Huiselijk geweld ontstaat niet plotseling; het heeft een heel lange latente voorgeschiedenis, die teruggaat tot de babybox. Geweld is het gevolg van woede over ergernissen en frustraties. Waarom lukt het de ene persoon wel om met geduld, verdraagzaamheid, vergevingsgezindheid en zelfbeheersing ergernissen en frustraties in het gezin te hanteren, terwijl de andere bij de minste irritatie geweld gebruikt?  Dit hangt voor een groot deel af van de emotionele en geestelijke bagage, die men mee neemt in het huwelijk. In elk geval ligt woede ten grondslag aan vrijwel elke vorm van geweld. Woede in de vorm van subtiele dan wel openlijke vijandigheid, woede uitbarstingen, verwijtende blikken, afwijzingen, uitvallen tegen iemand, dreigend zwijgen voor langere tijd. Het uitschelden of belachelijk maken van anderen, slaan, schoppen of smijten met voorwerpen, sarcasme en spot. Woorden gebruiken als ‘je bent een nagel aan mijn doodkist’, ‘je haalt mij het bloed onder de nagels vandaan’. Woede is een verlammende reactie, die ervaren wordt wanneer aan een verwachting niet wordt voldaan. Het ontstaat uit ergernis, irritatie en teleurstellingen wanneer niet voldaan wordt aan onze verwachtingen. Met andere woorden wanneer we met situaties worden geconfronteerd die niet zo verlopen zoals wij graag willen. In gezinnen krijgen deze frustraties een diepere dimensie door de onrealistische dan wel egoïstische verwachtingen die gezinsleden vaak van elkaar hebben. Dit komt omdat mensen vaak relaties aangaan met voornamelijk het doel hierdoor gelukkig en beter van te worden. Wanneer de keuze van een partner gemaakt is op basis van deze overwegingen dan is het zaad van toekomstig huiselijk geweld gauw gezaaid. Gelukkig zijn begint bij jezelf, met veel eigenliefde. Als een ander ook van je houdt is het meegenomen, maar het is niet bepalend voor jouw geluk. Want als de liefde jou onthouden wordt, valt jouw geluk als een kaartenhuis in elkaar. En dat kan op elk willekeurig moment geschieden. Want ‘anderenliefde ’ is niet eeuwig !! ‘eigenliefde’ wel.  Overigens als je geen eigenliefde hebt, kan je geen liefde geven ook al beweer je, met je hand op je hart, het tegendeel; “wat je niet hebt kun je immers niet verkopenâ€. Zo simpel is dit. Dus zal je irritaties en frustraties, die er altijd zullen zijn, niet met liefde en verdraagzaamheid kunnen hanteren. Liefde geeft! Ze neemt noch eist!! Liefde voor jezelf begint in de babybox en moet door de ouders in woord en daad rijkelijk worden gegeven gedurende het hele leven van het kind tot de volwassenheid en zelfs verder. En hier begint in feite voor ons allen de ellende die zich zal voortzetten in het huwelijk, omdat liefde en respect geven vaak ontbreekt in veel gezinnen. Tijdens de flirt- en vrijersperiode zijn ze wel rijkelijk aanwezig. Men zet zich dan extra in. Daarna nemen we in het gezin alles als vanzelfsprekend. Onderlinge respect en waardering in het gezin worden dan schaarse artikelen, die buiten op het werk of in de club wel rijkelijk geschonken worden aan vrienden en collega’s. Het huwelijk is daarom voor velen slechts ter bevrediging van hun fysieke behoeften. Een gezin zonder liefde en waardering is een voedingsbodem voor allerlei afwijkend gedrag, waaronder gewelddadig gedrag. Dit leidde tot de volgende uitspraak van een bekende psycholoog: “psychopaten en criminelen worden in veel gezinnen gemaaktâ€. Let wel niet geboren, maar gemaakt! In feite is het huwelijk bedoeld om evenwichtige en goed functionerende mannen en vrouwen voort te brengen die op hun beurt gewapend met een solide stelsel van waarden en normen weer liefdevolle kinderen grootbrengen, gewapend met de zelfde normen en waarden, om zo een evenwichtige maatschappij te scheppen. Dit kan echter pas gebeuren als aan een belangrijke voorwaarde wordt voldaan alvorens men in het huwelijksbootje stapt, n.l. op grond van een wel overwogen en rationeel gefundeerde keuze, het besluit nemen om te trouwen. Het overgrote deel van ons maakt echter een keuze gebaseerd op slechts emotionele gronden met negeren van de realiteit op dat moment, die zich verhuld dan wel openlijk aandient. Onrealistische, dan wel egoïstische verlangens en verwachtingen zijn vaak de beweegredenen waarom men trouwt. Als ik hem of haar trouw, word ik gelukkig, heb ik een stukje zekerheid. Hij /zij is zo charmant en knap dus het kan niet mis gaan enz. Naderhand merken we, dat we of nog niet klaar waren voor het huwelijk of dat we de verkeerde hebben gekozen. Vanwege de sociale druk en andere omstandigheden is terugtrekken vaak niet mogelijk. En dit kan op den duur leiden tot veel ergernissen. ( wordt vervolgd op woensdag 4 april ).
 F. Menig
