Een land met schaarse middelen, een kwetsbare verdiencapaciteit, zware afhankelijkheid van de wereldmarkt, een begrotingstekort en minieme reserves moet zwaar letten op de efficiënte besteding van de middelen. Corruptie doet veel middelen verdampen en zorgt voor een verkeerde besteding. Corruptie komt wijdverbreid in Suriname voor en wij scoren internationaal op dit punt slecht. Elke lening en financiering loopt de kans in Suriname dat een deel daarvan verdampt naar de zakken van enkelen. Daarom is het van belang dat wij de verkwanseling van middelen tegengaan en het hoog op de politieke agenda houden. Politici – het grootste kwaad op dit stuk – kunnen dit essentieel probleempunt niet negeren. De Surinaamse president heeft corruptiebestrijding staan in het tienjarige (2010-2020) partijprogramma, maar liet het woord vrij kort na het huishouden van een boezemvriend voor altijd uitbannen uit zijn officiële redes. De PL is nu als eerste uitgekomen met haar partijprogramma. Het valt op dat deze partij in haar programma doet alsof het corruptieprobleem niet belangrijk is of niet bestaat in Suriname. Welgeteld 1 keer zegt het programma in het kader van het ‘Intensiveren van de rechtshandhaving, openbare orde en veiligheid’, dat de partij effectieve preventie en bestrijding van de misdaad wil met het accent op vermogens-, gewelds- en verkeerscriminaliteit en corruptie. De partij noemt daarbij rechtshandhavings- en hulpverleningsinstituten, zoals het Korps Politie Suriname, het Korps Brandweer Suriname (KBS) en het Nationaal Leger. Zaken als een anticorruptiewet komen in het geheel niet voor in het programma van de partij. Dat betekent dus dat de PL het corruptieprobleem in Suriname negeert en eenmaal aan de macht zich niet eraan zal storen, integendeel weer keihard zal meedoen en mogelijk grenzen zal verleggen en records zal verbreken. Door een politieke partij is enkele dagen terug heel terecht gezegd dat het niet alleen draait om wat partijen in verkiezingsprogramma’s beloven, maar ook om wie het allemaal belooft. Als de potentiële regeerder bewezen heeft om beloften naast zich neer te leggen, dan worden in principe programma’s irrelevant en betekenisloos. Het partijprogramma van de PL zegt dat de overheidsintegriteit in ere zal worden hersteld. Hoe betrouwbaar is deze belofte? Herstellen van de overheidsintegriteit betekent dat men oneerlijkheid bij de overheid zal elimineren. De oneerlijkheid vindt voor het belangrijkste deel plaats bij de departementsleiding en eventueel de directie. De PL belooft nu dus dat er eerlijke aanbestedingen zullen plaatsvinden, dat alle Surinamers gelijke kansen krijgen om overheidsfuncties in te vullen en dat ministers en directeuren zich niet zullen lenen om partijgenoten of familie te bevoordelen. Onder andere denken we aan het uitgeven van concessies en uitgifte van domeingrond. Belooft de PL om RGB gezond te maken en nu volksprojecten uit te voeren in plaats van familieprojecten? Dat is de belofte, maar is het gedaan door een betrouwbare politicus? Deze laatste vraag stellen we in het kader van de opmerking die een politieke partij net maakte dat het ook gaat om de persoon die de belofte maakt. Interessant is dat de PL aangeeft dat een concept Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) is voorbereid en dat de partij deze zal laten verheffen tot wet. Dit betekent dus dat de partij er voorstander van is dat de media en ngo’s inzage krijgen in grote en kleine overheidsdossiers, behalve waar het betreft de staatsveiligheid en staatsgeheimen. De PL wil dus dat wanneer een journalist inzage wil krijgen in domeingrondstukken en de adviezen die allemaal zijn gegeven en overzichten van grinduitgifte en de aankoop van goederen en diensten, dat de minister dit ter beschikking moet stellen. De media willen zien hoe de aanbesteding heeft plaatsgevonden en wie is afgewezen en toegewezen. De media willen ook zien wie nu de goederen aanlevert en diensten levert en wie niet meer. Dat betekent dus dat wanneer de media anticiperend op de aanname van de wet bij een PL-minister aankloppen, deze alle grondpapieren en concessiestukken en aankoopstukken alvast op tafel zullen leggen. Of toch niet? Opvallend is dat het PL-programma heel globaal is met de gewichtige woorden erbij, maar concreet wordt men niet. Zo constateert men kennelijk als een probleem dat teveel mensen in loondienst bij de overheid zitten, maar of men gaat saneren etc… lezen we niet. Zo wil men een autoriteit oprichten om te geraken tot verantwoord goudmijnbouw, maar een concrete (impopulaire) belofte om kwikgebruik en –bezit uit te bannen, is een brug te ver voor de PL. Het komt in het PL-programma heel vaak voor dat men uit het hoofd problemen opsomt, maar niet aangeeft wat men concreet zal doen met hier en daar uitzonderingen als bij toerisme en ruimtelijke ordening en huisvesting. Waar men concreet wordt, kopieert men de huidige taken van overheidsafdelingen (d.i. informatie die bij partijleden ligt). Het zijn dus geen punten geschikt voor een verkiezingsprogramma. Het lukt de PL niet om eventuele wensen te koppelen naar de bestaande bestuurlijke realiteit, zoals bestaande wetten, overheidsafdelingen en gerelateerde lichamen (commissies, stichtingen, raden, werkgroepen, units). Dat betekent dat de PL geen inzage heeft in de ‘public administration’ van Suriname en dat men al die tijd bij de overheid niet echt met regeren bezig was, men kent immers de regering niet. ‘Het is van belang dat de gronduitgifte op verantwoorde en doelgerichte wijze plaatsvindt, rekening houdende met de sociaaleconomische ontwikkeling van vrijstaande grond. Bestemmingswijziging ten behoeve van de groei van de omgeving is een overweging waard welke met strikte voorwaarden gegeven moet worden’, is het enige zinnige wat over domeingrond staat. Maar dan denken we terug aan 2005-2010. Het PL-programma voor mensen van middelbare leeftijd is te vaag en te slap. Een aantal ministers met een vlotte babbel kunnen met dit programma probleemloos 5 jaren uitzitten zonder iets te doen.
