Een terugblik op de jaarrede van de president die hij onlangs heeft gehouden in de Assemblee leert dat er een aantal positieve zaken werd aangekaart. Vervolgens zijn er ook veel zaken gezegd die meer uitleg vereisen.
De president heeft onder andere gezegd dat hij de ambtenaren wil bedanken voor hun bijdrage. Het gaat om een groot aantal ambtenaren die ondanks de beperkingen hun bijdrage blijven leveren aan de ontwikkeling van ons land. Echter moet de president naast de gemaakte complimenten ook aangeven, dat er 60.000 ambtenaren in dienst van de overheid zijn. Dat is enorm veel ten opzichte van het aantal mensen dat voor de particuliere sector werkt. Dit maakt dat de overheid al jaren een waterhoofd is. Ondanks het feit, dat overheid kennelijk 60.000 mensen in dienst heeft, werkt dat systeem niet bepaald efficiënt. Hoogstwaarschijnlijk heeft de overheid wel een tekort aan hoger opgeleide mensen. Nochtans werken systemen niet feilloos in de ambtenarij. Verder hebben alle ministers beleidsadviseurs. Zijn deze adviseurs wel nodig of zijn ze alleen in dienst genomen, omdat ze geld moeten krijgen?
Beroep: Beleidsadviseur….
In het systeem van de overheid moet je een functie hebben om geld te kunnen krijgen, al functioneer je niet. Bovendien moet men ook een weergave doen hoeveel ministers een adviseur hebben, welke adviseurs ze hebben en waarvoor zij nodig zijn. Het is bekend, dat er tientallen zijn die niet deugen, maar ze moeten geld krijgen. Tot overmaat van ramp geloven ze werkelijk dat ze belangrijk zijn. Wij kwamen een keer tegen dat een persoon als beroep schreef ‘beleidsadviseur’. Grappiger kon het niet.
Nietsnutters in commissies
We zien hetzelfde bij vicepresident Ronnie Brunswijk. Wie zijn allemaal de mensen die de functie van adviseur vervullen? Al deze mensen krijgen geld. De president heeft tientallen commissies ingesteld en mogelijk weet hij zelf niet meer hoeveel hij heeft ingesteld, want van al deze commissies en werkgroepen is er bitter weinig rapportage bekend. Er wordt wel steeds beloofd dat die gaan komen, maar wat naar buiten komt via persberichten is allemaal gebakken lucht. In principe zou een fatsoenlijke commissie haar bevindingen ook kenbaar moeten maken middels een persbriefing. Dit zien wij niet, dus kennen we hun waarde dan ook niet, want dan zouden wij mogelijk ook enkele nietsnutters ertussen herkennen.
‘Superministers’
De president bouwt ook altijd een clusterteam van ministers, die moeten superministers voorstellen, die de problemen moeten bekijken en met oplossingen moeten komen. Deze ministers kunnen hun eigen ministerie niet goed beheren. Het wordt naar het schijnt alleen gedaan, om te zeggen “wij zijn serieus bezig”. Sinds cluster ministers zijn ingesteld, is het niet beter geworden.
Ook heeft de president presidentiële commissies, platformen en ook nog beleidsadviseurs en raadsadviseurs. Zoveel mensen bij elkaar die het systeem aan elkaar moeten rijgen en toch werkt het systeem niet. Uiteindelijk zie je overal maar een minister die altijd in beeld is en dat is Albert Ramdin. Zijn producten die afgeleverd worden zijn halve of mislukte producten, maar naar het schijnt vertrouwt de president niemand en leeft daardoor in zijn eigen wereld, waar hij alleen lucht in de tunnel ziet. De grote vraag in deze is waarvoor de president, de vicepresident, ministers al deze mensen voor heeft, want al deze mensen, behalve die ambtenaren, worden betaald uit belastinggelden van de hele natie. Op zich is dat niet erg, maar men moet wel functioneel zijn en geen functie krijgen, omdat men geld moet krijgen. De president zou ook de adviseurs doorlichten, maar er is daarover nooit meer wat gehoord.
De president stelt verder dat hij hearings heeft gehouden met diverse maatschappelijke groeperingen en hij kennis heeft genomen van de uitdagingen en grieven vanuit de samenleving. Hij zegt verder dat een van de grootste pijnpunten de kosten van levensonderhoud zijn. De president heeft bij deze gesprekken niet vermeld, dat hij onder druk kwam te staan van mensen die kwamen protesteren, namelijk de groep Organic Movement. Burgers begonnen op straat te komen en het heeft een haartje gescheeld en men had het Kabinet van de President ook nog bestormd. Tijdens die periode begon de president allerlei groepen te ontvangen. Wat heeft de president met alle opmerkingen van deze groepen gedaan nu het rustig is geworden en de mensen niet meer op straat zijn? Iedereen werd toen opgetrommeld, echter was het mogelijk dat hij een idee wilde wekken dat men zich geen zorgen moet maken, omdat de president met een ieder wil werken. Het lijkt een heel slechte copy paste van wat ex-president Bouterse deed als het te heet werd voor hem. Maar, van de mensen hebben we gehoord dat er noch van de president noch van de presidentiële afvaardiging die de mensen hadden ontvangen iets is vernomen. Dat noemt men belazerij.
Kosten levensonderhoud
Ten aanzien van de kosten van levensonderhoud slaat een ieder kapot.
Echter is dat te begrijpen, omdat deze regering daarmee bitter weinig kan doen, omdat als er ruim 90% geïmporteerd wordt dan zijn al deze levensmiddelen afhankelijk van een dollar component. De dollar moet het land zelf verdienen en de prijs wordt bepaald door de koers. De overheid moet wel kunnen kijken naar hoe haar sociaal vangnet in te stellen. Voor de zoveelste keer en onlangs op zijn persconferentie werd het probleem van de prijzen herhaald. Maar,dat interesseert niemand. Men wil een oplossing hebben en dat horen ze niet.
Niet pro-actief
In zijn jaarrede bedankte de president de vakorganisaties van het bedrijfsleven ook voor hun constructieve opstelling. De president wist toen ook al dat de vakbeweging en het bedrijfsleven moeite hadden met de invoering van de energietarieven per 1 oktober. Ondanks dat hij dat wist had hij nog niet besloten met hen door te praten. Het is pas recentelijk, toen de vakbeweging heeft aangekondigd de tent te zullen sluiten dat men ze snel bij elkaar heeft geroepen en aangegeven de verhoging te zullen stoppen voor de duur van een maand. Waarom wacht de regering steeds op die druk, voordat ze met mensen aan tafel gaat zitten. We zien steeds dat na die druk of dreiging daarvan zij direct handelen. Men moet ook pro-actief zijn.
Eveneens in de jaarrede ten aanzien van de journalisten gaf de president aan, gesprekken gevoerd te hebben met de media via de Surinaamse Vereniging van Journalisten (SVJ) voor een beter begrip en communicatie naar de samenleving. Echter wordt dit niet serieus genomen. De president had wekelijks een persconferentie beloofd en in het begin van zijn aantreden was hij met volle moed daarmee begonnen Nadat er druk kwam vanuit de media en er scherpe vragen werden gesteld heeft men die wekelijkse persconferentie afgeblazen. Iedereen weet dat die Communicatie Dienst Suriname (CDS) van geen kanten deugt. Afgezien van het feit dat er een CDS is, heeft het Kabinet van de President zijn eigen voorlichtingsafdeling. Het is dus een samenraapsel van informatie binnen die overheid waarvan niemand weet wat men moet doen en of ze het kunnen synchroniseren. Het is een en al massamedia chaos binnen die overheid. En dat merk je ook, omdat je ziet dat die boodschappen die ze geven niet gehoord worden door die bevolking. Maar, het wordt in stand gehouden de chaos, omdat mensen die partijvlaggetjes hebben gewaaid, niets nuttigs in hun leven hebben gedaan.
De overheid heeft faliekant gefaald in wat men noemt de bevolking te informeren. Tenslotte ligt het hoogstwaarschijnlijk niet in het vooruitzicht, dat de president en de vicepresident een verandering gaan brengen, want iedereen richt zijn eigen koninkrijk op, elke koning gelooft dat in zijn eigen koninkrijk mensen achter hem staan. Na twee jaar kan er ten aanzien hiervan sprake zijn van koppigheid en wanneer mensen reageren hierop, vind men dat niet leuk.
Viktor Aardenburg
