Een moedig bestuurslid van de oudste voetbalclub in Suriname is eindelijk in de pen geklommen om te ageren tegen de chaos, die door de SVB en zijn organen wordt geduld in de Surinaamse voetballerij. ‘Ik houd mijn hart vast zodra mijn club tegen één van de clubs uit het oosten of uit het zuiden moet voetballen. Je bent zo afhankelijk van de gemoedsrust van de supporters van deze clubs. De intimidatie is continu aanwezig’, zegt de bestuurder. ‘Erg is dat je moet constateren dat het enige dat nog ontbreekt, de doden zijn.’ Deze manier van intimidatie is levensbedreigend. ‘Wat erg opvalt, is dat de ouderen er naar kijken en niet eens reageren’, zegt de ervaren bestuurder. Hij denkt, en terecht, dat er sprake is van een maatschappelijke ontevredenheid die geuit wordt in de sport. De uitspattingen die door de hoogste leiders uit het oosten en de lagere regionen die zich daaraan afspiegelt, zich hebben gemanifesteerd de laatste dagen, zijn geen geïsoleerde verschijnselen die alleen te maken hebben met de volkssport voetbal. Het heeft te maken met de bredere leefbaarheid van het land Suriname en de maatschappelijke tendensen die zich daarin voordoen. De meest stille beroepsgroep in een voor deze discipline zeer interessant land zijn de sociologen. De uitspattingen worden niet vanuit die betreffende discipline geanalyseerd. Sinds de regering Venetiaan II (2000-2005) hebben Marronpartijen stevig een plaats opgeëist in Surinaamse regeringen, na een verkiezingscampagne die sterk etnisch en geënt was op sec binnenlandse (lees: Marron-)belangen. Die regeerconstellatie had twee dingen duidelijk gemaakt. Dat in de etnische politiekvoering van Suriname een volwaardige Marronsegment bestond met voldoende electoraal draagvlak en met duidelijke leiders en een tweede lijn. Ten tweede werd duidelijk dat dit segment in de etnische politiekvoering vertegenwoordigd kon en moest zijn bij de regeerformatie. Venetiaan bewees dat het mogelijk was en dat het kon werken. Voortaan zou een regering zonder Marronpartijen doorgaan als een regering die geen rekening houdt met belangen van binnenlandbewoners. Vanaf deze periode van duidelijke politieke profilering met duidelijke leiders en een hoorbare politieke stem, kan niet meer gesproken worden van een minderheidsgroep als het gaat om de Marrongroep. In de laatste voetbalperikelen zijn teams van het oosten en het zuiden betrokken, teams met een duidelijke binnenlandbasis en niet zelden zijn politici ook erbij betrokken. Het fanatisme dat gezien wordt in de voetbal is handig voor partijen als het een politieke richting gekanaliseerd wordt. Het voetbalpubliek is in veel gevallen ook het politieke publiek, er is een verwevenheid. De politieke opkomst in deze contreien is een beweging, evenals de opkomst in het Surinaams voetbal. Het is allebei een manier om de eigen plek in de Surinaamse samenleving op te eisen. Er zijn successen in de politiek, maar de massa geniet daar niet van, vanwege verwaarlozing van leiders. Er zijn successen in de voetbalsport, maar daaraan hangt vaak een vieze lucht vanwege het geweld, de angst en de intimidatie in de stad, maar vooral in de eigen stadions. Het is duidelijk om te stellen dat hetgeen gemakkelijk door de camera wordt vastgelegd omdat het rond voetbalwedstrijden plaatsvindt die worden gefilmd, maar een aspect is van een veel bredere problematiek van de geürbaniseerde binnenlandsbewoners of die welke steeds vaker naar het stedelijk gebied komen. Er is een mede door de politiek ingegeven of met de paplepel ingegoten afkeer tegen wat men noemt ‘Babylon’, het sluwe systeem van de fotomang. Een bepaald deel van de bevolking kan zich, ondanks een hele horde ministers in het regeerteam, niet herkennen in de Surinaamse regering. Het is iets van de fotomang. Precies zo kan een bepaald deel van de Surinaamse voetbalteams zich niet herkennen in de SVB, waar overigens niet veel van de eigen mannen te zien zijn. Dat is ook iets dat van de fotomang is. Bij publieke activiteiten of andere momenten waar de politie in grijs uniform moet optreden, is de houding ook duidelijk te zien. De regering besteedt onvoldoende aandacht aan de interne migratie in Suriname. Elke migratie gaat gepaard met een culturele gap, waarvoor een aanpassing vereist is. Dat besef dat een aanpassing nodig is, moet wel bestaan. De vraag is dan wel of wij in het stedelijk gebied ons aan de afkerige houding tegenover de stad moeten aanpassen of dat de interne migranten zich aan de stadsnormen moeten aanpassen. Het gaat dan om normen aangaande, conflictoplossing, het belang van onderwijs, eigenrichting en het respecteren van handhavings- en toetsingsorganen. Een DNA-lid en clubeigenaar/speler geeft zonder enige spijt op de openbare zitting van het SVB-tuchtcollege aan dat hij een arbiter voor vies en vuil heeft uitgescholden. Hij geeft ook aan dat het zijn stijl is om wanneer de drang te sterk is, mensen stante pede af te takelen. Daarna is hij klaar met de zaak en kan hij rustig slapen. En dan heeft hij ook geen moeite met die persoon meer, omdat hij dan zijn therapie heeft ondergaan. Omdat hij geen spijt heeft en vasthoudt aan zijn stijl, zegt de man dus aan het tuchtcollege dat hij het weer zou kunnen doen. Het publiek heeft het gezien en een deel ziet ‘Baas’ als te zijn stoer, een man die het systeem van de stad kan trotseren. Hij heeft zijn manier en dat is het na-apen waard. Dit gedrag van disrespect tegen medeburgers die anders zijn en anders denken, tegen tegenstanders, tegen formeel ingestelde instituten zal navolging ondervinden en de zaak verergeren. Wat bovengenoemde bestuurder ook opvalt, is dat er in de groep totaal geen correctievermogen zit. Hij ziet juist de Marronleiders het verkeerde voorbeeld geven. Hij voorspelt dat als het zo doorgaat er binnen een jaar tijd zeker echt wel doden zullen vallen. Het is dan ook van belang dat van uit de leiding van onze voetbalorganisatie hieraan de nodige aandacht wordt besteed, zegt hij. De recidivist is heel mild gestraft door het tuchtcollege, de aard van de strafmaatregel is licht en de duur te kort. Maar bij de strafrechter zal het anders aflopen. De uitspattingen zijn onderdeel van de effecten van een onbegeleid intern proces van verstedelijking en urbanisatie. De regering heeft hier samen met de politieke partijen een taak. Vooral de laatste groep laat het schromelijk afweten, omdat men alleen erop uit is het eigen privébelang te beschermen.
