Velen uit onze samenleving zullen zich ongetwijfeld de politieke taferelen kunnen herinneren die zich hadden afgespeeld na de uitslag van de gehouden algemene geheime verkiezingen om te geraken tot een nieuwe volksvertegenwoordiging in de maand mei 1996. Er was ontevredenheid ontstaan onder enkele leden van bepaalde partijen die de verkiezingen hadden gewonnen. Het gevolg was dat enkelen hierin aanleiding vonden om uit hun desbetreffende politieke partijen te treden. Er werd toen samen met andere politieke partijen een nieuwe regering gevormd. Deze plotselinge verandering van de regeermacht werd niet door een ieder in dank afgenomen. De zittende regering werd inderdaad in allerlei vormen gedwarsboomd bij het doen uitvoeren van haar uitgestippeld beleid en de ontwikkeling werd gestremd. Ook in die tijd werd de strategie toegepast om vergaderingen te boycotten, geen quorum te verlenen, etc. met als gevolg dat belangrijke besluiten niet genomen konden worden. De regering werd dus duidelijk moedwillig belemmerd om haar geplande projecten ten gunste van de samenleving adequaat in uitvoering te brengen. Maar de oppositie bleek toch niet krachtig genoeg te zijn om de regeermacht over te nemen, want de regering die aan de macht was trad maar niet af. De ondersteuning werd toen buiten het parlement gezocht. En dat lukte toen wel. De vakbeweging en andere maatschappelijke organisaties werden gemobiliseerd en grote massa’s van mensen betoogden door de straten van Paramaribo. Uiteindelijk bereikten de opposanten hun doel want de regering werd tot aftreden gedwongen. De vraag die evenwel daarbij gesteld moet worden is of de politici, de vakbondsleiders en delen van het bedrijfsleven die dit hadden bewerkstelligd ervan doordrongen waren wat hun ware bedoelingen bij die acties waren geweest. Was de actie ondernomen om ontwikkeling tot stand te brengen voor het gehele land of speelde er wat anders? De afgezette regering was toch al serieus bezig met de ontwikkeling van Suriname? Er was een aanmerkelijke verbetering van de infrastructuur. Bekend is de bouw van de twee gigantische bruggen over de Suriname – en de Coppenamerivier als oeververbindingen en wel binnen een periode van vier jaar regeermacht. Het ontbreken van deze efficiënte oversteek gedurende al de jaren ervoor, heeft de verdere ontwikkeling van Suriname de afgelopen decennia heel erg belemmerd. Wat wij nu meemaken is dat politieke partijen weer op een zeer incorrecte wijze de huidige regering boycotten in het uitvoeren van haar ontwikkelingsplan ten behoeve van de gehele samenleving. Deze politici kunnen voor het bereiken van hun doelen geen beroep meer doen op de vakbeweging en delen van het bedrijfsleven als voorheen. Binnen de vakbeweging zijn er personen die toch wel zeer teleurgesteld zijn omdat zij niet aan hun trekken zijn gekomen zoals zij hadden verwacht. Suriname maakt thans duidelijk ontwikkeling mee. Veel zaken die in de afgelopen decennia op een laag niveau waren blijven steken zijn nu echt in een versnelling terecht gekomen. Een sprekend voorbeeld is de dijk aan de Waterkant, langs de Suriname rivier. Er is nu een mooi aanzicht en de omgeving is er beter van geworden. Ook andere plekken in het land zijn zeer aangenaam veranderd. Gaat u maar eens een keer naar onze Johan Adolf Pengel Luchthaven. Hopelijk wordt deze ontwikkelingslijn in de komende periode nog intensief voortgezet. Beste mensen, houdt van uw land Suriname!
Edward Marbach
