Het is verontrustend dat de burgerij en de verantwoordelijke autoriteiten schouderophalend lijken voorbij te gaan aan de tot een dieptepunt gedaald vertrouwensniveau van ons politieapparaat. Het lage niveau dat ons politieapparaat geniet volgens het rapport ‘Caribbean Human Development Report 2012’ van afgerond 16% is onacceptabel. Slechts 15.5% van de burgers in Suriname stelt vertrouwen in het politieapparaat. Gezegd moet wel worden dat in het rapport waaruit geciteerd wordt ook enige contrasten bevat. Van de 7 Caribische landen waar het rapport over gaat (Antigua, Barbados, Guyana, Jamaica, St. Lucia, Suriname en Trinidad), is het veiligheidsgevoel van de burgerij overigens niet het hoogst in Suriname. Wij staan op 2 (57.6%) en het veiligheidsgevoel is veel hoger op Barbados (78.7%). Het rapport toont ook dat tegenover de andere landen gewelddadige criminaliteit laag is in Suriname, maar dat er wel een toename was van berovingen tussen 2004 en 2006 van bijna het drievoudige. Van de 7 Caribische landen is Suriname voorts topscorer als het gaat om de vrees bij de bevolking voor een inbraak ’s avonds, direct gevolgd door Guyana. Wat ook opmerkelijk is dat uit een survey gehouden onder de Caribische jeugd over de grootste problemen in hun land, ‘corruptie’ het hoogst als probleem prijkt onder de Surinaamse jongeren. De vrees voor huiselijk geweld of geweld door een partner is relatief laag in Suriname, terwijl in ons land en in Antigua burgers het meest hebben verklaard huiselijk geweld te hebben ervaren. In het rapport is opmerkelijk dat burgers het meest in Suriname voelen zogenaamd ‘als een hond te worden behandeld’ door de politie in Suriname. De burgerij heeft heel weinig vertrouwen dat gelijke gevallen gelijk zullen worden behandeld (7.2%). Heel weinig burgers denken dat wanneer ze normale personen zijn, ze met waardigheid zullen worden behandeld (10%). Een nog kleiner deel (9.4%) denkt dat ze een redelijke behandeling van de politie gaan krijgen. Heel weinig burgers in Suriname (11.1%) denken dat de politie wanneer het erop aankomt, hun burgerrechten zal respecteren. De zeer lager scores van Suriname steken af tegen de scores van de andere 6 Caribische landen. In dit opzicht is Suriname een dwerg vergeleken met Barbados. Suriname scoort op deze gebieden zelfs lager dan Trinidad en Guyana. Voorts noemen wij het in de media aangehaalde 15.5% dat in Suriname ervan overtuigd is dat de politie in staat is de criminaliteit te beheersen. Alhoewel dat percentage het laagste niet is – alleen in Barbados zijn er even iets meer mensen (16.7%) die sterk overtuigd zijn – is het voor ons doen toch wel behoorlijk laag. Aan de andere kant heeft tussen de 28 en 29% van de burgerij hoop in de politie als het gaat om specifiek diefstal en roof, aanmerkelijk minder dan Barbados maar toch tweede in de groep van 7 landen. Ongeveer hetzelfde geldt voor huiselijk geweld. Wat betreft het doen van aangifte is Suriname topscorer bij zowel gewelddadige criminaliteit als vermogensdelicten. Alhoewel Suriname het hoogst scoort, betekent het nog steeds dat resp. 26.6% en 34.7% geen aangifte doet en dat is dan weer in nationaal context bekeken hoog. Laag, ook relatief in de groep, is de tevredenheid van de burger na het doen van aangifte over gewelddadige criminaliteit. Daar is 18.9% van de vrouwen en 22.4% van de mannen slechts tevreden. Alleen in Antigua is de ontevredenheid enigszins groter. Hetzelfde beeld geldt bij tevredenheid over vermogensdelictenaangiftes. Opmerkelijk is wel dat 65.5% van de burgerij de politie competent vindt en 34.5 % dus niet. Het meest vindt men in Suriname dat er meer politie op straat moet zijn.
Het is belangrijk hier dat de zaak niet alleen relatief wordt bekeken. Als gekeken wordt naar de veiligheidssituatie, de cultuur en de economie, dan verschillen wij toch significant met de Caribische landen die mede genomen zijn in het rapport. De lage tevredenheid over de politie was al eerder in dit verband aangekaart. De cijfers moeten voornamelijk kritisch dus in nationaal opzicht worden bekeken. Dan valt op de hoge drempel om aangifte te doen en het hoge niveau van satisfactie over het afhandelen van geweldsdelicten en vermogensdelicten. Uit de statistieken blijkt ook dat de Surinaamse burgerij de Surinaamse politie nog niet geheel heeft afgeschreven en gelukkig. Dat komt kennelijk omdat de Surinaamse bevolking zich steeds meer kan herkennen in de Surinaamse politie. De eigen attitude tegenover corruptie, willekeur, vriendjespolitiek en door de vingers kijken, ziet men kennelijk terug in het apparaat. De burgerij is ergens wel hoop aan het opgeven en dat is wat betreft de behandeling van de politie aan de burgerij. Men is al gewend gaan raken aan het ‘blaffen zonder te groeten’. De cultuurshift is kennelijk niet op alle fronten synchroon aan het lopen. Het blaffen heeft overigens te maken met een neiging om buitenproportioneel te zijn, een teken van weinig zelfvertrouwen, dus weinig begeleiding en niet voldoende opleiding en vorming. Het KPS heeft een keus om te wijzen waar wij het relatief heel goed doen. Wij zouden complimenteren zeker niet verwaarlozen, maar ook niet nalaten om de vinger op de zere plek te leggen. Onze politie heeft versterking nodig. Dit rapport legt een aantal verbeterpunten bloot. Het korps moet de zaak aanpakken en de burgerij informeren over de versterkingsmaatregelen die gaande zijn.
