In een exclusief interview dat voelde alsof het plaatsvond op een bankje in een park – omdat dat ook werkelijk zo was – deelt mevrouw Greetje Z, een dame van gerespecteerde leeftijd, haar ongezouten mening over de staat van het land. En laten we eerlijk zijn, zout kunnen we ons toch niet meer veroorloven.
“Ik houd het hier bijna niet meer vol”, verzucht mevrouw Greetje terwijl ze haar bril poetst met een wijsheid die alleen de jaren kunnen slijpen. “Tegenwoordig kun je nergens meer heen, zelfs de prijs van een busticket doet vermoeden dat het voertuig je persoonlijk naar de maan brengt.”
Mevrouw Greetje, die leeft van een redelijk pensioen en met haar prijsbewuste benadering haar verontwaardiging niet onder stoelen of banken steekt. “De regering? Die zijn we kwijt tussen al hun beloftes. Ze beloofden ons gouden bergen, maar we kregen enkel de rekening van de shovel voorgelegd.”
De president, die recentelijk suggereerde dat burgers maar ‘de goedkoopste winkels moeten uitzoeken’, krijgt ook een veeg uit de pan. “Hij snapt het niet”, zegt Greetje met een blik die door staal zou kunnen snijden. “Als kookolie redelijk geprijsd is aan de andere kant van het land, wat denkt hij dan? Dat ik voor de lol op mijn scootmobiel via de snelweg daarheen tuf? Zo werkt dat niet. Tijd, transport… het kost allemaal geld. En geduld, maar dat is bij deze prijzen ook al lang op.”
Het meest gaat mevrouw Greetje’s hart uit naar de jongere generaties. “Voor mij hoeft het niet meer, maar zij hebben nog een hele toekomst voor zich. Nou ja, ’toekomst’… Als dit zo doorgaat, is hun enige hoop misschien wel een carrière in de politiek, want het lijkt er sterk op dat je daar niet veel voor hoeft te kunnen.”
Goed geïnformeerd spendeert mevrouw Greetje haar dagen met ’tijd’ als overvloedig bezit. “Dat is wat je krijgt op mijn leeftijd, maar het lijkt erop dat wat je ook weet of zegt, er toch niemand luistert.”
“Als politici hun werk niet serieus nemen”, concludeert ze met een diepe zucht, “waarom zouden wij hen dan nog serieus nemen? Misschien moet ik maar eens langslopen, als het niet zo ontiegelijk ver was én als mijn voeten niet al aan het protesteren waren.”
Zo laat zij, gewapend met kennis, sarcasme, en een onwrikbare overtuiging, een onuitwisbare indruk achter. En misschien, heel misschien, zal haar stem de oren bereiken van wie het aangaat. Maar voor nu, geniet ze van haar thee – nog steeds betaalbaar, mits je het zakje slechts drie keer gebruikt.
