MOEIZAME VERANDERINGEN IN SURINAME

Milieu en arbeid
Er is reeds veel geschreven over het  smerige milieu van ons land, maar er is nog steeds niets veranderd. Van de minister van Arbeid, Technologische ontwikkeling en Milieu (ATM) gaat er weinig daadkracht uit. Hij had beter thuis kunnen zitten!  Zo wordt bijvoorbeeld de petflessenproblematiek maar niet aangepakt. Het grootste bedrijf dat ongelimiteerd deze flessen produceert, voelt zich op geen enkele wijze hier verantwoordelijk voor. We zitten nu midden in de regentijd en het wordt weer duidelijk hoe het komt dat de vele kanalen, riolen, sluizen en andere infrastructurele werken zijn dichtgeslibd. Voorts merken wij dat bij de Energiebedrijven Suriname (EBS) het al langere tijd rommelt zonder dat er wordt ingegrepen. In Suriname bestaat er nog steeds geen anticorruptiewet. Toch worden er bij de EBS allerlei verdachtmakingen betreffende corruptie gedaan, en wordt de arbeidsrust maar niet hersteld bij dit vroeger gerenommeerde bedrijf, dat nu ook politiek bevlekt is. Van de vakbeweging in Suriname hoort men bitter weinig in deze prangende aangelegenheid, het betreffende ministerie grijpt ook niet in, en een democratisch gekozen vakbondsleider bij dit bedrijf mag door schorsing, zijn dagelijkse werkzaamheden niet verrichten! Ik begrijp echt niets meer van de rancune die er over en weer bestaat, en die nergens toe leidt. Wellicht kunnen partijen naar aanleiding van deze curieuze aangelegenheid naar de rechtbank voor een snelle oplossing in dit slepende arbeidsgeschil.
Politiek en vakbeweging
In het zeer corruptiegevoelige Suriname (100ste op de CPI) zien we dat vakbonds- en politieke functies zeer nauw verweven zijn met elkaar. In ons land bestaat er geen enkele ethische code die deze twee functies scheidt, waardoor er geen belangenverstrengeling (conflict of interest) plaatsvindt. Politieke partijen spannen vakbondsleiders moeiteloos voor hun karretje, en omgekeerd gebeurt dit natuurlijk ook. De vraag is natuurlijk of dit een gezonde ontwikkeling is. Temeer, omdat vakbondslieden als beleidsadviseur zijn aangehaakt bij een ministerie, en zo hun salaris ontvangen zonder enige professionele tegenprestatie, terwijl parlementariërs die o.a. eerder ambtenaar waren, voor deze functie, gewoon worden doorbetaald. Dit naast het torenhoge salaris dat zij al als parlementariër ontvangen. Ik vraag mij soms af hoe vakbondslieden en politici onze belangen adequaat en objectief willen behartigen als zij van twee walletjes eten. Wie denken zij zo voor de gek te houden, en wanneer verandert deze mentaliteit? Sommige van deze profiteurs in bijvoorbeeld de vakbeweging zijn nu ook minister geworden, en anderen willen grote politieke partijen gaan leiden. Ik krijg er echt de slappe lach van deze ontwikkelingen in ons land die kritiekloos worden aanvaard.
Alles moet gratis
Ik krijg soms de indruk dat er een mentaliteit is gaan ontstaan dat alles maar gratis moet zijn: een stuk domeingrond, geen huur betalen (liefst niet in vreemde valuta), een goede baan geregeld door politici, gratis eten en drinken, goede waardevaste pensioenen, een hoge kinderbijslag zonder deze te relateren aan een maximum, en zo kunt u het rijtje zelf wel zelf aanvullen. Als deze “rare” mentaliteit niet snel verandert, hoeven wij ook geen bekwaamheidseisen meer te stellen aan de leiders van ons land. Want het blijkt nu al dat diverse politici met een crimineel verleden en vonnissen op hun naam, bezit hebben genomen van het bestuur van ons land. Een zeer zorgwekkende ontwikkeling die snel beëindigd moet worden.
Verbroederingspolitiek
Dat er nog steeds grote politieke partijen bestaan, gestoeld op een etnische identiteit, moet spoedig bij wet verboden worden, aangezien dit discriminerend en racistisch is. Bovendien houdt dit bepaalde etnische vooroordelen in stand. Hierdoor kunnen bepaalde politieke partijen decennialang ook leiders kiezen in deze politieke partijen van een bepaalde religieuze signatuur. Daar praat men niet graag over, heb ik gemerkt, omdat kerk en staat zogenaamd gescheiden zijn! Daarom worden er allerlei netwerken ontwikkeld om deze in mijn ogen frauduleuze machtsstructuur in stand te houden. Dat is volgens mij een van de belangrijke redenen waarom veranderingen in Suriname zo moeizaam gaan. In 2010 heeft de Megacombinatie de verkiezingen gewonnen door Suriname als een multi-etnische en multiculturele gemeenschap te accepteren en daarop te anticiperen. Er valt in 2012 niets meer te “verbroederen” in Suriname. Wij zullen met z’n allen onze schouders eronder moeten zetten om te geraken tot snelle en dynamische ontwikkelingen van ons land, op elke gebied. Wellicht wil de NPS (Nationale Partij Suriname) bij de komende bestuursverkiezingen meer aandacht schenken aan dit aspect, en een goede democratische, charismatische leider kiezen die in staat is om met alle (etnische) groepen in Suriname samen te werken zodat de ontwikkelingen meer vaart krijgen. Vooralsnog beantwoorden de nu naar voren geschoven NPS-leiders niet aan de hierboven geschetste criteria.
 

MOEIZAME VERANDERINGEN IN SURINAME

Milieu en arbeid

Er is reeds veel geschreven over het  smerige milieu van ons land, maar er is nog steeds niets veranderd. Van de minister van Arbeid, Technologische ontwikkeling en Milieu (ATM) gaat er weinig daadkracht uit. Hij had beter thuis kunnen zitten!  Zo wordt bijvoorbeeld de petflessenproblematiek maar niet aangepakt. Het grootste bedrijf dat ongelimiteerd deze flessen produceert, voelt zich op geen enkele wijze hier verantwoordelijk voor. We zitten nu midden in de regentijd en het wordt weer duidelijk hoe het komt dat de vele kanalen, riolen, sluizen en andere infrastructurele werken zijn dichtgeslibd. Voorts merken wij dat bij de Energiebedrijven Suriname (EBS) het al langere tijd rommelt zonder dat er wordt ingegrepen. In Suriname bestaat er nog steeds geen anticorruptiewet. Toch worden er bij de EBS allerlei verdachtmakingen betreffende corruptie gedaan, en wordt de arbeidsrust maar niet hersteld bij dit vroeger gerenommeerde bedrijf, dat nu ook politiek bevlekt is. Van de vakbeweging in Suriname hoort men bitter weinig in deze prangende aangelegenheid, het betreffende ministerie grijpt ook niet in, en een democratisch gekozen vakbondsleider bij dit bedrijf mag door schorsing, zijn dagelijkse werkzaamheden niet verrichten! Ik begrijp echt niets meer van de rancune die er over en weer bestaat, en die nergens toe leidt. Wellicht kunnen partijen naar aanleiding van deze curieuze aangelegenheid naar de rechtbank voor een snelle oplossing in dit slepende arbeidsgeschil.

Politiek en vakbeweging

In het zeer corruptiegevoelige Suriname (100ste op de CPI) zien we dat vakbonds- en politieke functies zeer nauw verweven zijn met elkaar. In ons land bestaat er geen enkele ethische code die deze twee functies scheidt, waardoor er geen belangenverstrengeling (conflict of interest) plaatsvindt. Politieke partijen spannen vakbondsleiders moeiteloos voor hun karretje, en omgekeerd gebeurt dit natuurlijk ook. De vraag is natuurlijk of dit een gezonde ontwikkeling is. Temeer, omdat vakbondslieden als beleidsadviseur zijn aangehaakt bij een ministerie, en zo hun salaris ontvangen zonder enige professionele tegenprestatie, terwijl parlementariërs die o.a. eerder ambtenaar waren, voor deze functie, gewoon worden doorbetaald. Dit naast het torenhoge salaris dat zij al als parlementariër ontvangen. Ik vraag mij soms af hoe vakbondslieden en politici onze belangen adequaat en objectief willen behartigen als zij van twee walletjes eten. Wie denken zij zo voor de gek te houden, en wanneer verandert deze mentaliteit? Sommige van deze profiteurs in bijvoorbeeld de vakbeweging zijn nu ook minister geworden, en anderen willen grote politieke partijen gaan leiden. Ik krijg er echt de slappe lach van deze ontwikkelingen in ons land die kritiekloos worden aanvaard.

Alles moet gratis

Ik krijg soms de indruk dat er een mentaliteit is gaan ontstaan dat alles maar gratis moet zijn: een stuk domeingrond, geen huur betalen (liefst niet in vreemde valuta), een goede baan geregeld door politici, gratis eten en drinken, goede waardevaste pensioenen, een hoge kinderbijslag zonder deze te relateren aan een maximum, en zo kunt u het rijtje zelf wel zelf aanvullen. Als deze “rare” mentaliteit niet snel verandert, hoeven wij ook geen bekwaamheidseisen meer te stellen aan de leiders van ons land. Want het blijkt nu al dat diverse politici met een crimineel verleden en vonnissen op hun naam, bezit hebben genomen van het bestuur van ons land. Een zeer zorgwekkende ontwikkeling die snel beëindigd moet worden. 

Verbroederingspolitiek

Dat er nog steeds grote politieke partijen bestaan, gestoeld op een etnische identiteit, moet spoedig bij wet verboden worden, aangezien dit discriminerend en racistisch is. Bovendien houdt dit bepaalde etnische vooroordelen in stand. Hierdoor kunnen bepaalde politieke partijen decennialang ook leiders kiezen in deze politieke partijen van een bepaalde religieuze signatuur. Daar praat men niet graag over, heb ik gemerkt, omdat kerk en staat zogenaamd gescheiden zijn! Daarom worden er allerlei netwerken ontwikkeld om deze in mijn ogen frauduleuze machtsstructuur in stand te houden. Dat is volgens mij een van de belangrijke redenen waarom veranderingen in Suriname zo moeizaam gaan. In 2010 heeft de Megacombinatie de verkiezingen gewonnen door Suriname als een multi-etnische en multiculturele gemeenschap te accepteren en daarop te anticiperen. Er valt in 2012 niets meer te “verbroederen” in Suriname. Wij zullen met z’n allen onze schouders eronder moeten zetten om te geraken tot snelle en dynamische ontwikkelingen van ons land, op elke gebied. Wellicht wil de NPS (Nationale Partij Suriname) bij de komende bestuursverkiezingen meer aandacht schenken aan dit aspect, en een goede democratische, charismatische leider kiezen die in staat is om met alle (etnische) groepen in Suriname samen te werken zodat de ontwikkelingen meer vaart krijgen. Vooralsnog beantwoorden de nu naar voren geschoven NPS-leiders niet aan de hierboven geschetste criteria.