De situatie met betrekking tot de schaarse dollars houdt de samenleving in zijn greep, soms terecht maar soms ook onterecht. Een daling van de koers heeft nauwelijks aandacht, maar een stijging wel. De gevallen olieprijs heeft onder meer een impact op landen, die qua hun verdiensten per saldo meer hebben aan de export van olie dan aan de exportproductie met gebruikmaking van de olie. Landen met een grote industrie kunnen profiteren van de nu lage olieprijs. In Suriname is een lage olieprijs onbekend. Ondanks lage olieprijzen is er geen beweging te merken in de prijzen van de SLM en de KLM. Deze bedrijven sluiten zich aan bij die vliegmaatschappijen welke nu grote winsten maken dankzij de olieprijzen, de reizigers voelen niks. De lage olieprijzen hebben een behoorlijke impact op veel economieën, zo ook op de relatief rijkere Trinidad. Ook daar wordt in de media melding gemaakt van een schaarste aan dollars en een negatieve invloed op de monetaire reserves. Bij de berichten wordt af en toe melding gemaakt van Suriname, en dan wordt beweerd dat Suriname tot de 2 landen in de regio behoort waar de monetaire reserves inmiddels minder zijn dan 3 maanden importdekking. De schaarste aan valuta is een spook, welke af en aan gedurende alle regeerperiodes heeft rondgewaard in de Surinaamse economie, ook tijdens het NF. Gedurende een bepaalde periode hadden wij genoeg dollars om te interveniëren op de valutamarkt, maar er konden geen structurele maatregelen worden getroffen om grote kapitalisten, die vrij spel hebben op onze valutamarkt, in toom te houden. Er zijn krachten die de dollars gewoon opzuigen. De cambio’s spelen daarbij een belangrijke rol. De manier waarop de voorzitter van de cambiohouders zich profileert, de macht die hij zichzelf wil toebedelen, de simplistische standpunten die hij inneemt en de confrontatie die hij aangaat, hebben het imago van deze categorie kapitaalbezitters alleen maar bevestigd. Velen vragen zich af waarom een valutaveiling nodig is. Er is een uitleg, maar die gaat niet zover dat hij ook ingaat op het gedeelte waar er garanties moeten zijn op kapitaalkrachtigen die de dollars vasthouden. Wat is de valutaveiling eigenlijk? Er zijn burgers die zeggen dat de valutaveiling er is om de speculanten en de kwaadwilligen die misbruik maken van de zwakte van CBvS en Financiën (geen bezit van overdaad aan dollars), rustig en zoet te houden. Er zijn burgers die alle dollars die nu te verkrijgen zijn, als handelswaar willen opkopen met SRD. Ergens moet daarin een grens liggen, deze vraag kan op den duur verzadigd zijn … of niet? Er zijn burgers die een constante behoorlijke aanvoer hebben van SRD’s waarmee men constant jaagt op de dollar om de SRD te vermeerderen. De valutaveiling is een tegemoetkoming, kennelijk gepaard gaand met het verzoek om de speculatie binnen bepaalde grenzen te houden voor dit jaar en het dan weer te bekijken. De valutaveiling is een offer die de regering brengt om de valutagoden goedgezind te houden. Onder bepaalde omstandigheden is er geen andere keus. Deze valutabonzen hebben geen macht als hun rol op de vraag gering is, dat is nu niet het geval. De schaarste aan de dollar brengt enkele interessante fenomenen met zich mee. Een van ze zijn de lange rijen bij de CBvS. Het zou gaan om mensen die huishuur en auto’s moeten aflossen, maar is dat wel zo? Wie controleert of het echt om huurhuizen gaat en of de huurcontracten echt zijn? Hetzelfde geldt voor de autoaflossingen. Wie houdt de administratie bij en wie controleert? Is het systeem waterdicht in die zin dat men geen fraude kan plegen? Zijn de mensen in de rij geen personen die voor derden valuta kopen? Voorts, is het verplicht dat huurders en afbetalers hun betalingen in USD doen? Kan men bij contract verplichten dat de betalingen in USD worden gedaan en is zo een bepaling niet in strijd met de wet? Mag een verkoper of verhuurder betaling in valuta vergen? Is het niet het beleid dat we alle transacties nationaal in SRD doen? Hebben de afkoop- en huurcontracten niet een bepaling dat de betaling in SRD moet/kan worden verricht? Het beleid leek ons dat alhoewel de vaststelling van de prijzen en aflossingen wel in valuta mag, de betaling in SRD mag tegen de officiële koers. Alle deelnemers in het maatschappelijk verkeer zijn gebonden aan de officiële CBvS-koers. Dus prijs vaststellen in USD mag, maar het betalen is omgerekend in SRD. Een ander punt dat bekeken moet worden, is de bijdrage van de toeristen aan de instroom van dollars. Naar verluidt bestaat de grootste groep toeristen in Suriname uit personen die voornamelijk vanuit Nederland op familiebezoek komen. Deze personen nemen euro’s mee. Wat de euro betreft zou er geen schaarste zijn of ook? Als er geen schaarste is aan euro’s, dan kan de regering een beroep doen op de toeristen om dollars mee te nemen in plaat van euro’s. Hoeveel impact dat zal hebben op het totaal is een vraag. Als 75.000 toeristen 500 USD meenemen en inwisselen in de legale sfeer (dus de commerciële banken) dan komt dat neer op USD 37.5 miljoen. Voor het inwisselen kan een incentive worden gegeven. Deze suggestie lijkt op het verplicht inwisselen welke veel tegenstanders heeft in de samenleving. Maar nu kan een inwisselen bij de banken met een incentive een optie zijn. In dit kader wordt ook opgemerkt dat de regering geen maatregelen moet treffen die de toestroom van de traditionele toeristen indamt. We doelen dan op de verhoging van de prijs van de toeristenkaart.
