Bij corruptiemetingen wordt al steevast al enkele jaren gesteld door internationale waakhonden dat Suriname een serieus corruptieprobleem heeft. Het is niet uitgesloten dat bij een soortgelijke meting over alcoholgebruik en –misbruik uit de bus komt dat Suriname ook te kampen heeft met een serieus alcoholprobleem. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft recent een rapport uitgebracht over alcoholconsumptie wereldwijd. Het rapport ‘Global status report on alcohol and health 2014’ bespreekt alcoholconsumptie in relatie tot de volksgezondheid. Het geeft per land aan hoeveel mensen alcohol drinken en in welke mate, welke type alcohol men consumeert en wat de beleidsmaatregelen van de regering zijn om het alcoholgebruik te monitoren en te corrigeren waar nodig. Wat opvalt in Suriname is dat onze beleidsmakers in het geheel geen aandacht besteden aan het alcoholgebruik in het land, het misbruik en de excessen. Het is opvallend dat het drinkend publiek in Suriname jonger is geworden. Vaststelling van een zekere feminisering zou ons ook niet verbazen, hetgeen gerelateerd is aan het aanbod van soorten alcohol aan de ene kant en aan de andere kant een verzet tegen de excessen vanuit de mannelijke groep. Er zijn districten die verwaarloosd worden door de Surinaamse regering. De politie stoort zich niet eraan als jonge burgers uitgebreid voor winkels staan te zuipen, ook al is het in strijd met algemene vergunningsvoorwaarden. Het probleem van onverantwoord verkeersgedrag, huiselijk geweld en suïcide wordt onderkend, maar het gerelateerde vraagstuk van alcoholmisbruik niet. De situatie is nu zeer ernstig in Suriname. De groep Surinamers die al voor het 15de levensjaar drinkt, wordt steeds groter en in bepaalde kringen geaccepteerd. Dit fenomeen is gerelateerd aan ook het drop-outsprobleem in Suriname. Uit het rapport blijkt dat de piek van het alcoholgebruik toch was eind jaren ’70 van de vorige eeuw. Daarna dropte het gebruik van zowel bier als whiskysoorten en alcohol in het algemeen constant tot 1987. Daarna is er steeds een stijgende trend tot 2010, maar het niveau van 1980 is nog niet bereikt. Per hoofd van de bevolking wordt in Suriname 6.6 liter pure alcohol per jaar gebruikt (periode 2008-2010). In de periode 2003-2005 was dat nog 5.9 liters per jaar. De WHO relateert alcoholmisbruik aan met name levercirrose en verkeersongevallen, beide problemen die te maken hebben met de openbare gezondheidszorg. Het rapport noemt op dat er geen geschreven beleid is in Suriname in de vorm van bijvoorbeeld een actieplan. Er is wel sprake van accijns op alcohol en die is recentelijk zelfs verhoogd. Betwijfeld wordt of deze verhoging impact heeft gehad op de alcoholconsumptie in Suriname. Er is een minimumleeftijd voor alcoholverkoop aan personen van 18 jaar, maar we zien in de praktijk dat niemand zich hieraan stoort. Zelfs aan 13-jarigen wordt al bier en whisky verkocht en zelfs aan jongere kinderen. Soms wordt de gekochte alcohol zelf gedronken. In de wetgeving zijn er verder geen restricties voor alcoholverkoop (voor consumptie) aan jongeren. Er zijn evenmin regels die het adverteren van alcoholische drank aan banden leggen, evenmin voor het sponsoren van activiteiten door alcoholbedrijven (gepaard gaande met reclame). Wat ook niet voorkomt, is het verplicht vermelden van gezondheidsrisico’s bij alcoholgebruik op de alcoholverpakkingen. Er is geen monitoringssysteem om de situatie in Suriname in de gaten te houden. Er zou wel ondersteuning zijn van de overheid voor gemeenschapsacties. Wat dit concreet inhoudt, is onbekend. 57 % van de Surinaamse alcoholdrinkers consumeert sterke drank, 40% gebruikt bier, 2% gebruikt wijn en 1 procent gebruikt andersoortige alcohol. In vergelijking met Trinidad & Tobago bijvoorbeeld, gebruikt Suriname minder bier en meer alcohol.
Volgens de organisatie sterven jaarlijks zo’n 3,3 miljoen mensen aan ziektes of ongevallen door drankgebruik. Alcoholgebruik is een aangelegenheid van Volksgezondheid, maar er is weinig actie vanuit dit ministerie te bespeuren. Het ministerie erkent wel dat alcoholgebruik een aanleiding is tot chronische ziekten. In 2013 heeft de Medische Faculteit een landelijke bevolkingsstudie uitgevoerd teneinde een beeld te krijgen hoe de situatie is met betrekking tot het vóórkomen van chronische ziekten en de risicofactoren en subpopulaties identificeren waar dringende interventies nodig zijn. Er zou nu een nationaal actieplan voor de aanpak van chronische ziekten in uitvoering zijn, maar het gedeelte van alcoholgebruik in de vorm van campagnes in de massamedia is niet direct zichtbaar. Het Bureau Alcohol en Drugs is belast met de uitvoering van bepaalde onderdelen van de verslavingszorg, waaronder voorlichting, met name op scholen en begeleiding van alcohol. Maar ook hier moet gesteld worden dat men heel weinig efficiënt gebruik maakt van de massamedia en niet probeert om bijvoorbeeld de politie te beïnvloeden. Er is voor 2015 op de conceptbegroting SRD 80.000 opgenomen om wet- en regelgeving te implementeren ten aanzien van het verbod op alcoholreclame en promotie. Voor SRD 300.000 zullen programma’s worden ontwikkeld om alcoholmisbruik te voorkomen. Er wordt vermeld in de conceptbegroting dat er een programma is uitgevoerd om alcoholmisbruik te ontmoedigen en men verwijst naar het programma Yu ano mi basi. Alhoewel er de laatste tijd hier en daar programma’s worden gelanceerd, merken we toch dat de burgerij niet wordt bereikt. Er moeten andere kanalen worden aangeboord om toch de jongeren, die al vroeg verslaafd raken aan alcohol, te bereiken. De maatschappelijke organisaties als kerken en sportorganisaties moeten ook betrokken worden om het probleem van alcoholmisbruik aan te pakken. Ook wat dit betreft, wordt er heel weinig gemeten in Suriname. We zien de laatste tijd veel misbruik van drank door jongeren in het openbaar, zonder dat de politie optreedt. De regering dient het probleem van alcoholmisbruik serieuzer aan te pakken in het belang van een productieve natie.
