De recente vondst van zo’n 600 kilo cocaïne in 17 dozen in de machineruimte van een cockpit van een SLM-vliegtuig, werpt ernstige vragen op over de beveiliging op de J.A. Pengelluchthaven. Hoewel het verschijnsel van drugs in vliegtuigen op zich niet nieuw is en ook bij andere luchtvaartmaatschappijen is voorgekomen, ligt de kern van het probleem vaak bij de luchthavenbeveiliging.
De locatie van de drugs, in de machineruimte van de cockpit – het breincentrum van het vliegtuig – is zorgwekkend. Dit brengt niet alleen de veiligheid van passagiers in gevaar, maar roept ook de vraag op over wat er zou gebeuren als terroristen deze kwetsbaarheid zouden uitbuiten om explosieven te plaatsen, waarbij Suriname als een ‘slapende zachte cel’ wordt gezien.
De cruciale vraag is: wie hebben toegang tot deze hooggevoelige ruimtes? Het lijkt erop dat het onderscheppen van de drugs mogelijk te danken was aan een tip of een toevallige ontdekking door onderhoudspersoneel. Echter, het feit dat de drugs de machineruimte hebben bereikt, wijst op een ernstig falen van de luchthavenbeveiliging.
Dit zou niet onmogelijk moeten zijn: het identificeren van de dader(s) vereist een gedegen onderzoek naar wie toegang heeft tot zowel het vliegtuig als de luchthaven, inclusief het analyseren van camerabeelden en rapportages van die dag. Bovendien wijst de grote hoeveelheid drugs op de aanwezigheid van een ontvangende partij in Nederland, hetgeen vraagt om een onderzoek naar het personeel dat die dag dienst had op Schiphol.
Het bestrijden van drugssmokkel via luchthavens vraagt, zoals eerder aangeduid, om een gecoördineerde aanpak met inzet van geavanceerde technologie, professionele training en internationale samenwerking. Het is cruciaal dat luchthavens hun veiligheidsprotocollen herzien en verbeteren, om zo kwetsbare punten te identificeren en te versterken tegen zowel criminele activiteiten als potentiële terroristische dreigingen. De veiligheid van passagiers en bemanning mag nooit in gevaar komen door dergelijke veiligheidslacunes.
