“Het leven als schoenmaker zie ik niet meer zitten”, zegt Serzero. Hij is schoenmaker en geeft aan dat hij het helemaal niet redt met zijn beroep. Hij was in het centrum aan het werk, maar vertrok vanwege het Covid-virus naar andere locaties.
“Ik besloot langs de straat mijn diensten te verlenen en wat te verdienen. Vanuit mijn autobak maakte ik de schoenen. En zo kwam de klant dan zijn of haar gemaakte schoen af te halen. Een schoen herstellen of repareren neemt vaak niet lang tijd in beslag, het hangt er ook vanaf wat de persoon wil. Enkele klusjes nemen net maar anderhalf half uur of zelfs korter, dat is als je ook weinig klanten hebt. Ik zag dat het toen ging”, zegt Serzero.
“Ik besloot dan net naast mijn vriend, die groenteman is, een kleine ruimte te bouwen. Precies een ruimte waarin ik kan staan en m’n werk kan doen of zitten en voor de opslag van de schoenen. Maar ik heb gemerkt dat het helemaal niet meer gaat. Dus ik heb iets voor niets gedaan. Alles heeft zijn periode. Ik merk het ook, dat het zo is in elke branche. Maar voor een schoenmaker is het nog moeilijker”, zegt Serzero.
“Je hebt heel veel concurrentie, ook al heb je dure schoenen, maar je hebt ook goedkope daartussen en geloof me, elke Surinamer kent die goedkope plekken. De meeste klanten die bij mij komen zijn klanten die pas een schoen hebben gekocht, om die te laten stikken voor extra zekerheid en stevigheid En dat de schoen langer meegaat en dan heb je ook klanten die voor reparatie komen of herstel van een oud reparatiewerk. Ik moet echt iets anders zien te doen want nu zie ik het, geen inkomen. Wat moet je nu doen om nu toch te blijven verdienen, dat weet ik helemaal niet meer”, zegt Serzero.
Een andere schoenmaker zegt, dat hij genoodzaakt werd een andere baan te zoeken. De schoenmaker is nu werkzaam in een winkel om uit te komen.
“Ik was gewend dagelijks geld in handen te hebben, maar de afgelopen jaren was dat helemaal niet mogelijk. Ik werd genoodzaakt een baan te gaan zoeken om eten op tafel te zetten voor mij en mijn vrouw. Kinderen hebben wij niet, maar het is toch heel zwaar. Mijn vrouw en ik werken nu samen en toch redden we het amper met ons salaris. Ik dacht juist meer te maken, hoe een schoenmaker uniek is, maar nee hoor, uiteindelijk weten velen nog steeds niet dat er schoenmakers zijn. Of zij zien het helemaal niet zitten om hun schoen te laten herstellen of te laten maken. Maar ik hoop dat het beter wordt, als het bij de ene niet gaat, dan moet je kijken waar het wel lukt. Zo bouw je die ervaring ook op en ga je een andere uitdaging aan. Je leert jezelf kennen op een andere manier, maar niet iedereen kan zo gemakkelijk praten en werk vinden is ook moeilijk.”
TM
