Dat de dagbladen lezen een leuke bezigheid is, mag duidelijk zijn. Zo las ik op 20 februari dat het Nieuw Front de conferentie van de regering over “dialoog” boycot. Op 21 februari las ik dat het Nieuw Front een verklaring heeft uitgegeven waarin de oppositie en coalitie van Venezuela worden opgeroepen om in goed overleg met elkaar en middels dialoog een oplossing te zoeken en zodoende te geraken tot rust en vrede in het land. Overigens vind ik hele gedoe omtrent amnestie overdreven. Volgens mij kan iemand pas amnestie krijgen na veroordeling. In dat geval vind ik het ook raar dat een amnestiewet was aangenomen voor de periode 1986, want er was nog niemand veroordeeld. Mijns inziens is toen de amnestiewet aangenomen ter voorkoming van hechtenis, maar niet ter voorkoming van veroordeling. Ik weet wat dat deel betreft net zoveel of liever gezegd net zo weinig als de vele rechtsgeleerden in het land, want niemand schijnt het nog echt te begrijpen. Het mooie ervan is wel dat iedereen de ander probeert uit te leggen hoe de vork in de steel zit. Maar ja… daar blijft het bij. Mijn persoonlijke mening is dat het 8-decemberproces gewoon door had kunnen gaan, maar dan met buitenlandse deskundigen om de objectiviteit te kunnen waarborgen en indien er een veroordeling zou volgen dan amnestie te verlenen of niet. Ach, in Suriname zijn we allemaal deskundig. We zijn in staat om anderen te veroordelen zonder naar onszelf te kijken. Ik denk ook dat we pas verder komen als we allemaal één doel zouden nastreven en eerst in dialoog treden om een vreedzame oplossing te vinden voor het 8-decembergebeuren. We willen maar één doel en dat is veroordeling en dat begrijp ik wel, maar is het realistisch om te gaan voor veroordeling terwijl de waarheid onmogelijk nog boven water kan komen door de vele jaren die zijn verstreken? Jaren geleden werd het nieuws bekend dat de resten van de slachtoffers zouden worden opgegraven en onderzocht. Tot heden is daar niets meer over bekend geworden. Daaruit zouden we al moeten concluderen dat het leveren van bewijs absoluut onmogelijk zal zijn. Ik begrijp de emoties ook wel, maar we moeten de realiteit niet uit het oog verliezen. De feiten tellen en die moeten bewezen worden. Gaan voor de ontwikkeling van het land en door dialoog de mogelijkheid open houden dat er toch nog een bevredigende oplossing wordt gevonden, is de sleutel tot succes. Velen in het land hebben geroepen om een anti-corruptiewet en nu dat het behandeld dient te worden in DNA, hebben we steeds weer te maken met het quorumspook. De behandeling vindt hierdoor maar geen voortgang. Het probleem is dat we al snel knielen als we horen dat mensen een titel voor hun naam hebben en dat komt door het lage denkniveau. Een titel behalen is nog niets. Bewijzen dat je het verdient, daar gaat het om. Het nemen van verantwoordelijkheid is in Suriname een groot probleem, maar als we dat allemaal uiteindelijk doen dan kunnen we heel ver komen. De vraag is natuurlijk hoe het is gesteld met onze kijk op de toekomst en wat ons doel is.
Mijn probleem is namelijk dat ik graag in een mooi land leef en dat ik graag zie dat het land hard vooruit gaat. Wat ik helaas moet constateren is dat door allerlei emotionele uitspraken en gedragingen de ontwikkeling wordt tegengewerkt. Daardoor word ik zelf ook emotioneel. Zonde dat wij maar niet vooruit komen. Maar het denkniveau nu nog verder ontwikkelen is vragen om ellende. De latere generaties zullen dat moeten doen.
Het gaat er niet om wie het land ontwikkelt, maar dat het de verantwoordelijkheid is van ons allen. Zolang dat niet tot ons doordringt, gaan we ver achter blijven in de regio en bij de rest van de wereld. Helaas….
Rebien
