Verkiezingen in Suriname lijken steeds meer op een slechte horrorfilm. Het draait niet om wie het beter kan doen, maar wie het minder slecht doet. De angst hiervoor zit niet alleen bij de kiezers, maar ook bij de politici zelf – zij weten dat hun echte trackrecord hen kan inhalen.
Veel partijen hebben al geregeerd en elk heeft zijn eigen gruwelverhaal.
Toch proberen ze hun falen te verpakken als een “modern avontuur van hoop”. Maar in werkelijkheid zijn zij vaak de oorzaak van de ellende van het volk. Het probleem? Een kortzichtige kiezer die snel vergeet. Voor hen begint telkens weer datzelfde sprookje, ook al kent het geen gelukkige afloop.
Het gaat niet om wie het beste programma heeft – want uitgevoerd wordt het toch niet. Nee, het draait om wie het mooiste verhaal kan vertellen. Net als in Hollywood of Bollywood: een goed script is alles. Alleen zijn de kijkers hier ook de kiezers, en een slecht script leidt steevast tot verlies.
Maar de grootste horror? Dat we telkens opnieuw in dezelfde val trappen. Tot wanneer?
