Het is vandaag, 25 mei, precies drie jaar geleden dat de Surinaamse bevolking zich kon uitspreken door nieuwe regeringsleiders te kiezen.
De VHP won de verkiezingen met een opmerkelijk hoge score aan stemmen en een ongekend hoge score aan parlementszetels. Dit leverde haar ook het presidentschap op. Ze ging een coalitie aan met de ABOP, omdat de VHP alleen niet genoeg had voor een 2/3 meerderheid in de Assemblee.
Deze samenwerking werd ook aangegaan met de NPS. Maar, de NPS stapte onlangs uit de coalitie vanwege andere inzichten.
Niet synchroon
Na drie jaar is het meer dan duidelijk, dat de gedachtegang van de doelstellingen van president Chandrikapersad Santokhi niet synchroon liep met die van vicepresident Ronnie Brunswijk.
Steeds conflicterende uitspraken door Brunswijk en al dan niet door de ABOP-parlementleden hebben burgers in twijfel gezet of de afspraken van drie jaar geleden wel goed besproken en doordacht zijn geweest.
IMF
De VHP, als trekker van deze regering, was voor de verkiezingen fel gekant tegen een samenwerking met het Internationaal Monetair Fonds (IMF), maar na de overwinning is de partij toch in zee gegaan met het IMF. Het verhaal was, dat de problemen groter waren dan gedacht.
Het IMF heeft zodanige eisen gesteld, dat de bevolking geen veerkracht meer heeft in haar dagelijks leven. In de afgelopen drie jaar zijn er tientallen protesten geweest, die op 17 februari leidden tot ongekende plunderingen.
Burgers kunnen het niet meer aan en vragen wanneer er een einde komt aan alle prijsverhogingen. Niet alleen van levensmiddelen, maar alle diensten zijn in prijs en tarieven verhoogd en het einde is nog niet in zicht.
Vertrek
De afgelopen drie jaar, inclusief de Covid-periode en het IMF uitvoeringsprogramma, zijn de meest bale periodes voor burgers sinds de onafhankelijkheid in 1975.
Voor de zoveelste keer is de “vlucht” van burgers om uit het land te vertrekken weer ingezet. Zij komen niet meer terug.
In de afgelopen jaren heeft Suriname te maken gehad met een economische crisis, waardoor veel mensen hun levensstandaard hebben zien afnemen en nog steeds zien afnemen.
Hoge inflatie, stijgende kosten van levensonderhoud en brute armoede drijven burgers ertoe hun land te verlaten en elders een beter leven te zoeken. De meesten vluchten naar Nederland of andere West-Europese landen, waar ze meer economische stabiliteit vinden.
Voor veel mensen is het niet gemakkelijk om hun land en hun familie achter te laten, maar voor velen is het een must om het leven van hun dierbaren te verbeteren. Veel mensen kunnen bijvoorbeeld stabielere banen in Nederland krijgen en betere leefomstandigheden creëren voor hen en hun gezin. Ze willen ook voorkomen, dat hun kinderen geen deel uitmaken van de armoede in Suriname.
Er zijn verschillende redenen waarom de Surinaamse politiek tegenwoordig faalt, waaronder gebrekkig economisch beleid, te weinig investeren in infrastructuur, iets wat een economie die kleiner is dan die van de meeste landen omringend, beïnvloedt.
Er is een gebrek aan dergelijke investeringen, wat tot gevolg heeft dat de meeste inwoners nog steeds onder de armoedegrens leven. Bovendien is er een laag vertrouwen in de politiek van de regering.
De instellingen hebben moeite om hun taken uit te voeren door gebrekkige financiering en corruptie.
Hoop
Suriname is een land met veel potentieel. Er zijn veel mensen in Suriname die hard werken om de economie te verbeteren en het leven te verbeteren. Er is veel potentieel in de mijnbouw, landbouw, visserij en toerisme, evenals in de commerciële dienstensector. Ondanks de moeilijke economische omstandigheden waarmee Suriname werd geconfronteerd in de afgelopen jaren, blijft er hoop voor de toekomst.
