zijn, maar dat zou aan ons kunnen liggen. Ondertussen zijn enkele cambio’s/kapitaalbezitters ook bewust bezig om te zagen aan de poten van de regering Bouterse/Adhin. Het lijkt bijna een sadistisch spel, waarvan de kwetsbaren het gelag betalen, waaronder ouderen, zieken en degenen die van anderen afhankelijk zijn. Ter herinnering: in 2003 is door de Surinaamse regering een resolutie aangenomen dat het principe no-work-no-pay – welke ook geldt bij een staking – ook geldt voor de ambtenaren, waaronder onze leraren vallen.
