Mediamanagement is een vast onderdeel van de NDP-politiek en heeft de bedoeling om de publiciteit te beheersen en een eigen beeldvorming via de media te vestigen. Met het blote oog kan worden waargenomen, gemeten en berekend dat de Nationale Democratische Partij miljoenen groot kapitaal inzet om het beleid aan te praten bij de bevolking. Het communicatievermogen van de NDP-propagandamachine (dat nauw verweven is met de regeringsvoorlichtingsdienst) heeft voor een belangrijk deel bijgedragen aan het op de troon plaatsen van president Desi Bouterse en het versterken van zijn bewind.
Vanaf het begin van de revolutie is er systematisch een haast wetenschappelijke mediastrategie uitgevoerd. Het begon met overheidstoezicht op publicaties en meningsuiting. De media werden door de revolutionairen gezien als politieke instituties. Het doel van de censuur was om afwijkende meningen te verdringen en de militaire positie te handhaven. Het Militair Bewind gebruikte de macht van de staat om andere controlerende machten zoals de pers aan banden te leggen en groepen en individuen te dwingen om informatie achter te houden. De wijze waarop de censuur werd afgedwongen en in geval van ongehoorzaamheid werd afgestraft, was schrikbarend. Mediabedrijven werden gesloten, bepaalde publicaties werden verboden, intimidatie, aanhoudingen en in bewaringstelling van mediawerkers vonden plaats. Het strenge mediabeleid tijdens de revolutie maakte dat mensen hun mond niet durfden open te doen. Zelfcensuur werd de meest effectieve censuur. De tijden veranderden, het democratiseringsproces kwam langzaam op gang en de censuur vervaagde.
Professionalisme
De revolutionairen hebben in hun gelederen altijd kundige mediawerkers, talentvolle kunstenaars en artiesten gehad die de militaire denkbeelden beschreven, uitbeelden en etaleerden. Zij werden een belangrijke pijler waarop de NDP-propaganda steunt. De mediavirtuozen van de NDP zijn voor een groot deel eigen kweek. Ten tijde van de machtsovername werd de overheidsvoorlichting verzorgd door een handjevol personen. Met de militairen werd de bemanning van de overheidsvoorlichtingsdienst aanzienlijk meer en het aantal media-ambtenaren bleef groeien. Tegenwoordig kent de overheid de best bemande mediadienst, met meer medewerkers (waaronder de besten) dan alle private mediahuizen samen.
De manier waarop de NDP-politiek wordt vertaald naar de samenleving toe is subliem. Thema’s en slagzinnen zijn pakkend en modern uitgebeeld, hun teksten zijn zorgvuldig samengesteld, de grafische verzorging van hun drukwerk is prachtig, de cinematografische producties zijn knap in elkaar gezet. Het netwerk van de NDP-propagandisten binnen de media-, kunstenaars- en artiestenwereld, reclamebureaus en impresario’s maakt hun tot meester in communicatie met de bevolking, zij vormen een elite gezelschap binnen de NDP die politici adviseren en trainen hoe om te gaan met de pers en hoe kritische journalisten te omzeilen.
De NDP-propagandisten maken dankbaar gebruik van de vrijdenkende, liberale informatieorde waar elk individu zijn stem kan laten horen. Echter wringt de schoen. Op de eerste plaats worden landsmiddelen misbruikt om het volk valselijk te informeren en partijpropaganda te voeren.
Het zijn de media, die met informatie- en nieuwsverspreiding kracht geven aan Bouterse. In het communicatietijdperk is volksmennerij via de massamedia en sociale media het systeem om van een mug een olifant te maken. Despoten kunnen hun stem onbegrensd versterken, onrust stoken en een massapsychose aanwakkeren. Het negatieve beeld dat de NDP-propaganda machine van de “oude politiek” neerzet, kweekt politiek cynisme in de samenleving. Het veroorzaakt verlies van vertrouwen in de integriteit van de politieke partijen (inclusief de NDP) en in hun capaciteit om problemen op te lossen. Zo ontstaat een crisis in de legitimiteit van politieke vertegenwoordiging en besluitvorming, omdat het de bestaande kloof tussen politiek en burgers niet verkleint maar juist vergroot.
