Dew Baboeram, ook bekend als Sandew Hira heeft gisteren de tekst en de video beelden van zijn gesprek met president Desire Bouterse in het kader van zijn waarheidsvindings-onderzoek omtrent politiek Suriname in de jaren ’80 en ‘90, aan de voorzitter van De Nationale Assemblee, Jennifer Geerlings -Simons, overhandigd.
“Suriname moet die periode onderzoeken “, zegt Simons. Zij hoopt dat er echte waarheidsvinding kan plaatsvinden en daarom heeft het parlement volgens haar meegewerkt aan de amnestiewet.” omdat zonder de ‘blanket’ van amnestie mensen niet zouden gaan praten”, geeft zij aan. Zij legt uit dat de instelling van een waarheidscommissie niet in de oorspronkelijke amnestiewet uit 1992 was opgenomen. Er is amnestie gegeven zonder eerst aan waarheidsvinding te doen. “Amnestie geef je om waarheidsvinding mogelijk te maken”. De bedoeling van de wijziging was dan ook om de waarheidsvinding mogelijk te maken. Vanuit het parlement is volgens haar nog geprobeerd met medewerking van de OAS om hiertoe over te gaan, maar blijkbaar waren de tegenstellingen nog te groot en men heeft niet eens aan de OAS conferentie meegedaan, zegt Simons. De commissie moest toen weer een andere strategie gaan verzinnen. Hierna kregen we de problemen in 2014. Het parlement zal moeten beslissen of zij het proces voortzet; zij zal dan moeten her-starten met dit proces. Het is volgens haar goed dat Baboeram in staat was om vanuit de private sector alvast weer een stap te zetten in die richting. Persoonlijk vindt ze dat, alhoewel een rechtsproces mensen hun behoefte voor vergelding kan bevredigen, het karakter van een rechtsproces niet altijd garandeert dat je de waarheid van beide kanten vindt. Ongeacht de uitspraak. “Het land heeft daarom wel de behoefte aan het rustig zoeken naar waarheid”. Het initiatief van Baboeram is naar haar mening misschien wel de eerste stap. Reeds in 1998 is de aanbeveling van de OAS gedaan om aan waarheidsvinding te doen. De staat Suriname heeft nooit wat gedaan met de jaren’80. “Er is nooit een besluit genomen hoe hiermee om te gaan vandaar dat het een probleem is gebleven. Daarnaast is er een politieke issue van gemaakt hetgeen de oplossing heeft tegenwerkt. Als er toestanden zijn gebeurd dan moeten we dat weten en als ze vervolgbaar zijn dan moeten ze vervolgd worden”. Het proces van rechtsvervolging is overigens niet door de staat maar door de nabestaanden gestart en wel een deel van de nabestaanden namelijk de 8 december nabestaanden. Daarna heeft het weer 11 jaar geduurd voordat er wat gebeurde. “Er zijn fouten gemaakt door de staat Suriname vanaf 1987 en niet door een groep want al die tijd waren verschillende groepen aan de macht. Deze fouten kunnen niet weer afgewenteld worden op deze generatie omdat het land door moet maar je kunt tegelijkertijd de oude dingen ook niet laten anders zit je weer met hetzelfde probleem. We zullen er uiteindelijk uit moeten komen. Ik wacht rustig af. Er zijn heel veel verschillende aspecten aan die periode en het land heeft meer nodig dan slechts het 8 december aspect waarop veelal de nadruk is gelegd, daarom moet men tot waarheidsvinding komen”. Simons ziet graag dat er waarheidsvinding over de gehele periode plaatsvindt. Zij benadrukt dat er behalve de 8 december nabestaanden ook nog andere nabestaanden van slachtoffers uit die periode zijn die in haar ogen gelijke rechten hebben als de overigen om de waarheid te weten. Daarnaast is het nodig om te weten wat heeft geleidt tot de coup en waarom beslissingen genomen zijn. “Er zijn zaken die we moeten weten en waaruit we moeten leren. Ik zit niet zonder doel in het parlement. Ik wil het parlement hebben op een punt waar de grondwet het bedoeld heeft met onderzoeksrecht, met meer mogelijkheden om inderdaad ook te controleren wat sinds 1987 niet tot zijn recht is gekomen. De anti-corruptie maatregelen, de ordening van de staat zijn dingen die in de vorige periode volgens Simons nog niet konden worden toegepast. ”Daarvoor ben ik weer hier en daar ben ik nu hard mee bezig”. Zij geeft aan dat zij weer gevraagd heeft om in het parlement te komen omdat ze ziet waar het parlement naartoe moet en omdat zij hoopt dat het haar lukt om daar te komen. Zij hoopt dat onderzoeken zoals die van Baboeram meer licht brengen in de tunnel ten aanzien van die specifieke periode waar dat onderzoek zich over uitstrekt. “Het maakt mij niet uit wie begint en wie bezig is maar men moet er wel achter zien te komen wat er precies is gebeurd. Simons stelt dat ze ook heel veel vragen heeft waar ze antwoord op zou willen.
