Omdat Surinamers snel vergeten, is het nodig om af en toe hun geheugen op te frissen.
Suriname was een mooi gezegend land. Het wordt echter al jarenlang geteisterd door drugs, corruptie en armoede. In de jaren tachtig werd er door Bouterse coke vanuit Colombia via Suriname naar Nederland gesmokkeld. Uit depots verduisterde wapens werden in de jungle geruild tegen Colombiaanse cocaïne. Hij verdiende er miljoenen aan. Bouterse misbruikte en verpauperde ons leger.
Bouterse pleegde in 1980 een coup en liet 15 politieke tegenstanders vermoorden. De Westerse wereld veroordeelde deze daad en Suriname kwam terecht in een politiek isolement en dat dreef Bouterse in de handen van machtige drugskartels. Pablo Escobar en consorten zagen hier brood in en sloten een pact met de legerleider. Zo kwam ons mooie land terecht in de wereld van cocaïne. Er werd niet alleen verscheept maar ook gedeald met het gevolg dat Suriname werd geconfronteerd met junks. Ook vele militairen raakten verslaafd. Bouterse werd door Nederland veroordeeld en uit wraak hitste hij het Surinaamse volk op tegen Nederland. Financiële hulp aan ons land werd stopgezet.
Chan Santokhi was toen politiecommissaris. Hij probeerde de drugsmaffia te beteugelen en nam het op tegen de machtige Bouterse clan die toen veel invloed had in het leger.
Bouterse richtte de politieke partij NDP op en toen hij president werd, plunderde hij dit geliefde land. Hij sloot deals met China die miljoenen in het land pompte en als ruil daarvoor de beschikking kreeg over onze kostbare grondstoffen. Het arme volk leefde in een fake wereld van subsidies en pakketten.
Toen het land failliet was, werd Bouterse verdreven en mocht Santokhi het stokje overnemen. Santokhi trof chaos, torenhoge schulden en een leeggeroofd land aan. Zelfs computers en telefoons waren uit het presidentieel paleis verdwenen met behulp van Adhin. Achaibersing trof een papieren puinhoop aan maar probeerde toch de enorme financiële achterstanden weg te werken. Santokhi moest een land gaan leiden zonder bron van inkomsten of zekerheidsinstellingen voor buitenlandse leningen. Dat is een onmogelijke klus en toch stak hij het volk een hart onder de riem door te zeggen: ”Geduld, wo set eng!” Deze zin wordt hem continu spottend naar het hoofd geslingerd.
Santokhi benoemde zijn vrouw op belangrijke posten. Zijn excuus was dat hij niemand kon vertrouwen. Jammer genoeg ziet de bevolking dit als nepotisme en dat zorgt voor onvrede en verwijten.
We zijn gewend dat ondanks de fysieke afwezigheid van Bouterse, dat hij toch zijn getrouwen op belangrijke departementen achterlaat. Ook dit keer. Santokhi wilde laten zien dat hij met iedereen wilde werken en hield ze aan en dat was niet alleen naïef maar ook de doodsteek. Hij werd continu geconfronteerd met complotten en tegenwerking, bijvoorbeeld het financieel schandaal bij de centrale bank, de politievakbond die continu dwarsligt enzovoorts.
Een kat in ‘t nauw maakt rare sprongen. Bouterse staat 20 jaar celstraf te wachten en hij doet er alles aan om die straf te ontlopen. Eerst werd het proces vertraagd door allerlei foefjes en nu dat is mislukt, probeert hij Santokhi te verdrijven. Eerst nam het aantal berovingen en mishandelingen toe om het volk bang te maken en deze regering een slechte naam te bezorgen, toen werd plots een militaire vakbond opgericht die probeerde ’t gedrag van de politievakbond te kopiëren. Minister Mathoera heeft dit in goede banen kunnen leiden.
Er werd zoveel mogelijk angst en chaos in het land gecreëerd. Het volk werd opgehitst met de slogan, ’Santokhi moet weg.’ Men wil Santokhi weg hebben om de strafzaak tegen Bouterse tegen te houden. In het verleden werd de Amnestiewet ook doorgedrukt om Bouterse en consorten te beschermen. De vp vergroot, bewust of onbewust, met zijn gedrag Santokhi’s burden.
Geen enkele president heeft zoveel tegelijk voor zijn kiezen gehad. Men denkt hiermee het regeren zo moeilijk mogelijk te maken, maar het enige dat wordt bereikt, is dat het land niet tot ontwikkeling komt.
Een triest dieptepunt is de bestorming van het parlement. Het vermoeden bestaat dat deze aanval een vooropgezette actie is geweest. Een deel van de arrestanten werd namelijk door legertroepen niet in de cel gegooid maar enkele straten verder weer vrijgelaten. Dus mevrouw Mathoera wees alert. Er zitten nog steeds enkele ratten in je leger die proberen om het fatsoen en de integriteit kapot te knagen.
Het gros van dit volk heeft geen visie en geen inzicht in de ellende van ons land en begrijpt daarom niet de zwaarte die rust op Santokhi. Men is gewend geraakt aan gratis en subsidies, dus zodra het moeilijk wordt, wordt er steeds voor de gemakkelijkste weg gekozen van verwijten, klagen en protesteren. Men neemt geen verantwoordelijkheid. De vakbonden stimuleren dit gedrag. Zelfs bij het simpel schoonhouden en onderhouden van de leefomgeving wordt er geroepen dat lantie de klus moet klaren. Men pakt niet zelf aan. De gedachte is meer hoe, waar en hoeveel kan ik van het land profiteren i.p.v. wat kan ik zelf bijdragen aan de opbouw van mijn land.
Bouterse is de wortel van deze ellende en toch zijn wij als volk de hoofdschuldigen omdat we willen blijven hangen in het tijdperk van gratis en afhankelijk zijn.
Willen we echt terug naar corruptie, drugs, diefstal en geen ontwikkeling?
“The only thing worse than being blind, is having sight but no vision”
Josta Vaseur
